Victor vertelde ons via zijn letterkaart dat hij nog wel verdrietig is dat het praten niet gelukt is, maar dat hij wel een fijne tijd gehad heeft. Hij heeft geleerd dat praten heel moeilijk is en dat hij nog veel kleine stapjes moet maken om daar te komen. We hebben ook even met Victor gesproken over dat praten slechts een vorm van communicatie is. Er zijn nog veel meer vormen, die hij al wel beheerst, zoals aanwijzen maar ook natuurlijk schrijven. Dat klopte, en Victor wilde die ook graag verder ontwikkelen.
Als laatste hebben we aan Victor gevraagd welk woordje hij wilde oefenen vandaag. Het antwoord: Mandy. Toen we aankwamen op het Sea Aquarium, ging Hermi even met Victor oefenen en prompte het woord “Mandy” en warempel, Victor zei Mandy. Hoera!
Om 1030 werd Victor opgehaald door Mandy en Marit en moest Victor natuurlijk laten zien wat hij net geleerd had. Hermi hielp hem via prompt nog even op weg, maar ook bij Mandy zie hij duidelijk “Mandy”.
In het eerste half uur hebben we nog wat met een andere Nederlandse familie staan te kletsen. Zij zijn hier voor de vijfde maal met hun zoon Bart van 18 jaar. Gisteren heeft Bart helemaal zelfstandig met zijn dolfijn Geegee mogen zwemmen. Een absoluut hoogtepunt.
In het water werd er weer goed gewerkt door Victor. Hij liet zich een aantal malen voortduwen door Papito, die tegen zijn voeten duwde. Het ziet er akelig relaxed uit, zo lekker op je rug liggen terwijl een dolfijn je voort duwt. Maar voor Victor een hele prestatie om zo rustig in het water te zijn.
Terug op het dok, vond Esther het tijd voor wat actie voor Papito en liet hem een bal rondspringen. Victor zat te kraaien van plezier en moest toen aan zijn doksessie beginnen. Hieronder zie je Esther het commando met haar arm geven en Papito die de bal voort bokst met zijn neus.
Ondertussen kregen we te horen dat het vandaag “kijkdag” was en dat we dus achter het dok mochten kijken. Dit is heel apart. Zo sta je echt met je neus op de therapie en kun je heel goed zien hoe therapeuten en dolfijntrainsters op elkaar ingespeeld zijn. Het is ook een prachtige lokatie voor foto’s. Veronique kwam een beetje tot rust. Ze was wat huilerig aan het begin van de sessie, maar toen we verhuisd waren van de haaienbrug naar achter het dok was het helemaal goed.
Hier zitten moeder en dochter lekker te kijken.
Tijdens de therapie moest Victor weer diverse keuzes maken. Dit wordt bewust gedaan om hem het gevoel te geven, dat hij in control is. Je zou verwachten, dat hij alleen maar snelle trucs en veel springen zou kiezen, maar Victor laat Papito graag zingen en dansen wat toch rustige acties zijn. Hier zie je Victor en Mandy even tussen de bedrijven door.
Aan het eind van de sessie kreeg Victor wel even een show van 3 dolfijnen. Naast Papito en Romeo kwam er ook nog een derde dolfijn mee, waar ik de naam even van kwijt ben. Erg mooi.
Als Victor klaar is en van zijn plaats weer terug loopt naar de kleedhokken, dan moeten de 3 dolfijnen even hun energie kwijt en spellen tikkertje door het bassin. Een ongelooflijk verschik in snelheid, als je de therapie gewend bent. Toch knap van zo’n dolfijn om zich zo lang in te houden.
Tijdens de therapiesessie hebben we nog even met Marco staan de te praten. Marco is de hoofdtherapeut en wij hadden nog wat vragen over zijn verhaal van vorige week dinsdag. Hij vertelde dat naast Operante Conditionering ook het Zelfconcept een model is, waarmee ze veel werken. Dit is zoveel als hoe een kind of persoon zichzelf tegenover of binnen zijn omgeving ziet. Hij vertelde het verhaal van een jongetje dat een paar jaar voeding direct in zijn maag kreeg ingebracht, vanwege slokdarm problemen. Hij was zodanig het slikken en hebben van voedsel in zijn mond ontwend, dat hij bij minste of geringste in zijn mond al ging overgeven. Een uiterst negatieve ervaring natuurlijk om weer proberen te eten. Door te werken aan het zelfconcept van de jongen en stapje voor stapje dingen op te bouwen, heeft hij hem in staat gekregen om aan het eind van de twee weken weer wat vast voedsel tot zich te nemen. Heel bijzonder. Hermi en ik willen ons bij terugkomst in Nederland nog wat verder verdiepen in deze twee modellen en kijken hoe we ze beter in kunnen passen in ons thuisonderwijsprogramma. Voor zover we dat al niet gedaan hebben.
Morgen de laatste dag. Het zal wel emotioneel worden voor Victor.
