In het eerste half uur wal therapie hebben we kennisgemaakt met een moeder van een ander kindje, dat ook dolfijntherapie deed. Zij was benieuwd hoe wij de Son-Rise methode in onze thuisbehandeling hadden ingebracht. We hebben hier uitvoerig over gepraat, dat we niet het hele programma hebben opgenomen, maar wel delen daarvan en dat we ondersteuning hebben gezocht van 2 mensen binnen ons team. Het blijkt dat veel mensen nog erg zoekend zijn naar de beste vorm van het na-traject na Curacao. Door onze ervaringen met het thuisonderwijs traject voor Victor kunnen we met een aantal mensen van gedachten hierover wisselen.
Tijdens de therapie in het water werd verder gewerkt aan de doelen die vorige week zijn ingezet. Er lag weer nadruk op het eigen initiatief van Victor en het vasthouden aan Papito en keuzes maken over wat te doen. Zo moest Papito op commando weer zingen.
Even later kwamen ze met zijn drieen weer voorbij gepeddeld. Het viel me op hoe groot zo’n dolfijn toch eigenlijk is.
En Victor kon weer rond het bassin cruisen op Papito’s buik.
Terug op het dok, werd er een kleine tent gebouwd. Wat bleek, Mandy had bellenblaas voor Victor meegenomen op het dok. Dikke pret natuurlijk, we hoorden Victor roepen:”Blazuh….!” Ik ben snel maar even naar de zijkant gelopen om te kijken of ik het op de foto kreeg en het lukte nog ook.
In de nabespreking hebben we met Mandy ons lijstje met vragen besproken. We hebben eigenlijk de doelen van begin vorige week weer eens langsgelopen. Bij het aan- en uitkleden viel het haar op dat Victor in een keer in staat is om de rits van zijn wetsuit naar boven te trekken. In het begin deed Victor dit maar half en Mandy begon te twijfelen of Victor dit überhaupt wel kon. Ja, dus.
Voor de rest is hij beter geconcentreerd dan vorige week en straalt meer zelfvertrouwen uit. Voor veel zaken is het noodzakelijk dat Victor zich beter concentreert en minder afwacht dat en of hij geholpen wordt.
’s Middags ben ik met Victor nog even naar het zwembad gegaan. Lekker afkoelen na een warme dag.
