Dolfijntherapie Stichting SAM, laatste dag 29/9

Het zit er weer op. Vandaag hebben we de laatste van drie sessies bij Stichting Sam gehad voor Victor. Tijd om nog wat na te kaarten en de balans op te maken. Dit was de derde keer dat we met Victor dolfijntherapie deden. Na twee keer in Curacao hadden we nu de mogelijkheid om 3 sessies op het dolfinarium in Harderwijk te doen. Werken met dolfijnen, maar in een ander concept. Hier heb ik in vorige berichten al over geschreven. Eigenlijk wat telt zijn de vorderingen en veranderingen die Victor heeft laten zien. Ons doel voor Victor was om hem op spraak uit te dagen. En wat een FANTASTISCH resultaat hebben we geboekt!

Esther, zijn dolfijntherapeute, heeft hem continue uitgedaagd om iets te zeggen. De grote beloning voor mij kwam vorige week donderdag. Esther had hem het woord "helpen" laten zeggen, wanneer hij hulp nodig had. Vaak kwam er dan een klank uit die er op leek. Erg goed.
Maar donderdag belde Hermi mij op, tijdens mijn werk. Dit moest ik horen. Ze zette de telefoon op de speaker en Victor zei tot twee keer toe heel duidelijk "helpen". Ik kreeg spontaan tranen in mijn ogen. Daar sta je dan als volwassen vent van 39 jaar. Mijn zoon is zes jaar oud en zegt "helpen" en dat is heel bijzonder in ons huis.

Maar goed, vanochtend de laatste keer van de 3 sessies. Victor had er zin. Hij wist wat er ging gebeuren en kwam goed zijn bed uit. Behalve Cynthia ging ook Hanneke mee. Zij werkt als pabo studente in ons thuisprogramma voor Victor. Het was dus volle bak in de auto.

Op het dolfinarium stapte Victor snel naar de kleedruimte waar Esther ons opwachtte. Victor heeft hier weer goed meegeholpen met uitkleden en het aantrekken van zijn wetsuit. Daarna werd het weer tijd om naar de glaswand te gaan, maar eerst even handenwassen.


Het was vandaag onrustig voor de glaswand. Eigenlijk gek, want de kinderen waren allemaal zeer geconcentreerd aan het werk en de ouders zaten met een kopje koffie toe te kijken. Waar zou dat dan aan liggen?
Het waren de dolfijnen. Het was een drukte van belang voor de glaswand. Bijna allemaal hadden ze zich aan deze kant van het bassin verzameld en waren tikkertje of zoiets aan het spelen en dan kwamen ze af en toe bij de kinderen kijken.

Victor heeft met een magnetisch hengelspel gewerkt en uiteraard met bellenblaas gewerkt. Het grappige is dat de dolfijnen mee gaan blazen.

Daarna naar buiten. Hetzelfde ritme als de vorige keren. Alleen werd er niet met de dolfijn Anke gewerkt maar met Roxi en haar baby dolfijn. Dit leverde wat rommelige beelden op, want Roxi wilde haar kunsten wel doen, maar af en toe zwom de kleine in de weg.

Hierboven voert Victor een vis aan Roxy en beneden zie je moeder en kind. Ook werden er weer video opnames gemaakt met geluid. Dit is echt een extra dimensie. Kijken en meeluisteren met de therapeute en Victor. Dan is het echt of je er midden tussen zit. En je hoort Victor zijn woordjes zeggen: "Moet Roxi springen of spetteren?" "Springuh"

Oei daar hadden Esther en de dolfijntrainer zich even vergist. Zou Roxy inderdaad gaan springen met de kleine erbij?

Even wachten en ja hoor, we werden op een mooie kleine springshow getracteerd.

Ondertussen stonden we aan de kant te praten met andere ouders en de begeleiders. Marlou de gastvrouw van Stichting Sam hebben we in drie keer goed leren kennen. Alhoewel ze dit werk al jaren doet, blijft ze enthousiast over het mooie werk dat er gebeurd met het werken met dolfijnen. Het blijkt dat Victor met zijn bruine ogen ondertussen ook de begeleiders en trainers om zijn vinger heeft gewonden met zijn charmes. Hij doet het fantastisch, werkt hard en maakt iedereen enthousiast. Heerlijk zoveel positieve energie!

Na het werken op het vlot kon er nog lekker met ballen en dolfijnen gespeeld worden. Esther, die net achter de dolfijntrainster Bianca zit en Victor dagen de dolfijnen uit door te spetteren en ballen te gooien. Bianca pakt ondertussen een dolfijn bij zijn staart om zo de rest te lokken.

Dan komen Victor, Esther en Elise weer terug. Hier stapt Victor trots en moe de deur binnen.

Om vervolgens met een gekke bek naar ons te komen. Esther applaudiseert erachter.

Even douchen en dan naar de nabespreking. Terwijl Cynthia en Hanneke even met Victor en Veronique een rondje gaan lopen zitten we met Esther na te praten. Zowel Hermi als ik worden toch emotioneel. Victor heeft de afgelopen drie keer echt heel goed zijn best gedaan en hard meegewerkt met alles wat Esther wilde. Hij heeft ook weer sprongen vooruit gemaakt. Dit gaan we weer doorpakken in ons thuisprogramma.

Victor wil volgend jaar weer terug. Wie weet, het was drie keer erg vroeg op. Maar dit was het zeker waard om te Victor weer de mogelijk te geven een stap vooruit in zijn ontwikkeling te maken.

Stichting Sam - 2de sessie

Vandaag was de tweede sessie van Victor bij stichting Sam in Harderwijk. De afgelopen week hebben we alweer wat kleine veranderingen in Victor's gedrag kunnen zien. Hij is beter geconcentreerd en heeft zichtbaar meer zelfvertrouwen gekregen.


Deze keer viel de eer aan Cynthia om mee te gaan naar Harderwijk. Cynthia maakt als stagiaire pedagogie deel uit van ons behandelteam in ons Victor's thuisonderwijsprogramma. Het leuke is dat Esther haar tijdens die stage begeleidt en nu kan zij Esther ook in een andere omgeving aan het werk zien.


Het was wederom vroeg op. 6 uur weg, om de files voor te zijn en dat is ook gelukt. We waren om 730 uur in Harderwijk. Geen files, dus een kopje koffie/thee drinken in hotel Monopole op de kop van de boulevard. Dan om 900 uur richting het Dolfinarium. En daar staan we dan. Cynthia, Hermi, Victor, Veronique en ik.

Terwijl Hermi, Cynthia en Veronique al naar de glaswand in "onder de OdieZee" gaan, lopen Victor en ik naar de kleedruimtes. Daar wachten Esther en de andere begeleiders en therapeutes ons op.
Het is vandaag de bedoeling dat Victor zoveel mogelijk zichzelf omkleedt en mij om hulp vraagt wanneer hij dat nodig heeft. Uitkleden ging redelijk, maar de wetsuit had nog wat voeten in aarde.
Maar goed, na de wetsuit gaat de SAM-polo erover en dan is Victor klaar om te gaan. Dag Papa!


Eenmaal bij de glaswand, wacht mij een kopje koffie en gaat Victor aan de slag. Hermi, Cynthia en Veronique hebben zich al geinstalleerd.

Terwijl Victor geconcentreerd aan het werk is, komen er weer groepen dolfijnen langs zwemmen. Het viel ons op dat Anke, de dolfijn waar Victor vorige week mee gewerkt heeft, steeds kwam kijken door het raam. Het was alsof ze hem op kwam zoeken, wat leuk dat je er weer bent.

Anke, de dolfijn, deed ook leuk mee met Victor's werkjes. Victor had opgemerkt dat Ernst, het jongetje dat naast Victor therapie had, een mooie fles bellenblaas had. Op aanmoediging van Esther ging hij vragen of hij de fles mocht meenemen. "Blazuh..."
En Victor ging er enthousiast mee aan de slag. Na een serie bellen, blies Anke ook spontaan een serie bellen door haar blaasgat.
Hier onder zie je Anke met haar scheve kaak.


Buiten op het dok, werd hard om Anke geroepen. Zij werd ook gestuurd en kwam continu bij Victor haar kunstjes doen als beloning voor zijn harde werken. Qua foto's maken werkt Victor op een te grote afstand om goede foto's te maken. Maar er was voor ons iets nieuws bedacht. Esther had een microfoon meegenomen. Deze stond in verbinding met een camera op de uitkijkpost. Hier konden we met een koptelefoon horen wat er gezegd werd op het dok.
Dit was heel bijzonder om zo dicht de stemmen te horen. Victor werd uitgedaagd om allerlei worden te zingen. Wil je dat Anke gaat springen of spetteren? "springuh...", "Goed zo Victor!" en Anke ging de lucht in. En zo werden er nog meer woordjes geoefend.

Op de uitkijkpost stonden we ondertussen te kijken en ons weer te verbazen/vermaken over het plezier en energie die Victor had in het werken met de dolfijnen. Het viel iedereen op. Een groot feest voor ons manneke.

Na het dok werd het tijd om met ballen en de andere dolfijnen te spelen. Terwijl Esther en Victor in het water aan het ravotten zijn, kijken de dolfijnen toe en spelen mee. Ze gooien ballen, ijsblokjes en spetteren water. Ondertussen laat een van de dolfijntrainsters zien hoe je een dolfijn bij de staart pakt.

Veronique had goede zin. Ondanks het feit dat ze ook om 500 uur op was en een hele rit achter de rug had, vond ze het prachtig op de uitkijkpost. Ze bleef lekker rondlopen en kijken naar Victor. Daarbij stal ze bij iedereen de show met haar vrolijkheid. Af en toe wel een koekje of een snoepje en dan weer naar Victor kijken. Hieronder staat ze. "Mama, snoepje!"


In de evaluatie vond ook Esther dat Victor hard gewerkt had. Ze heeft heel veel verschillende woordjes gehoord. Makkelijke en moeilijke woordjes. Op een gegeven moment had Victor duidelijke "springen" gezegd. Dit werd niet alleen gehoord door Esther, maar ook de Elise, de observante van Esther, en de dolfijntrainster die erbij stond. Iedereen enthousiast.

Op weg naar huis hebben we Victor ook nog een beetje uitgedaagd tot spraak. "Appel" en 's avonds heel duidelijk "bad".

Op zijn letterkaart schreef Victor dat hij het erg leuk vond en nog een keer terug wil komen. Bedoel je volgende week? Nee volgend jaar en dan langer.

Victor weet dat volgende week alweer de laatste keer is, maar hij heeft nu al veel bereikt.

Dolfijntherapie bij Stichting SAM

Vandaag hebben we de eerste sessie van Dolfijntherapie bij Stichting Sam gehad met Victor. Deze werd gegeven op het dolfinarium in Harderwijk. We gaan met Victor een verkort programma doen van 3 opeenvolgende sessies. Drie dinsdagen op een rij.

Het was vroeg op, want we moesten ons al om 9:00 uur melden bij de ingang van het Dolfinarium. Dus reden om 6:05 uur weg om de files een beetje voor te zijn. Dit lukt ons redelijk aangezien we ron 8:00 uur in Harderwijk waren en eerst maar even een lekker bakje koffie in het hotel er tegenover gedronken hadden. Vanaf 9:00 stonden we met zijn allen te wachten bij de ingang van het Dolfinarium. Victor, Hermi, Veronique, Oma van Engelen en ik.

Hoe zijn we nu weer in Harderwijk terecht gekomen? We hadden immers al twee keer een succesvolle dolfijntherapie sessie in Curacao gedaan. Dit wordt toch wel gezien als het walhalla van de dolfijntherapieen. Vorig jaar hebben na Victor's eerste sessie in Curacao ons thuisonderwijsprogramma opgestart. Hierin zochten we iemand die Victor verder kon helpen met zijn gedrag. In onze zoektocht kwam Esther op ons pad. Zij is dolfijntherapeute bij stichting Sam en werkte volgens de gedragstherapieen die wij voor Victor wilden volgen. Voor de zomer vertelde zij ons dat Stichting SAM nog een paar plekken over had in de verkorte sessie, die na de zomer gegeven zouden worden. Enthousiast van haar verhalen hebben we ons ingeschreven. Ook in de wetenschap dat we pas weer in maart volgend jaar naar Curacao zouden gaan.

Nadat we opgehaald waren bij de ingang, werden we de kleedkamers geleid, waar Esther op ons wachtte. Victor was blij haar weer te zien. Het eerste verschil met Curacao hadden we al ervaren bij de ingang. Het is geen korte broeken weer. Daar stonden we met onze jassen in de regen.

Het tweede verschil was dat ik mee mocht om Victor om te kleden. Terwijl Hermi, Oma en Veronique al naar de glaswand in de OdieZee werden geleid, nam Esther Victor en mij mee naar de kleedkamers. Hier werd Victor in zijn wetsuit gehesen en vertelde Esther hem met behulp van een fotoboekje wat hem te wachten stond.

Daarna gingen we naar de glas wand. We zijn vorig jaar in deze ruimte geweest, toen als publiek. Nu mocht Victor hier eerst geconcentreerd werken voordat er verder gegaan werd buiten met de therapie. Het viel ons op dat Victor erg enthousiast was bij binnenkomst. En nadat hij een beetje uitgeraasd was, ging hij geconcentreerd met Esther aan de slag. Af en toe kwamen er een aantal dolfijnen langszwemmen.

Het doel dat we besproken hadden was het uitlokken van spraak. Victor weet wel een beetje hoe hij moet praten, maar hij moet leren zijn stem aan te zetten.

Dit eerste onderdeel is te vergelijken met het eerste half uur conventionele therapie in Curacao, alleen zit je hier in een prachtig decor met zwemmende dolfijnen. Esther vertelde ons dat zij normaal gesproken ook interactie met de dolfijnen uitlokken achter de glaswand. Echter gisteren waren de groepen dolfijnen van basin verwisseld en ze waren nog druk met zichzelf bezig. Dus af en toe een keer langszwemmen en meer niet. Misschien de volgende keren beter.

Buiten ging Victor verder op het vlot. Hier is ook een verschil met Curacao. Victor gaat niet in het water met de dolfijn. Dit is ook eigenlijk een beetje te koud......

Victor kwam op het vlot en al snel kwam er een vrouwtjes dolfijn Anke naar hem toe. Die bleef de hele tijd bij Victor en er ontspon zich een leuke interactie, waarbij Victor de dolfijn mocht voeren met visjes. Esther lokte Victor uit om steeds "vis" te zeggen. Iets waar Victor "visje" van maakte. En hij had nog gelijk ook. Het waren maar kleine visjes die hij aan Anke mocht voeren.

Na het vlot ging Victor naar het water toe. Dit was een apart bassin met daarin verschillende dolfijnen en een aantal ballen. Victor stond samen met Esther tot zijn knieen in het water en kon zo met de dolfijnen spelen. Allerlei balspelletjes werden hier gedaan. Dikke pret voor Victor die nu kon spetteren en met ballen gooien naar meerdere dolfijnen. En ondertussen ging de therapie gewoon door.

Naast Victor stond nog een ander therapiekindje in het water. Er werd nog even geprobeerd om ook met hem wat interactie te krijgen, maar hiervoor hadden beide heertjes geen oog.

Nadat hier afscheid was genomen, was het afgelopen met de therapie. Victor werd door Esther teruggebracht naar de ruimte waar we begonnen waren. Hier kon Victor zich weer omkleden en douchen. Op de foto zie je Victor de kleedkamer inlopen. Duim omhoog van Esther: "Goed gedaan, jochie!"

En dan volgt de nabespreking. Victor had het erg goed gedaan. Hij had goed geconcentreerd meegewerkt en veel klanken en woordjes proberen te zeggen. Esther vroeg ons of er nog dingen waren waaraan zij de volgende keren nog kon werken behalve spraak. Na even nadenken bedachten we dat het ook te proberen was om het werken met zijn handen te stimuleren. Op dit idee werden we gebracht doordat Victor zo geconcentreerd bij de glaswand zat te werken.

Aan ons werd gevraagd hoe dit verschilde met Curacao. De therapie in Harderwijk is anders van opzet dan Curacao, maar heeft voor Victor weer het nodige gebracht. Thuis vertelde Victor dat hij het mooier en leuker vond dan verwacht. Ook was hij blij dat hij met Esther kon werken.

Alhoewel we na afloop nog op het dolfinarium hadden kunnen blijven hangen, gingen we naar huis. Victor was moe en wij ook.

Ben benieuwd wat we volgende week gaan meemaken.