We waren mooi op tijd op het Sea Aquarium om nog even een rondje door het aquarium zelf te lopen. Eenmaal binnen op het CDTC werd Victor meteen mee naar achteren genomen om zijn therapie sessie te starten en kregen wij uitleg van Marco de hoofdtherapeut. Hij vertelde ons enkele dingen over wat dolfijn ondersteunde therapie nu precies met zich meebrengt en waarom het zo succesvol kan werken.
Het gaat me wat ver om zijn verhaal hier in het kort samen te vatten, dat zou de boodschap van het verhaal ontkrachten. Mogelijk doe ik dat later deze 2 weken nog eens. Wat ik er wel over wil zeggen is dat er een totaal concept schuil gaat achter het therapieprogramma van het CDTC. Dit betreft de inzet en specialismen van de therapeuten, maar ook de keuze voor de dolfijnen. Zomaar een kind bij een dolfijn in het water zetten, zal weinig effect hebben en ook niet iedere dolfijn is geschikt als een therapiedolfijn. Om met Marco’s woorden te spreken, bij paarden gebruik je nu eenmaal ook niet een super getrainde volbloed arabier (of Salinero)om een akker te ploegen.
Aangezien het buiten flink regende duurde dit vrijwel de hele therapiesessie van Victor, en toen we eindelijk naar buiten gingen kwam Victor samen met Mandy en Marit net teruglopen van het dok. Hier zie je hem.
Eenmaal terug regende het nog steeds. Normaal zitten we lekker buiten om de therapiesessie samen met Mandy te evalueren. Nu weken we uit naar de ruimte waar Victor in het eerste half uur gewerkt had. Ze hadden veel met klanken gewerkt, die gekoppeld waren aan dierengeluiden. Vooral het varken was erg hilarisch. Mandy vertelde dat ondanks de regen Victor weer een geweldige tijd buiten met Papito had gehad. Hij vermaakte zich kostelijk en zelfs de regenbuien konden hem niet deren. Dat merk je ook aan Victor, die weer helemaal enthousiast terug kwam.
Met de alphasmart wilde Victor tijdens de therapie niet werken. We hebben het nog even geprobeerd toen wij erbij waren, maar Victor had er geen zin in. Eenmaal thuis vroegen we aan Victor hoe hij zijn therapie had gevonden en toen vertelde hij met zijn letterkaart, dat Papito tegen hem gezegd had dat hij ging praten en……..dat hij kinderen zou krijgen.
Nou, wij zijn hier met veel dingen bezig, maar dat laatste hadden we niet verwacht.
Goed wat doe je verder op zo’n regenachtige dag. Veronique was hangerig en hebben we lekker in haar bedje gelegd. Victor en ik zijn er even op uit geweest om wat boodschappen te doen. Dan kom je weer op zo’n typisch probleem voor Curacao. We wilden een staafmixer meenemen voor het eten van Veronique. Nu werkt het hele eiland op 110V stroom, behalve ons resort Chogogo dat 220V heeft. En die apparatuur was dus niet te koop…..Dan maar weer prakken.
’s Avonds was de welkomstborrel voor alle gezinnen, die deze periode therapie hebben, georganiseerd. Deze werd gehouden in de lobby van het nieuwe Dolphin Suites. Een appartementencomplex dat speciaal voor fysiek gehandicapten is gebouwd op loopafstand van het CDTC. Vorig jaar was het nog in aanbouw, maar nu dus af. Prachtig is het geworden. Op de borrel nog even met een paar oude bekenden van vorig jaar gesproken en met een paar andere Nederlandse gezinnen. Het viel op dat toch veel gezinnen voor de tweede of meerdere keer hier waren. Dit werd ook bevestigd. Het schijnt dat 75% van de gezinnen inderdaad eerder is geweest. Die voorgaande keren moeten dus zoveel hebben opgeleverd dat ouders zich, net als wij, weer een keer terug willen in het belang van hun kind en daar kosten noch moeite voor willen sparen. Een interessant gegeven.
En Victor, die zien we groeien.
