Toch weer gelukt om precies om 1000 uur in de bus te zitten op weg naar het Sea Aquarium.
Ondertussen kunnen we het stukje bijna dromen, elke hobbel in de weg is zo’n beetje bekend.
Toen de watersessie van de therapie begon, begon het zowaar wat te druppen. We wilden echter per se een foto hebben van Victor met zijn kratje. Mandy en Marit laten hem hard werken en zo moet hij de spullen gewoon mee naar het dok sjouwen. Dit is iets waar Victor eigenlijk een hekel aan heeft, maar Papito wacht. Overigens was hij toch al wat later. Victor moest namelijk eerst een oefening afmaken, voordat hij naar Papito kon.
En dan volgt weer het bekende ritueel. Victor zwemt lekker zijn rondjes met Papito en heeft veel pret samen met Mandy.
En hier moet hij weer hard meetrappelen met Papito. Helemaal te gek voor hem
Ondertussen was het gaan regenen en was Marit snel naar kantoor gerend om de regenjassen te halen. Dat is het nadeel van het stuk waar Victor zwemt, de therapeuten zitten niet overkapt. Maar het is wel een geestig gezicht om ze zo te zien zitten met hun oranje jasjes.
Ook op het dok heeft Victor goed gewerkt. Het lijkt soms wel of je Papito en Victor samen ziet praten. Papito maakt zijn typische dolfijnengeluidjes en Victor kwettert terug. Mandy was dit ook opgevallen en vroeg aan Victor of hij in op het dok met de letterkaart kon vertellen wat hij met Papito besproken had. Victor’s antwoord ging echter heel rommelig, zodat noch Mandy noch Marit precies begrepen wat hij bedoelde. Thuis hebben we het nog een keer aan Victor gevraagd en die zei dat Papito had gezegd, dat hij goed zijn best had gedaan.
Tijdens de evaluatie, vertelde Mandy dat Victor een beetje aan het gallen was. Hij had eigenlijk niet zoveel zin in het doen van zijn werkjes en gooide zijn welbekende charmes in de strijd om onder de dingen die hij niet wilde doen uit te komen. Zo zat hij te flirten met Marit en begon te fluiten om van onderwerp te veranderen. Bij een oefening maakte hij het zo bont, dat hij continu alle verkeerde plaatjes aanwees en de goede steeds links liet liggen. Dit was uiteraard te doorzichtig voor Mandy, die hem bij de les riep en daarom was Victor ook iets later buiten dan normaal. Eerst zijn werkje afmaken.
Na de therapie snel naar huis om een boterham te eten, want om 1400 uur hadden we een afspraak met Nicole, de psychologe van het CDTC. Vorig jaar hebben we een aantal gesprekken met Nicole gehad over hoe we Victor het beste verder konden begeleiden. Uiteindelijk hebben die geleid tot het opzetten van ons thuisonderwijsprogramma. Dit was volgens Nicole ook het maximale wat we voor Victor hadden kunnen doen. Ze adviseerde om vooral door te gaan op de ingeslagen weg en hierbij met Victor proberen zijn doelen in kleinere stukjes te breken, zoals Heike al eerder geadviseerd had. Nicole vroeg ons of we met Victor het gesprek konden beginnen om zijn subdoelen te formuleren. Praten is namelijk een onderdeel van communiceren, en hij heeft hierin al een paar hele belangrijke vorderingen gemaakt. Daarnaast vroeg ze ook of wij in het gesprek stil wilde staan of hij vrede had met de dingen die hij tot nu toe bereikt heeft in Curacao. Zijn hoofddoel praten is niet gehaald, maar het is belangrijk om Victor wel met een goed gevoel weer naar huis te laten gaan. Terug thuis hebben we het wel met Victor over de subdoelen gehad, maar we moeten nog even vragen naar zijn algehele tevredenheid.
Ook hebben we het nog even gehad over de gedragskundige benadering van de kinderen tijdens de dolfijntherapie. Dit is de operante conditionering. Eigenlijk hebben we al veel van deze benadering in ons programma voor Victor ingebed, maar het is goed om er nog eens wat meer over door te praten. Nicole vertelde ons ook dat zij een promotieonderzoek is gestart naar het effect van dolfijntherapie in vergelijking met “normale’ therapieën. Aangezien ze net begonnen is, zal het nog wel even duren voordat ze dit heeft afgerond.
Na ons gesprek met Nicole, zijn we nog door het Sea Aquarium gelopen en toen naar huis, waar we Victor en Veronique vroeg in bed hebben gelegd.
