De dag begon vanmorgen zoals de anderen. Het was mooi weer. Victor en Veronique hadden goed geslapen en de anti muggen spray heeft gewerkt. Er zijn geen nieuwe muggenbulten bijgekomen bij Victor en Veronique.
We konden weer netjes onze auto kwijt op de parkeerplaats bij het Sea Aquarium en zijn vervolgens nog even door het Sea Aquarium zelf heengelopen, omdat Victor dat graag wil. De therapie had in vele opzichten een wat ander verloop dan voorheen. Papito was met zijn maatje Romeo aan het spelen en had weinig zin om de therapie te beginnen. Om de verstandhouding tussen de dolfijnen te bevorderen, zwemt Papito in een groepje met 2 andere jonge dolfijnen. Een daarvan is Romeo. Normaal gesproken wordt Romeo aan het begin van de therapiesessie naar een ander bassin geleid. Dat gebuerde nu ook, maar het duurde wat langer voordat Papito terug kwam naar het dok voor Victor. Ondertussen werd Victor bezig gehouden op het dok en moest Sonja de dolfijntrainster al haar trucs uit de kast halen om Papito weer bij de les te krijgen.
Toen Romeo weer naar het andere bassin geleid was en Papito weer bij de les was, ging de therapie voortvarend van start. Victor had er zin in zo liet hij blijken. In het half uur van tevoren had hij weer met emotiekaarten gewerkt en hij had goed zijn best gedaan. Hier komen Papito en Mandy even langs zwemmen om gedag te zeggen.
Victor vindt het ook ontzettend leuk om hard met Papito me te trappelen in het water. Na een tijdje wordt het dan tijd voor de sessie op het dok. En hier trappelt Victor mee naar het dok.
Mandy vertelde ons dat Victor zelf had aangegeven dat hij even een break nodig had van het water. Op het dok worden de dingen herhaald , die in het eerste halfuur op de wal al geoefend zijn. Ook op het dok werkt Victor met zijn emotiekaarten, waarmee hij keuzes kan maken en dingen benoemen.
Het lijkt allemaal goed te gaan tot opeens Victor in huilen uitbarst. Hij wijst naar de kant en wil van het dok. Victor is erg verdrietig. Mandy neemt hem even mee naar de wal, slaat een handdoek om hem heen en knuffelt Victor om hem iets rustiger te krijgen.
Na een tijdje lijkt Victor te kalmeren. Hermi en ik zien het gebeuren en weten niet of het een reactie is dat hij moe is, koud heeft of iets anders. Uiteindelijk neemt Mandy hem weer mee in het water. Papito blijft de hele tijd heel dicht bij hem zwemmen, alsof hij Victor wil troosten. Papito blijft rustig bij Victor in het water liggen en Victor wordt rustiger. Heel knap van zo’n dolfijn om zo bij ons mannetje te blijven en hem te steunen.
Terug op het dok, had Victor het snel gezien. Hij zwaaide nog even naar Papito, maar was niet meer geïnteresseerd in de mooie sprongen die Papito samen met Romeo altijd doet aan het eind van zijn therapiesessie.
Eenmaal terug van de therapiesessie begon het te regenen en gingen we allemaal weer naar binnen. Victor werd zijn therapieruimte ingebracht en was nog erg overstuur. Op een gegeven moment kwam Marit mij halen samen met Victor. Ik vroeg aan Victor of hij mij op de letterkaart wilde vertellen wat er aan de hand was. Hij antwoorde:”ja.” Hij wilde het ook aan Mama vertellen, die op Veronique stond te passen. Hermi is met Marit en Mandy naar de therapieruimte gegaan. Eerst vertelde hij dat hij moe was en dat hij met papa wilde dansen. “Hiervoor hoef je niet zo van streek te zijn,” zei Hermi en vroeg wat er echt aan de hand was. Toen kwam het hoge woord eruit: ”Ik wil praten en het lukt niet.” Victor had zo naar deze 2 weken toegeleefd en zichzelf het doel gesteld om hier te gaan praten. Nu dat niet automatisch ging, was hij erg verdrietig en teleurgesteld. Dit besef drong steeds meer tot hem door tijdens de afgelopen dagen. We hebben met Mandy alles nog een keer doorgesproken en besloten vandaag niet zo veel meer te doen. Het belangrijkste is dat Victor voelt dat hij mag zijn, wie hij is, en dat hij weer lol in de therapie krijgt zonder dat praten boven alles staat, zonder dat het hem blokkeert.
Toch enigszins aangeslagen verlaten we het Sea Aquarium en terug op Chogogo is Victor moe en leggen we hem in bed.
Aan het eind van de middag is Victor weer wakker en komt aanmerkelijk vrolijker zijn kamer uit. Hermi stelt hem weer wat vragen, die hij beantwoordt via de letterkaart. Hieruit komt naar voren dat hij opgelucht is dat hij heeft kunnen huilen en zijn frustratie heeft kunnen uiten. Hij geeft ook aan dat hij zijn best wil doen met oefenen om te praten en te zwemmen met Papito.
Voor hij naar bed gaat, vertelt Victor via de letterkaart dat hij toch een goede dag heeft gehad en dat hij zin heeft om morgen weer hard met Papito te werken.
Hermi en ik zitten nog wat zaken na te bespreken en hebben medelijden met ons mannetje, dat zo graag wil maar dat het nog niet lukt. Aan de andere kant zijn we trots over hoe hij zich over vandaag lijkt heen te zetten, want dit was echt een zware domper voor hem. Aan de ene kant zijn we emotioneel dat dit nu gebeurd, aan de andere kant beseffen we ook dat hij nog anderhalve week te gaan heeft en een team van specialisten om zich heen heeft, inclusief Papito, die er voor hem zijn en die hem weer op de rit kunnen krijgen.
En toch lijkt het dat Victor sinds vanmiddag meer woorden probeert te zeggen.
Morgen nog een dagje therapie en dan is het weekend. Even 2 dagen iets anders, alhoewel we zondag family swim hebben. Dan mogen Hermi en ik met Papito zwemmen.
We konden weer netjes onze auto kwijt op de parkeerplaats bij het Sea Aquarium en zijn vervolgens nog even door het Sea Aquarium zelf heengelopen, omdat Victor dat graag wil. De therapie had in vele opzichten een wat ander verloop dan voorheen. Papito was met zijn maatje Romeo aan het spelen en had weinig zin om de therapie te beginnen. Om de verstandhouding tussen de dolfijnen te bevorderen, zwemt Papito in een groepje met 2 andere jonge dolfijnen. Een daarvan is Romeo. Normaal gesproken wordt Romeo aan het begin van de therapiesessie naar een ander bassin geleid. Dat gebuerde nu ook, maar het duurde wat langer voordat Papito terug kwam naar het dok voor Victor. Ondertussen werd Victor bezig gehouden op het dok en moest Sonja de dolfijntrainster al haar trucs uit de kast halen om Papito weer bij de les te krijgen.
Toen Romeo weer naar het andere bassin geleid was en Papito weer bij de les was, ging de therapie voortvarend van start. Victor had er zin in zo liet hij blijken. In het half uur van tevoren had hij weer met emotiekaarten gewerkt en hij had goed zijn best gedaan. Hier komen Papito en Mandy even langs zwemmen om gedag te zeggen.
Victor vindt het ook ontzettend leuk om hard met Papito me te trappelen in het water. Na een tijdje wordt het dan tijd voor de sessie op het dok. En hier trappelt Victor mee naar het dok.
Mandy vertelde ons dat Victor zelf had aangegeven dat hij even een break nodig had van het water. Op het dok worden de dingen herhaald , die in het eerste halfuur op de wal al geoefend zijn. Ook op het dok werkt Victor met zijn emotiekaarten, waarmee hij keuzes kan maken en dingen benoemen.
Het lijkt allemaal goed te gaan tot opeens Victor in huilen uitbarst. Hij wijst naar de kant en wil van het dok. Victor is erg verdrietig. Mandy neemt hem even mee naar de wal, slaat een handdoek om hem heen en knuffelt Victor om hem iets rustiger te krijgen.
Na een tijdje lijkt Victor te kalmeren. Hermi en ik zien het gebeuren en weten niet of het een reactie is dat hij moe is, koud heeft of iets anders. Uiteindelijk neemt Mandy hem weer mee in het water. Papito blijft de hele tijd heel dicht bij hem zwemmen, alsof hij Victor wil troosten. Papito blijft rustig bij Victor in het water liggen en Victor wordt rustiger. Heel knap van zo’n dolfijn om zo bij ons mannetje te blijven en hem te steunen.
Terug op het dok, had Victor het snel gezien. Hij zwaaide nog even naar Papito, maar was niet meer geïnteresseerd in de mooie sprongen die Papito samen met Romeo altijd doet aan het eind van zijn therapiesessie.
Eenmaal terug van de therapiesessie begon het te regenen en gingen we allemaal weer naar binnen. Victor werd zijn therapieruimte ingebracht en was nog erg overstuur. Op een gegeven moment kwam Marit mij halen samen met Victor. Ik vroeg aan Victor of hij mij op de letterkaart wilde vertellen wat er aan de hand was. Hij antwoorde:”ja.” Hij wilde het ook aan Mama vertellen, die op Veronique stond te passen. Hermi is met Marit en Mandy naar de therapieruimte gegaan. Eerst vertelde hij dat hij moe was en dat hij met papa wilde dansen. “Hiervoor hoef je niet zo van streek te zijn,” zei Hermi en vroeg wat er echt aan de hand was. Toen kwam het hoge woord eruit: ”Ik wil praten en het lukt niet.” Victor had zo naar deze 2 weken toegeleefd en zichzelf het doel gesteld om hier te gaan praten. Nu dat niet automatisch ging, was hij erg verdrietig en teleurgesteld. Dit besef drong steeds meer tot hem door tijdens de afgelopen dagen. We hebben met Mandy alles nog een keer doorgesproken en besloten vandaag niet zo veel meer te doen. Het belangrijkste is dat Victor voelt dat hij mag zijn, wie hij is, en dat hij weer lol in de therapie krijgt zonder dat praten boven alles staat, zonder dat het hem blokkeert.
Toch enigszins aangeslagen verlaten we het Sea Aquarium en terug op Chogogo is Victor moe en leggen we hem in bed.
Aan het eind van de middag is Victor weer wakker en komt aanmerkelijk vrolijker zijn kamer uit. Hermi stelt hem weer wat vragen, die hij beantwoordt via de letterkaart. Hieruit komt naar voren dat hij opgelucht is dat hij heeft kunnen huilen en zijn frustratie heeft kunnen uiten. Hij geeft ook aan dat hij zijn best wil doen met oefenen om te praten en te zwemmen met Papito.
Voor hij naar bed gaat, vertelt Victor via de letterkaart dat hij toch een goede dag heeft gehad en dat hij zin heeft om morgen weer hard met Papito te werken.
Hermi en ik zitten nog wat zaken na te bespreken en hebben medelijden met ons mannetje, dat zo graag wil maar dat het nog niet lukt. Aan de andere kant zijn we trots over hoe hij zich over vandaag lijkt heen te zetten, want dit was echt een zware domper voor hem. Aan de ene kant zijn we emotioneel dat dit nu gebeurd, aan de andere kant beseffen we ook dat hij nog anderhalve week te gaan heeft en een team van specialisten om zich heen heeft, inclusief Papito, die er voor hem zijn en die hem weer op de rit kunnen krijgen.
En toch lijkt het dat Victor sinds vanmiddag meer woorden probeert te zeggen.
Morgen nog een dagje therapie en dan is het weekend. Even 2 dagen iets anders, alhoewel we zondag family swim hebben. Dan mogen Hermi en ik met Papito zwemmen.
