Gisteren zijn we vertrokken voor de tweede keer naar Curacao voor dolfijn ondersteunde therapie voor Victor. Vorige keer heeft voor Victor en ons veel gebracht en we hopen dat Victor weer een grote stap in zijn ontwikkeling kan zetten. We hebben aan Victor gevraagd waarin hij in Curacao wil werken. Zijn antwoord: “Praten en praten.” We zijn heel benieuwd wat er deze weken op onze missie gaat gebeuren.
Ondanks het feit dat we pas om 1200 uur zouden vliegen, betekende het toch vroeg op. Snel de laatste spullen inpakken, Victor en Veronique wakker maken. Misschien hadden we verwacht dat Victor om 6 uur al aan ons bed zou staan met zijn koffer in zijn hand, maar hij lag tot 7 uur nog lekker te slapen. Eenmaal wakker had hij zoiets dat het toch de normaalste zaak van de wereld was dat we naar Papito zouden gaan.
Oom Alphons zou ons naar het vliegveld brengen. Hij kwam om 7 uur bij ons en hielp de auto inpakken. Wat een hoop spullen gaan er toch mee! Deze keer gaat Veronique ook mee en Hermi heeft er voor gezorgd dat haar ook aan niets zal ontbreken. Het resultaat, 2 grote weekendtassen en 2 koffers en 3 stuks handbagage plus de kinderbuggy. Gelukkig rijden we in een grote auto!
De reis naar Schiphol verliep voorspoedig en rond 1000 uur waren we ingecheckt en langs de paspoortcontrole. Het vliegtuig vertrok op tijd en nadat we nog een kopje thee en koffie hadden gedronken werd het tijd om te boarden. Aan het reizen met kinderen heb je je handen vol, maar het voordeel is dat je voorrang krijgt bij het instappen. Het grappige was wel, dat Veronique zich snel de stoel van Victor toe-eigende en Victor bij Hermi op schoot ging zitten. Dit moest natuurlijk anders bij de start.
Bij het opstijgen was Victor emotioneel. Een traan biggelde over zijn wangen. Dit was het moment waar hij zo naar toegeleefd had. Thuis hadden we een Papito afstreep kalender voor hem gemaakt, die hij bijhield. Toen ik Victor tweeënhalve week geleden uitlegde dat we naar Papito zouden gaan als alle vakjes weggestreept waren, wilde hij ze meteen allemaal maar dichtkrassen. Nee, zo werkt dat niet. Voor het laatste nachtje slapen had Hermi een dolfijnen dekbedovertrek op zijn bed gelegd. Misschien dat hij daarom zo sliep.
De vlucht naar Curacao is een taai eind en de nachtmerrie van elke ouder is dat zijn kinderen 10 uur liggen te huilen. Maar we mogen in ons handen klappen. Victor en Veronique hebben zich voorbeeldig gedragen. Alleen Veronique heeft op de heenweg een klein half uurtje bij Hermi op schoot geslapen. Voor de rest hebben ze lekker aangerommeld en hebben we wel 50 keer Victor’s favoriete boekje voorgelezen en minstens 50 keer papiertjes moeten blazen. We mochten geen bellenblaas meenemen!
Aangekomen in Curacao waren we vlug door de douane en de truc die we vorig jaar geleerd hadden was om zo snel mogelijk iemand te regelen die je koffers op een trolley laad en ze naar buiten brengt.
Eenmaal buiten aangekomen werden we netjes opgewacht door de pick up die door het CDTC geregeld was en werden naar ons resort, Chogogo, gebracht. De volgende foto is in de bus genomen. Iedereen een beetje gaar. Valt me mee dat de foto niet bewogen is.
En op Chogogo hebben we ons snel geïnstalleerd in ons huisje. Nog even wat gedronken en toen gaan slapen.
Tijdens het boodschappen doen, was Victor een beetje uit zijn hum. Hij wil naar Papito. ’s Middags zijn we daarom maar even naar het Sea Aquarium gereden. Het CDTC was dicht, maar Victor wist de weg nog wel te vinden. Bij het kantoortje liep Victor een beetje te schutteren. Tijd om de letterkaart even tevoorschijn te halen en te vragen wat er aan de hand was. Victor antwoordde: “Ik wil nu aan de slag.” En even later: “Ik wil naar Papito.” We hebben Victor verteld dat zijn therapie begint op maandag dus nog 2 nachtjes slapen. Zijn geduld wordt nog even op de proef gesteld. Als troost zijn we door het Sea Aquarium heengelopen.
Na afloop van ons bezoek aan het Sea Aquarium, was het voor Victor even genoeg. We denken dat alle spanning van de afgelopen weken eruit kwam, want hij was erg moe en is rond 1600 uur naar bed gegaan en er niet meer uitgekomen. Zo’n eerste dag is en blijft een inregeldagje.
Veronique kwam rond 1800 uur nog even uit bed en vond het lekker om op de veranda te spelen.
Daarna nog wat gegeten en ook Veronique weer in bed gelegd. Ben benieuwd of ze deze nacht weer zo lekker blijven doorslapen of dat ze nu toch om 4 uur weer naast ons bed staan.
Ondanks het feit dat we pas om 1200 uur zouden vliegen, betekende het toch vroeg op. Snel de laatste spullen inpakken, Victor en Veronique wakker maken. Misschien hadden we verwacht dat Victor om 6 uur al aan ons bed zou staan met zijn koffer in zijn hand, maar hij lag tot 7 uur nog lekker te slapen. Eenmaal wakker had hij zoiets dat het toch de normaalste zaak van de wereld was dat we naar Papito zouden gaan.
Oom Alphons zou ons naar het vliegveld brengen. Hij kwam om 7 uur bij ons en hielp de auto inpakken. Wat een hoop spullen gaan er toch mee! Deze keer gaat Veronique ook mee en Hermi heeft er voor gezorgd dat haar ook aan niets zal ontbreken. Het resultaat, 2 grote weekendtassen en 2 koffers en 3 stuks handbagage plus de kinderbuggy. Gelukkig rijden we in een grote auto!
De reis naar Schiphol verliep voorspoedig en rond 1000 uur waren we ingecheckt en langs de paspoortcontrole. Het vliegtuig vertrok op tijd en nadat we nog een kopje thee en koffie hadden gedronken werd het tijd om te boarden. Aan het reizen met kinderen heb je je handen vol, maar het voordeel is dat je voorrang krijgt bij het instappen. Het grappige was wel, dat Veronique zich snel de stoel van Victor toe-eigende en Victor bij Hermi op schoot ging zitten. Dit moest natuurlijk anders bij de start.
Bij het opstijgen was Victor emotioneel. Een traan biggelde over zijn wangen. Dit was het moment waar hij zo naar toegeleefd had. Thuis hadden we een Papito afstreep kalender voor hem gemaakt, die hij bijhield. Toen ik Victor tweeënhalve week geleden uitlegde dat we naar Papito zouden gaan als alle vakjes weggestreept waren, wilde hij ze meteen allemaal maar dichtkrassen. Nee, zo werkt dat niet. Voor het laatste nachtje slapen had Hermi een dolfijnen dekbedovertrek op zijn bed gelegd. Misschien dat hij daarom zo sliep.
De vlucht naar Curacao is een taai eind en de nachtmerrie van elke ouder is dat zijn kinderen 10 uur liggen te huilen. Maar we mogen in ons handen klappen. Victor en Veronique hebben zich voorbeeldig gedragen. Alleen Veronique heeft op de heenweg een klein half uurtje bij Hermi op schoot geslapen. Voor de rest hebben ze lekker aangerommeld en hebben we wel 50 keer Victor’s favoriete boekje voorgelezen en minstens 50 keer papiertjes moeten blazen. We mochten geen bellenblaas meenemen!
Aangekomen in Curacao waren we vlug door de douane en de truc die we vorig jaar geleerd hadden was om zo snel mogelijk iemand te regelen die je koffers op een trolley laad en ze naar buiten brengt.
Eenmaal buiten aangekomen werden we netjes opgewacht door de pick up die door het CDTC geregeld was en werden naar ons resort, Chogogo, gebracht. De volgende foto is in de bus genomen. Iedereen een beetje gaar. Valt me mee dat de foto niet bewogen is.
En op Chogogo hebben we ons snel geïnstalleerd in ons huisje. Nog even wat gedronken en toen gaan slapen.
Nadat iedereen een boerennachtje had gemaakt, was het tijd om te ontbijten en boodschappen te gaan doen. Vanuit Chogogo hebben we een prachtige mini bus geregeld, Suzuki APV, waarmee we ons al aardig ingeburgerd hebben met de Antilliaanse levensstijl. De bus rammelt en hotst en knotst over de weg en we hebben een Mexicaanse airco. Maar we hebben de tijd, dus waar zeuren we over. Het doet ons denken aan de Sisi reclame van jaren geleden.
Tijdens het boodschappen doen, was Victor een beetje uit zijn hum. Hij wil naar Papito. ’s Middags zijn we daarom maar even naar het Sea Aquarium gereden. Het CDTC was dicht, maar Victor wist de weg nog wel te vinden. Bij het kantoortje liep Victor een beetje te schutteren. Tijd om de letterkaart even tevoorschijn te halen en te vragen wat er aan de hand was. Victor antwoordde: “Ik wil nu aan de slag.” En even later: “Ik wil naar Papito.” We hebben Victor verteld dat zijn therapie begint op maandag dus nog 2 nachtjes slapen. Zijn geduld wordt nog even op de proef gesteld. Als troost zijn we door het Sea Aquarium heengelopen.
Na afloop van ons bezoek aan het Sea Aquarium, was het voor Victor even genoeg. We denken dat alle spanning van de afgelopen weken eruit kwam, want hij was erg moe en is rond 1600 uur naar bed gegaan en er niet meer uitgekomen. Zo’n eerste dag is en blijft een inregeldagje.
Veronique kwam rond 1800 uur nog even uit bed en vond het lekker om op de veranda te spelen.
Daarna nog wat gegeten en ook Veronique weer in bed gelegd. Ben benieuwd of ze deze nacht weer zo lekker blijven doorslapen of dat ze nu toch om 4 uur weer naast ons bed staan.
