Dolfijntherapie Stichting SAM, laatste dag 29/9

Het zit er weer op. Vandaag hebben we de laatste van drie sessies bij Stichting Sam gehad voor Victor. Tijd om nog wat na te kaarten en de balans op te maken. Dit was de derde keer dat we met Victor dolfijntherapie deden. Na twee keer in Curacao hadden we nu de mogelijkheid om 3 sessies op het dolfinarium in Harderwijk te doen. Werken met dolfijnen, maar in een ander concept. Hier heb ik in vorige berichten al over geschreven. Eigenlijk wat telt zijn de vorderingen en veranderingen die Victor heeft laten zien. Ons doel voor Victor was om hem op spraak uit te dagen. En wat een FANTASTISCH resultaat hebben we geboekt!

Esther, zijn dolfijntherapeute, heeft hem continue uitgedaagd om iets te zeggen. De grote beloning voor mij kwam vorige week donderdag. Esther had hem het woord "helpen" laten zeggen, wanneer hij hulp nodig had. Vaak kwam er dan een klank uit die er op leek. Erg goed.
Maar donderdag belde Hermi mij op, tijdens mijn werk. Dit moest ik horen. Ze zette de telefoon op de speaker en Victor zei tot twee keer toe heel duidelijk "helpen". Ik kreeg spontaan tranen in mijn ogen. Daar sta je dan als volwassen vent van 39 jaar. Mijn zoon is zes jaar oud en zegt "helpen" en dat is heel bijzonder in ons huis.

Maar goed, vanochtend de laatste keer van de 3 sessies. Victor had er zin. Hij wist wat er ging gebeuren en kwam goed zijn bed uit. Behalve Cynthia ging ook Hanneke mee. Zij werkt als pabo studente in ons thuisprogramma voor Victor. Het was dus volle bak in de auto.

Op het dolfinarium stapte Victor snel naar de kleedruimte waar Esther ons opwachtte. Victor heeft hier weer goed meegeholpen met uitkleden en het aantrekken van zijn wetsuit. Daarna werd het weer tijd om naar de glaswand te gaan, maar eerst even handenwassen.


Het was vandaag onrustig voor de glaswand. Eigenlijk gek, want de kinderen waren allemaal zeer geconcentreerd aan het werk en de ouders zaten met een kopje koffie toe te kijken. Waar zou dat dan aan liggen?
Het waren de dolfijnen. Het was een drukte van belang voor de glaswand. Bijna allemaal hadden ze zich aan deze kant van het bassin verzameld en waren tikkertje of zoiets aan het spelen en dan kwamen ze af en toe bij de kinderen kijken.

Victor heeft met een magnetisch hengelspel gewerkt en uiteraard met bellenblaas gewerkt. Het grappige is dat de dolfijnen mee gaan blazen.

Daarna naar buiten. Hetzelfde ritme als de vorige keren. Alleen werd er niet met de dolfijn Anke gewerkt maar met Roxi en haar baby dolfijn. Dit leverde wat rommelige beelden op, want Roxi wilde haar kunsten wel doen, maar af en toe zwom de kleine in de weg.

Hierboven voert Victor een vis aan Roxy en beneden zie je moeder en kind. Ook werden er weer video opnames gemaakt met geluid. Dit is echt een extra dimensie. Kijken en meeluisteren met de therapeute en Victor. Dan is het echt of je er midden tussen zit. En je hoort Victor zijn woordjes zeggen: "Moet Roxi springen of spetteren?" "Springuh"

Oei daar hadden Esther en de dolfijntrainer zich even vergist. Zou Roxy inderdaad gaan springen met de kleine erbij?

Even wachten en ja hoor, we werden op een mooie kleine springshow getracteerd.

Ondertussen stonden we aan de kant te praten met andere ouders en de begeleiders. Marlou de gastvrouw van Stichting Sam hebben we in drie keer goed leren kennen. Alhoewel ze dit werk al jaren doet, blijft ze enthousiast over het mooie werk dat er gebeurd met het werken met dolfijnen. Het blijkt dat Victor met zijn bruine ogen ondertussen ook de begeleiders en trainers om zijn vinger heeft gewonden met zijn charmes. Hij doet het fantastisch, werkt hard en maakt iedereen enthousiast. Heerlijk zoveel positieve energie!

Na het werken op het vlot kon er nog lekker met ballen en dolfijnen gespeeld worden. Esther, die net achter de dolfijntrainster Bianca zit en Victor dagen de dolfijnen uit door te spetteren en ballen te gooien. Bianca pakt ondertussen een dolfijn bij zijn staart om zo de rest te lokken.

Dan komen Victor, Esther en Elise weer terug. Hier stapt Victor trots en moe de deur binnen.

Om vervolgens met een gekke bek naar ons te komen. Esther applaudiseert erachter.

Even douchen en dan naar de nabespreking. Terwijl Cynthia en Hanneke even met Victor en Veronique een rondje gaan lopen zitten we met Esther na te praten. Zowel Hermi als ik worden toch emotioneel. Victor heeft de afgelopen drie keer echt heel goed zijn best gedaan en hard meegewerkt met alles wat Esther wilde. Hij heeft ook weer sprongen vooruit gemaakt. Dit gaan we weer doorpakken in ons thuisprogramma.

Victor wil volgend jaar weer terug. Wie weet, het was drie keer erg vroeg op. Maar dit was het zeker waard om te Victor weer de mogelijk te geven een stap vooruit in zijn ontwikkeling te maken.

Stichting Sam - 2de sessie

Vandaag was de tweede sessie van Victor bij stichting Sam in Harderwijk. De afgelopen week hebben we alweer wat kleine veranderingen in Victor's gedrag kunnen zien. Hij is beter geconcentreerd en heeft zichtbaar meer zelfvertrouwen gekregen.


Deze keer viel de eer aan Cynthia om mee te gaan naar Harderwijk. Cynthia maakt als stagiaire pedagogie deel uit van ons behandelteam in ons Victor's thuisonderwijsprogramma. Het leuke is dat Esther haar tijdens die stage begeleidt en nu kan zij Esther ook in een andere omgeving aan het werk zien.


Het was wederom vroeg op. 6 uur weg, om de files voor te zijn en dat is ook gelukt. We waren om 730 uur in Harderwijk. Geen files, dus een kopje koffie/thee drinken in hotel Monopole op de kop van de boulevard. Dan om 900 uur richting het Dolfinarium. En daar staan we dan. Cynthia, Hermi, Victor, Veronique en ik.

Terwijl Hermi, Cynthia en Veronique al naar de glaswand in "onder de OdieZee" gaan, lopen Victor en ik naar de kleedruimtes. Daar wachten Esther en de andere begeleiders en therapeutes ons op.
Het is vandaag de bedoeling dat Victor zoveel mogelijk zichzelf omkleedt en mij om hulp vraagt wanneer hij dat nodig heeft. Uitkleden ging redelijk, maar de wetsuit had nog wat voeten in aarde.
Maar goed, na de wetsuit gaat de SAM-polo erover en dan is Victor klaar om te gaan. Dag Papa!


Eenmaal bij de glaswand, wacht mij een kopje koffie en gaat Victor aan de slag. Hermi, Cynthia en Veronique hebben zich al geinstalleerd.

Terwijl Victor geconcentreerd aan het werk is, komen er weer groepen dolfijnen langs zwemmen. Het viel ons op dat Anke, de dolfijn waar Victor vorige week mee gewerkt heeft, steeds kwam kijken door het raam. Het was alsof ze hem op kwam zoeken, wat leuk dat je er weer bent.

Anke, de dolfijn, deed ook leuk mee met Victor's werkjes. Victor had opgemerkt dat Ernst, het jongetje dat naast Victor therapie had, een mooie fles bellenblaas had. Op aanmoediging van Esther ging hij vragen of hij de fles mocht meenemen. "Blazuh..."
En Victor ging er enthousiast mee aan de slag. Na een serie bellen, blies Anke ook spontaan een serie bellen door haar blaasgat.
Hier onder zie je Anke met haar scheve kaak.


Buiten op het dok, werd hard om Anke geroepen. Zij werd ook gestuurd en kwam continu bij Victor haar kunstjes doen als beloning voor zijn harde werken. Qua foto's maken werkt Victor op een te grote afstand om goede foto's te maken. Maar er was voor ons iets nieuws bedacht. Esther had een microfoon meegenomen. Deze stond in verbinding met een camera op de uitkijkpost. Hier konden we met een koptelefoon horen wat er gezegd werd op het dok.
Dit was heel bijzonder om zo dicht de stemmen te horen. Victor werd uitgedaagd om allerlei worden te zingen. Wil je dat Anke gaat springen of spetteren? "springuh...", "Goed zo Victor!" en Anke ging de lucht in. En zo werden er nog meer woordjes geoefend.

Op de uitkijkpost stonden we ondertussen te kijken en ons weer te verbazen/vermaken over het plezier en energie die Victor had in het werken met de dolfijnen. Het viel iedereen op. Een groot feest voor ons manneke.

Na het dok werd het tijd om met ballen en de andere dolfijnen te spelen. Terwijl Esther en Victor in het water aan het ravotten zijn, kijken de dolfijnen toe en spelen mee. Ze gooien ballen, ijsblokjes en spetteren water. Ondertussen laat een van de dolfijntrainsters zien hoe je een dolfijn bij de staart pakt.

Veronique had goede zin. Ondanks het feit dat ze ook om 500 uur op was en een hele rit achter de rug had, vond ze het prachtig op de uitkijkpost. Ze bleef lekker rondlopen en kijken naar Victor. Daarbij stal ze bij iedereen de show met haar vrolijkheid. Af en toe wel een koekje of een snoepje en dan weer naar Victor kijken. Hieronder staat ze. "Mama, snoepje!"


In de evaluatie vond ook Esther dat Victor hard gewerkt had. Ze heeft heel veel verschillende woordjes gehoord. Makkelijke en moeilijke woordjes. Op een gegeven moment had Victor duidelijke "springen" gezegd. Dit werd niet alleen gehoord door Esther, maar ook de Elise, de observante van Esther, en de dolfijntrainster die erbij stond. Iedereen enthousiast.

Op weg naar huis hebben we Victor ook nog een beetje uitgedaagd tot spraak. "Appel" en 's avonds heel duidelijk "bad".

Op zijn letterkaart schreef Victor dat hij het erg leuk vond en nog een keer terug wil komen. Bedoel je volgende week? Nee volgend jaar en dan langer.

Victor weet dat volgende week alweer de laatste keer is, maar hij heeft nu al veel bereikt.

Dolfijntherapie bij Stichting SAM

Vandaag hebben we de eerste sessie van Dolfijntherapie bij Stichting Sam gehad met Victor. Deze werd gegeven op het dolfinarium in Harderwijk. We gaan met Victor een verkort programma doen van 3 opeenvolgende sessies. Drie dinsdagen op een rij.

Het was vroeg op, want we moesten ons al om 9:00 uur melden bij de ingang van het Dolfinarium. Dus reden om 6:05 uur weg om de files een beetje voor te zijn. Dit lukt ons redelijk aangezien we ron 8:00 uur in Harderwijk waren en eerst maar even een lekker bakje koffie in het hotel er tegenover gedronken hadden. Vanaf 9:00 stonden we met zijn allen te wachten bij de ingang van het Dolfinarium. Victor, Hermi, Veronique, Oma van Engelen en ik.

Hoe zijn we nu weer in Harderwijk terecht gekomen? We hadden immers al twee keer een succesvolle dolfijntherapie sessie in Curacao gedaan. Dit wordt toch wel gezien als het walhalla van de dolfijntherapieen. Vorig jaar hebben na Victor's eerste sessie in Curacao ons thuisonderwijsprogramma opgestart. Hierin zochten we iemand die Victor verder kon helpen met zijn gedrag. In onze zoektocht kwam Esther op ons pad. Zij is dolfijntherapeute bij stichting Sam en werkte volgens de gedragstherapieen die wij voor Victor wilden volgen. Voor de zomer vertelde zij ons dat Stichting SAM nog een paar plekken over had in de verkorte sessie, die na de zomer gegeven zouden worden. Enthousiast van haar verhalen hebben we ons ingeschreven. Ook in de wetenschap dat we pas weer in maart volgend jaar naar Curacao zouden gaan.

Nadat we opgehaald waren bij de ingang, werden we de kleedkamers geleid, waar Esther op ons wachtte. Victor was blij haar weer te zien. Het eerste verschil met Curacao hadden we al ervaren bij de ingang. Het is geen korte broeken weer. Daar stonden we met onze jassen in de regen.

Het tweede verschil was dat ik mee mocht om Victor om te kleden. Terwijl Hermi, Oma en Veronique al naar de glaswand in de OdieZee werden geleid, nam Esther Victor en mij mee naar de kleedkamers. Hier werd Victor in zijn wetsuit gehesen en vertelde Esther hem met behulp van een fotoboekje wat hem te wachten stond.

Daarna gingen we naar de glas wand. We zijn vorig jaar in deze ruimte geweest, toen als publiek. Nu mocht Victor hier eerst geconcentreerd werken voordat er verder gegaan werd buiten met de therapie. Het viel ons op dat Victor erg enthousiast was bij binnenkomst. En nadat hij een beetje uitgeraasd was, ging hij geconcentreerd met Esther aan de slag. Af en toe kwamen er een aantal dolfijnen langszwemmen.

Het doel dat we besproken hadden was het uitlokken van spraak. Victor weet wel een beetje hoe hij moet praten, maar hij moet leren zijn stem aan te zetten.

Dit eerste onderdeel is te vergelijken met het eerste half uur conventionele therapie in Curacao, alleen zit je hier in een prachtig decor met zwemmende dolfijnen. Esther vertelde ons dat zij normaal gesproken ook interactie met de dolfijnen uitlokken achter de glaswand. Echter gisteren waren de groepen dolfijnen van basin verwisseld en ze waren nog druk met zichzelf bezig. Dus af en toe een keer langszwemmen en meer niet. Misschien de volgende keren beter.

Buiten ging Victor verder op het vlot. Hier is ook een verschil met Curacao. Victor gaat niet in het water met de dolfijn. Dit is ook eigenlijk een beetje te koud......

Victor kwam op het vlot en al snel kwam er een vrouwtjes dolfijn Anke naar hem toe. Die bleef de hele tijd bij Victor en er ontspon zich een leuke interactie, waarbij Victor de dolfijn mocht voeren met visjes. Esther lokte Victor uit om steeds "vis" te zeggen. Iets waar Victor "visje" van maakte. En hij had nog gelijk ook. Het waren maar kleine visjes die hij aan Anke mocht voeren.

Na het vlot ging Victor naar het water toe. Dit was een apart bassin met daarin verschillende dolfijnen en een aantal ballen. Victor stond samen met Esther tot zijn knieen in het water en kon zo met de dolfijnen spelen. Allerlei balspelletjes werden hier gedaan. Dikke pret voor Victor die nu kon spetteren en met ballen gooien naar meerdere dolfijnen. En ondertussen ging de therapie gewoon door.

Naast Victor stond nog een ander therapiekindje in het water. Er werd nog even geprobeerd om ook met hem wat interactie te krijgen, maar hiervoor hadden beide heertjes geen oog.

Nadat hier afscheid was genomen, was het afgelopen met de therapie. Victor werd door Esther teruggebracht naar de ruimte waar we begonnen waren. Hier kon Victor zich weer omkleden en douchen. Op de foto zie je Victor de kleedkamer inlopen. Duim omhoog van Esther: "Goed gedaan, jochie!"

En dan volgt de nabespreking. Victor had het erg goed gedaan. Hij had goed geconcentreerd meegewerkt en veel klanken en woordjes proberen te zeggen. Esther vroeg ons of er nog dingen waren waaraan zij de volgende keren nog kon werken behalve spraak. Na even nadenken bedachten we dat het ook te proberen was om het werken met zijn handen te stimuleren. Op dit idee werden we gebracht doordat Victor zo geconcentreerd bij de glaswand zat te werken.

Aan ons werd gevraagd hoe dit verschilde met Curacao. De therapie in Harderwijk is anders van opzet dan Curacao, maar heeft voor Victor weer het nodige gebracht. Thuis vertelde Victor dat hij het mooier en leuker vond dan verwacht. Ook was hij blij dat hij met Esther kon werken.

Alhoewel we na afloop nog op het dolfinarium hadden kunnen blijven hangen, gingen we naar huis. Victor was moe en wij ook.

Ben benieuwd wat we volgende week gaan meemaken.

Dag 10: Afscheid

Vandaag is dan de laatste dag aangebroken voor de therapie. We hebben twee mooie weken gehad en Victor is weer een stukje gegroeid in zijn ontwikkeling. Hij straalt gewoon helemaal. Vanmorgen gaf hij wel aan dat hij wilde blijven. Helaas, Victor, dat willen papa en mama ook wel. We hebben nog wat met Victor gepraat dat hij het fantastisch gedaan heeft en we gaan kijken of we volgend jaar weer terug kunnen. Het belangrijkste voor deze dag is om vooral veel plezier te maken en te genieten van de dag. Dat zou Victor zeker gaan doen.

Op het Sea Aquarium heeft Victor vooraf nog wat tegen Mandy en Marit gezegd via de letterkaart.
- Ik heb veel plezier gehad
- En ik kom er wel
Daar waren we toch eigenlijk wel een beetje stil van.

Voor de rest volgde de therapie zijn normale ritme. Victor ging weer voor 30 minuten op de wal aan de slag en daarna was het tijd voor in het water. Na afloop van de watersessie hebben we stilgestaan met Mandy bij alles wat Victor de afgelopen twee weken heeft laten zien en hoe we dit thuis weer verder willen oppakken in ons thuisonderwijsprogramma. Daarna kregen we weer een prachtige DVD, met nieuwe muziek dit keer en een aantal foto’s op CD-Rom gemaakt door het CDTC. Hieronder staat een kleine selectie van deze foto’s.

Als eerste natuurlijk Victor, helemaal in zijn element met Papito.

En hieronder zie je hoe Hermi, Veronique en ik elke dag zaten te kijken. Ik denk dat ik inderdaad ongeveer de helft van de therapie door de lens van de camera heb gezien. En Veronique vond alles best als ze maar op tijd een koekje of een beker limonade kreeg.

Kijkend naar het team hadden we natuurlijk Papito met zijn trainster Sonya. Het is gewoon fantastisch om te zien hoe trainers en dolfijnen op elkaar afgestemd zijn en met elkaar werken. Hier krijgt Papito een hand van Sonya.

Zoals gezegd kwam Marco, de hoofdtherapeut, gisteren een praatje maken op de haaienbrug. Ondanks dat we over serieuze onderwerpen praten, hebben we ook heel veel lol, zoals je kunt zien.


En dan hebben we natuurlijk nog Mandy en Marit, die heel hard met Victor gewerkt hebben deze week. Voor Marit was Victor haar eerste therapiekindje. Ze loopt haar stage nog de komende zes maanden, maar ze vond Victor nu al een mannetje om nooit te vergeten. Let even goed op onderstaande foto. Je ziet Mandy en Marit in actie op het dok met Victor, terwijl Papito even laag over komt vliegen. Het zal wel gaan regenen vandaag, de dolfijnen vliegen laag……

En als laatste hebben we nog een mooie portret foto van Victor. Je kunt goed zien hoe serieus en gedreven hij in de camera kijkt.

Tsja, en dan is het tijd voor het grote afscheid. We hebben iedereen weer even aan de borst gedrukt. We kwamen maar moeizaam weg. Telkens kwamen we wel weer iemand tegen, die we gedag wilden zeggen. Uiteindelijk toch maar naar huis, waar ik ’s middags nog met Victor gezwommen heb. Morgen de allerlaatste dag, Dan worden we rond 1500 uur opgehaald en naar het vliegveld gebracht.

Het waren weer twee fantastische weken, waarin we veel geleerd hebben en Victor veel heeft laten zien. Dit ondanks het feit dat hij in de eerste week toch een forse teleurstelling te verwerken kreeg. We zijn lekker uitgerust en kunnen er weer met frisse moed tegenaan.

Dag 9; De een na laatste dag

Naar aanleiding van ons gesprek met Nicole gisteren zijn Hermi en ik eerst even gaan zitten met Victor om te vragen naar zijn gevoelens omtrent de doelen van de therapie. Het praten is dan niet gelukt, maar we zijn benieuwd of hij wel een tevreden gevoel heeft overgehouden aan deze trip en of hij nog kleinere doelen heeft waaraan hij de komende twee dagen nog kan werken.

Victor vertelde ons via zijn letterkaart dat hij nog wel verdrietig is dat het praten niet gelukt is, maar dat hij wel een fijne tijd gehad heeft. Hij heeft geleerd dat praten heel moeilijk is en dat hij nog veel kleine stapjes moet maken om daar te komen. We hebben ook even met Victor gesproken over dat praten slechts een vorm van communicatie is. Er zijn nog veel meer vormen, die hij al wel beheerst, zoals aanwijzen maar ook natuurlijk schrijven. Dat klopte, en Victor wilde die ook graag verder ontwikkelen.
Als laatste hebben we aan Victor gevraagd welk woordje hij wilde oefenen vandaag. Het antwoord: Mandy. Toen we aankwamen op het Sea Aquarium, ging Hermi even met Victor oefenen en prompte het woord “Mandy” en warempel, Victor zei Mandy. Hoera!

Om 1030 werd Victor opgehaald door Mandy en Marit en moest Victor natuurlijk laten zien wat hij net geleerd had. Hermi hielp hem via prompt nog even op weg, maar ook bij Mandy zie hij duidelijk “Mandy”.

In het eerste half uur hebben we nog wat met een andere Nederlandse familie staan te kletsen. Zij zijn hier voor de vijfde maal met hun zoon Bart van 18 jaar. Gisteren heeft Bart helemaal zelfstandig met zijn dolfijn Geegee mogen zwemmen. Een absoluut hoogtepunt.

In het water werd er weer goed gewerkt door Victor. Hij liet zich een aantal malen voortduwen door Papito, die tegen zijn voeten duwde. Het ziet er akelig relaxed uit, zo lekker op je rug liggen terwijl een dolfijn je voort duwt. Maar voor Victor een hele prestatie om zo rustig in het water te zijn.

Terug op het dok, vond Esther het tijd voor wat actie voor Papito en liet hem een bal rondspringen. Victor zat te kraaien van plezier en moest toen aan zijn doksessie beginnen. Hieronder zie je Esther het commando met haar arm geven en Papito die de bal voort bokst met zijn neus.

Ondertussen kregen we te horen dat het vandaag “kijkdag” was en dat we dus achter het dok mochten kijken. Dit is heel apart. Zo sta je echt met je neus op de therapie en kun je heel goed zien hoe therapeuten en dolfijntrainsters op elkaar ingespeeld zijn. Het is ook een prachtige lokatie voor foto’s. Veronique kwam een beetje tot rust. Ze was wat huilerig aan het begin van de sessie, maar toen we verhuisd waren van de haaienbrug naar achter het dok was het helemaal goed.
Hier zitten moeder en dochter lekker te kijken.

Tijdens de therapie moest Victor weer diverse keuzes maken. Dit wordt bewust gedaan om hem het gevoel te geven, dat hij in control is. Je zou verwachten, dat hij alleen maar snelle trucs en veel springen zou kiezen, maar Victor laat Papito graag zingen en dansen wat toch rustige acties zijn. Hier zie je Victor en Mandy even tussen de bedrijven door.


Aan het eind van de sessie kreeg Victor wel even een show van 3 dolfijnen. Naast Papito en Romeo kwam er ook nog een derde dolfijn mee, waar ik de naam even van kwijt ben. Erg mooi.
Als Victor klaar is en van zijn plaats weer terug loopt naar de kleedhokken, dan moeten de 3 dolfijnen even hun energie kwijt en spellen tikkertje door het bassin. Een ongelooflijk verschik in snelheid, als je de therapie gewend bent. Toch knap van zo’n dolfijn om zich zo lang in te houden.

Tijdens de therapiesessie hebben we nog even met Marco staan de te praten. Marco is de hoofdtherapeut en wij hadden nog wat vragen over zijn verhaal van vorige week dinsdag. Hij vertelde dat naast Operante Conditionering ook het Zelfconcept een model is, waarmee ze veel werken. Dit is zoveel als hoe een kind of persoon zichzelf tegenover of binnen zijn omgeving ziet. Hij vertelde het verhaal van een jongetje dat een paar jaar voeding direct in zijn maag kreeg ingebracht, vanwege slokdarm problemen. Hij was zodanig het slikken en hebben van voedsel in zijn mond ontwend, dat hij bij minste of geringste in zijn mond al ging overgeven. Een uiterst negatieve ervaring natuurlijk om weer proberen te eten. Door te werken aan het zelfconcept van de jongen en stapje voor stapje dingen op te bouwen, heeft hij hem in staat gekregen om aan het eind van de twee weken weer wat vast voedsel tot zich te nemen. Heel bijzonder. Hermi en ik willen ons bij terugkomst in Nederland nog wat verder verdiepen in deze twee modellen en kijken hoe we ze beter in kunnen passen in ons thuisonderwijsprogramma. Voor zover we dat al niet gedaan hebben.

Morgen de laatste dag. Het zal wel emotioneel worden voor Victor.

Dag 8: Gezinstherapie

Vandaag was het aanzienlijk koeler dan gisteren. Alhoewel het niet echt geregend had vannacht, was het wel koel en naar verwachting zou er wel eens een bui kunnen vallen. De wekker ging om 730 uur, maar bij de kinderen was er geen beweging. Uiteindelijk is Hermi gaan kijken en kwam samen met Veronique terug, Victor sliep nog. Het was ons gisteren al opgevallen dat hij erg moe was, dus echt verbaasd waren we niet. We zijn lekker gaan ontbijten met ons drieën en dachten dat Victor dan vanzelf wel zou komen. Om 900 uur hebben we Victor toch maar wakker gemaakt. Over een uur moesten we immers alweer onderweg en we wilden hem wel de tijd geven om op zijn gemak een boterham te eten.
Toch weer gelukt om precies om 1000 uur in de bus te zitten op weg naar het Sea Aquarium.
Ondertussen kunnen we het stukje bijna dromen, elke hobbel in de weg is zo’n beetje bekend.

Toen de watersessie van de therapie begon, begon het zowaar wat te druppen. We wilden echter per se een foto hebben van Victor met zijn kratje. Mandy en Marit laten hem hard werken en zo moet hij de spullen gewoon mee naar het dok sjouwen. Dit is iets waar Victor eigenlijk een hekel aan heeft, maar Papito wacht. Overigens was hij toch al wat later. Victor moest namelijk eerst een oefening afmaken, voordat hij naar Papito kon.

En dan volgt weer het bekende ritueel. Victor zwemt lekker zijn rondjes met Papito en heeft veel pret samen met Mandy.

En hier moet hij weer hard meetrappelen met Papito. Helemaal te gek voor hem

Ondertussen was het gaan regenen en was Marit snel naar kantoor gerend om de regenjassen te halen. Dat is het nadeel van het stuk waar Victor zwemt, de therapeuten zitten niet overkapt. Maar het is wel een geestig gezicht om ze zo te zien zitten met hun oranje jasjes.

Ook op het dok heeft Victor goed gewerkt. Het lijkt soms wel of je Papito en Victor samen ziet praten. Papito maakt zijn typische dolfijnengeluidjes en Victor kwettert terug. Mandy was dit ook opgevallen en vroeg aan Victor of hij in op het dok met de letterkaart kon vertellen wat hij met Papito besproken had. Victor’s antwoord ging echter heel rommelig, zodat noch Mandy noch Marit precies begrepen wat hij bedoelde. Thuis hebben we het nog een keer aan Victor gevraagd en die zei dat Papito had gezegd, dat hij goed zijn best had gedaan.

Tijdens de evaluatie, vertelde Mandy dat Victor een beetje aan het gallen was. Hij had eigenlijk niet zoveel zin in het doen van zijn werkjes en gooide zijn welbekende charmes in de strijd om onder de dingen die hij niet wilde doen uit te komen. Zo zat hij te flirten met Marit en begon te fluiten om van onderwerp te veranderen. Bij een oefening maakte hij het zo bont, dat hij continu alle verkeerde plaatjes aanwees en de goede steeds links liet liggen. Dit was uiteraard te doorzichtig voor Mandy, die hem bij de les riep en daarom was Victor ook iets later buiten dan normaal. Eerst zijn werkje afmaken.


Na de therapie snel naar huis om een boterham te eten, want om 1400 uur hadden we een afspraak met Nicole, de psychologe van het CDTC. Vorig jaar hebben we een aantal gesprekken met Nicole gehad over hoe we Victor het beste verder konden begeleiden. Uiteindelijk hebben die geleid tot het opzetten van ons thuisonderwijsprogramma. Dit was volgens Nicole ook het maximale wat we voor Victor hadden kunnen doen. Ze adviseerde om vooral door te gaan op de ingeslagen weg en hierbij met Victor proberen zijn doelen in kleinere stukjes te breken, zoals Heike al eerder geadviseerd had. Nicole vroeg ons of we met Victor het gesprek konden beginnen om zijn subdoelen te formuleren. Praten is namelijk een onderdeel van communiceren, en hij heeft hierin al een paar hele belangrijke vorderingen gemaakt. Daarnaast vroeg ze ook of wij in het gesprek stil wilde staan of hij vrede had met de dingen die hij tot nu toe bereikt heeft in Curacao. Zijn hoofddoel praten is niet gehaald, maar het is belangrijk om Victor wel met een goed gevoel weer naar huis te laten gaan. Terug thuis hebben we het wel met Victor over de subdoelen gehad, maar we moeten nog even vragen naar zijn algehele tevredenheid.

Ook hebben we het nog even gehad over de gedragskundige benadering van de kinderen tijdens de dolfijntherapie. Dit is de operante conditionering. Eigenlijk hebben we al veel van deze benadering in ons programma voor Victor ingebed, maar het is goed om er nog eens wat meer over door te praten. Nicole vertelde ons ook dat zij een promotieonderzoek is gestart naar het effect van dolfijntherapie in vergelijking met “normale’ therapieën. Aangezien ze net begonnen is, zal het nog wel even duren voordat ze dit heeft afgerond.

Na ons gesprek met Nicole, zijn we nog door het Sea Aquarium gelopen en toen naar huis, waar we Victor en Veronique vroeg in bed hebben gelegd.

Dag 7: Bellenblazen

Vanmorgen zijn we rond de normale tijd opgestaan. We hebben een lijstje opgesteld dat we vanmiddag met Mandy willen bespreken. Het viel ons op dat de nabespreking na afloop van de therapie in korter duurde dan we van vorig jaar gewend waren. De vraag die we ons stelde was of we nu bepaalde dingen gemist hebben om te bespreken of dat we misschien iets beter voorbereid zijn dan vorig jaar. Dit laatste is zeker het geval. Veel therapeutische handelingen met betrekking tot de motoriek of logopedie zijn ons inmiddels bekend en doen we thuis al. Daarnaast is het natuurlijk onze tweede keer, we weten nu ook meer wat er allemaal speelt tijdens de therapie. Dus kunnen we ons nu veel meer op de doelstellingen van Victor en zijn vooruitgang concentreren.

In het eerste half uur wal therapie hebben we kennisgemaakt met een moeder van een ander kindje, dat ook dolfijntherapie deed. Zij was benieuwd hoe wij de Son-Rise methode in onze thuisbehandeling hadden ingebracht. We hebben hier uitvoerig over gepraat, dat we niet het hele programma hebben opgenomen, maar wel delen daarvan en dat we ondersteuning hebben gezocht van 2 mensen binnen ons team. Het blijkt dat veel mensen nog erg zoekend zijn naar de beste vorm van het na-traject na Curacao. Door onze ervaringen met het thuisonderwijs traject voor Victor kunnen we met een aantal mensen van gedachten hierover wisselen.

Tijdens de therapie in het water werd verder gewerkt aan de doelen die vorige week zijn ingezet. Er lag weer nadruk op het eigen initiatief van Victor en het vasthouden aan Papito en keuzes maken over wat te doen. Zo moest Papito op commando weer zingen.

Even later kwamen ze met zijn drieen weer voorbij gepeddeld. Het viel me op hoe groot zo’n dolfijn toch eigenlijk is.

En Victor kon weer rond het bassin cruisen op Papito’s buik.

Terug op het dok, werd er een kleine tent gebouwd. Wat bleek, Mandy had bellenblaas voor Victor meegenomen op het dok. Dikke pret natuurlijk, we hoorden Victor roepen:”Blazuh….!” Ik ben snel maar even naar de zijkant gelopen om te kijken of ik het op de foto kreeg en het lukte nog ook.


In de nabespreking hebben we met Mandy ons lijstje met vragen besproken. We hebben eigenlijk de doelen van begin vorige week weer eens langsgelopen. Bij het aan- en uitkleden viel het haar op dat Victor in een keer in staat is om de rits van zijn wetsuit naar boven te trekken. In het begin deed Victor dit maar half en Mandy begon te twijfelen of Victor dit überhaupt wel kon. Ja, dus.
Voor de rest is hij beter geconcentreerd dan vorige week en straalt meer zelfvertrouwen uit. Voor veel zaken is het noodzakelijk dat Victor zich beter concentreert en minder afwacht dat en of hij geholpen wordt.

’s Middags ben ik met Victor nog even naar het zwembad gegaan. Lekker afkoelen na een warme dag.

Dag 6: De tweede week is gestart

Het afgelopen weekend hebben we rustig aan gedaan. Op zaterdag zijn we naar de Aloë Vera plantage gegaan. Dit is als je iedereen moet geloven het wondermiddel tegen zo’n beetje alle kwalen. Wat we weten van vorig jaar is dat ze een gel hebben met 98% aloë vera erin. Deze werkt perfect tegen muggenbeten en verbrandde huid.
We waren van plan om het eiland rond te gaan, maar de temperatuur was ondertussen zodanig opgelopen dat we maar terug gegaan zijn naar het resort en het zwembad hebben opgezocht. Victor vond het prachtig en begon weer te fluiten.

Op zondag hadden we de family swim. Nu mochten Hermi en ik met Papito zwemmen. Er waren nog twee andere families met de andere dolfijnen aan het zwemmen. De therapiekinderen, inclusief Victor, werden opgevangen door de stagiaires. En ze ontfermden zich ook over Veronique.

Wat een prachtige ervaring om weer met Papito te mogen zwemmen. Hij komt rustig naast je zwemmen, zodat je hem kunt aaien en zolang je bij hem blijft zwemt hij netjes een rondje. Overigens begint Papito met je voortdurend aan te kijken met een van zijn grote ogen. Dit doen alle dolfijnen, continu oogcontact zoeken. Marco de hoofdtherapeut had ons in de eerste week verteld dat dit ook een van de redenen is dat dolfijnen zo goed werken bij kinderen met spraakproblematiek. Het oogcontact is hierbij extreem belangrijk.
Maar goed Hermi kwam iets na mij het water in en zo konden we samen met Papito zwemmen. Ondertussen waren Victor en Veronique op de haaienbrug gekomen en zij stonden ons gade te slaan. Victor had dikke pret om ons zo bezig te zien. Thuis vertelde hij met zijn letterkaart, dat hij hard had gelachen om ons gestuntel met Papito. Niet dat van mama, maar vooral dat van papa. Nou, daar kan ik het mee doen.

Vandaag begon de normale therapie weer met Victor. Hij lijkt zich helemaal over zijn deceptie van vorige week heen gezet te hebben. Wij krijgen het meeste natuurlijk na afloop van de sessie te horen, maar konden zien dat Victor erg geconcentreerd aan het werk was. Er werd weer veel aan de mondmotoriek gewerkt. Hiervoor werd weer de massagestick van vorige jaar gebruikt, ook op het dok.

Daarnaast viel op dat Mandy Victor aanmoedigde om steeds meer op zichzelf te vertrouwen en Papito alleen vast te houden. Dit is iets wat wij nog nooit eerder gezien hadden. Normaal laat Victor iets binnen 20 tellen weer los, maar nu bleef hij Papito goed vasthouden.

Ook probeert Mandy om Victor allerlei commando’s voor Papito te leren. Hier bijvoorbeeld moet Papito zingen. En dat doet hij ook. Dit commando kennen wij trouwens ook van onze family swim. Aan het eind van de sessie werd aan Hermi gevraagd of zij Papito een kusje wilde geven. Ja hoor, dat wilde ze wel. Maar daarna bleef Papito een beetje hangen en kwam zelfs uit het water omhoog. Hermi wist niet zo goed wat te doen, en begon met haar vingers te zwaaien, zodat Papito ging zingen. Fantastisch!

En tot slot een foto, waarop je kunt zien dat Victor weer helemaal in zijn element is. Hier komt hij aangezwommen met Papito en Mandy en praat volgens mij honderd uit.


Na afloop vertelde Mandy dat dit de beste sessie was die ze ooit met Victor had gezwommen. Hij was erg geconcentreerd en goed bij de les te houden. Zijn uitbarsting van vorige week heeft kennelijk zo moeten zijn om hem weer naar dit niveau te brengen.

’s Middags was Victor toch wel moe en hebben we het weer rustig aan gedaan. En Veronique? Die heeft deze ochtend heerlijk naar haar grote broer gekeken. Ze zit rustig in haar buggy, drinkt wat en eet een paar evergreens en juicht voor Victor. Het enige waarvoor we op moeten passen is dat ze niet bij de eerste de beste windvlaag van de haaiensteiger afvalt. Let op het bordje naast Hermi: gevaar haaien!

En ze zitten er echt.

Dag 5: Laatste dag eerste week

Hoe zal de dag vandaag eruit gaan zien voor Victor? Gisteren is hij de bekende illusie armer en ervaring rijker geworden. Hij had er zich zoveel van voorgesteld om hier bij Papito te gaan praten. Nu is hij erachter gekomen dat ook Papito niet kan toveren en dat hij het echt zelf moet doen.
Toch lijkt er wat van hem afgevallen te zijn. Het feit dat hij zijn emoties heeft kunnen uiten en via de letterkaart dit heeft kunnen vertellen heeft Victor kennelijk meer rust gegeven.

Om 1000 uur laden we het hele gezin weer in onze bus en rijden naar het Sea Aquarium. Ons grijze gevaarte hebben we nu ingeruild voor een rode. Dit op verzoek van Chogogo. Geeft niet als het maar rijdt.

Zoals gebruikelijk wil Victor nog even langs de flamingo’s en de aquaria lopen voordat hij bij het CDTC naar binnen stapt. Om 1030 wordt hij weer opgehaald door Mandy en wacht ons een gesprek met Heike, een van de logopedistes van het CDTC. Je kunt deze gesprekken in het begin van de week aanvragen en als je die mogelijkheid krijgt, grijpen we die natuurlijk met beide handen aan.
Het gesprek vindt plaats in de tijd dat Victor zijn eerste half uur op de wal bezig is, zodat we daarna meteen mee kunnen naar de watersessie. Heike is inmiddels volledig op de hoogte van Victor’s file en van de gebeurtenissen van gisteren. Qua logopedie kan ze niet veel meer toevoegen aan de behandelingen die we bij Victor reeds ingezet hebben. De Castillo Morales gecombineerd met Prompt is een goede combinatie. Ze vindt wel dat Victor zich een enorm hoog doel gesteld had om in 2 weken tijd te leren praten. En wij hebben dit als ouders alleen maar bij hem aangemoedigd. Hierdoor blokkeerde Victor in de eerste dagen van zijn therapie met als resultaat zijn uitbarsting van gisteren.

Praten vergt een zeer complexe beweging en aansturing van de gezichtspieren en alhoewel je elke individuele beweging apart kunt oefenen, is het nog niet gezegd dat het ook meteen naar praten leidt. Ze raadt ons en Victor aan om het traject naar praten toe in kleinere stukken op te breken, die Victor met succes kan afronden. Ze vergelijkt het een beetje met iemand die net leert skiën en twee weken later wereldkampioen wil worden.

Na een half uur komt Victor naar buiten en gat op weg naar het dok, waar Papito en Romeo wachten. Net als gisteren, vindt Papito het leuker om nog even met Romeo te ravotten voordat hij aan de therapie begint. Victor gaat ondertussen met Mandy op het dok aan de slag. Ze maken er gewoon een langere watersessie van in plaats van twee korte sessies.

Victor maakt weer zijn gebruikelijke rondjes met Papito, waarbij hij de dolfijn goed moet vasthouden en opdrachtjes moet geven. Dan mag hij kiezen vanuit twee foto’s wat hij Papito wil laten doen. Victor kiest voor de ring. Op de foto hieronder zie je links Papito terugkeren naar Sonya voor een vis, omdat hij net de ring naar Mandy en Victor heeft gebracht. Aan de rechterkant zie je ring gaan die Victor net heeft weggegooid.

Op het fluitsignaal van Sonya, gaat Papito de ring ophalen.

En naar Victor brengen.

Tot slot komt Romeo weer terug in het bassin en sluiten Papito en Romeo af met hun gebruikelijke sprongen en zwaaien ze daarna naar Victor. Ik moest een beetje mikken om de springende dolfijnen goed op de foto te krijgen. Hier zie je Romeo en een stukje Papito.

Eenmaal terug op de wal praten we met Mandy nog even het verloop van de week door. Ze geeft toe dat het voor haar ook een emotionele ervaring was voor wat Victor liet zien. Het deed haar goed om te zien hoe goed hij er kennelijk overheen is gestapt en er vandaag weer helemaal voor ging door hard met Papito te werken. Vandaag had in het teken van de mondmotoriek gestaan en algehele rompbalans. Victor ging geen uitdaging uit de weg. Zo mocht hij kiezen uit een oefening op de gymbal of op de pedalo. Victor koos de pedalo. Een toestelletje met 2 plankjes en 4 wieltjes, waarop je moet staan en door een soort van fietsen vooruit moet gaan en tegelijkertijd je evenwicht te bewaren. Hermi en ik hebben hem even gezien, maar lijkt ons nog lastig. Toen Victor eenmaal realiseerde wat hij gekozen had, begon hij wel te piepen, maar maakte dapper zijn oefening af.

Veronique zit trouwens tijdens zo’n nabespreking lekker in haar buggy of bij mij op schoot als het te lang duurt.

Thuis heeft Victor na het eten nog een half uurtje geslapen. We waren van plan om vanmiddag met zijn allen naar het strand te gaan. Helaas had Veronique al haar kruit verschoten in de ochtend en die bleef tot 1745 uur slapen. Dan morgen maar naar het strand. Wel snel nog even extra bellenblaas gekocht.

En toch is er iets bijzonders met Victor gebeurd. Hij is meer gaan oefenen in het zeggen van woorden. De woorden die we vanmiddag genoteerd hebben zijn: zitten (zizzuh), blazen (azuh), aanzetten (aazezzuh), chips eten (ip eden), wassen (wasss).

’s Avonds na het eten, de kinderen weer naar bed gebracht. Even samen een boekje lezen, en Veronique wil daar per se bij zijn…en terecht.


Morgen is het lekker weekend. We mogen terugkijken op een bijzondere eerste week, waarin Victor hard gewerkt heeft en er toch weer bijzondere dingen gebeurd zijn. Nu even twee dagen rust en maandag beginnen we aan de tweede week.