Het was vroeg op, want we moesten ons al om 9:00 uur melden bij de ingang van het Dolfinarium. Dus reden om 6:05 uur weg om de files een beetje voor te zijn. Dit lukt ons redelijk aangezien we ron 8:00 uur in Harderwijk waren en eerst maar even een lekker bakje koffie in het hotel er tegenover gedronken hadden. Vanaf 9:00 stonden we met zijn allen te wachten bij de ingang van het Dolfinarium. Victor, Hermi, Veronique, Oma van Engelen en ik.
Hoe zijn we nu weer in Harderwijk terecht gekomen? We hadden immers al twee keer een succesvolle dolfijntherapie sessie in Curacao gedaan. Dit wordt toch wel gezien als het walhalla van de dolfijntherapieen. Vorig jaar hebben na Victor's eerste sessie in Curacao ons thuisonderwijsprogramma opgestart. Hierin zochten we iemand die Victor verder kon helpen met zijn gedrag. In onze zoektocht kwam Esther op ons pad. Zij is dolfijntherapeute bij stichting Sam en werkte volgens de gedragstherapieen die wij voor Victor wilden volgen. Voor de zomer vertelde zij ons dat Stichting SAM nog een paar plekken over had in de verkorte sessie, die na de zomer gegeven zouden worden. Enthousiast van haar verhalen hebben we ons ingeschreven. Ook in de wetenschap dat we pas weer in maart volgend jaar naar Curacao zouden gaan.
Nadat we opgehaald waren bij de ingang, werden we de kleedkamers geleid, waar Esther op ons wachtte. Victor was blij haar weer te zien. Het eerste verschil met Curacao hadden we al ervaren bij de ingang. Het is geen korte broeken weer. Daar stonden we met onze jassen in de regen.
Het tweede verschil was dat ik mee mocht om Victor om te kleden. Terwijl Hermi, Oma en Veronique al naar de glaswand in de OdieZee werden geleid, nam Esther Victor en mij mee naar de kleedkamers. Hier werd Victor in zijn wetsuit gehesen en vertelde Esther hem met behulp van een fotoboekje wat hem te wachten stond.
Daarna gingen we naar de glas wand. We zijn vorig jaar in deze ruimte geweest, toen als publiek. Nu mocht Victor hier eerst geconcentreerd werken voordat er verder gegaan werd buiten met de therapie. Het viel ons op dat Victor erg enthousiast was bij binnenkomst. En nadat hij een beetje uitgeraasd was, ging hij geconcentreerd met Esther aan de slag. Af en toe kwamen er een aantal dolfijnen langszwemmen.
Het doel dat we besproken hadden was het uitlokken van spraak. Victor weet wel een beetje hoe hij moet praten, maar hij moet leren zijn stem aan te zetten.
Dit eerste onderdeel is te vergelijken met het eerste half uur conventionele therapie in Curacao, alleen zit je hier in een prachtig decor met zwemmende dolfijnen. Esther vertelde ons dat zij normaal gesproken ook interactie met de dolfijnen uitlokken achter de glaswand. Echter gisteren waren de groepen dolfijnen van basin verwisseld en ze waren nog druk met zichzelf bezig. Dus af en toe een keer langszwemmen en meer niet. Misschien de volgende keren beter.
Buiten ging Victor verder op het vlot. Hier is ook een verschil met Curacao. Victor gaat niet in het water met de dolfijn. Dit is ook eigenlijk een beetje te koud......
Na het vlot ging Victor naar het water toe. Dit was een apart bassin met daarin verschillende dolfijnen en een aantal ballen. Victor stond samen met Esther tot zijn knieen in het water en kon zo met de dolfijnen spelen. Allerlei balspelletjes werden hier gedaan. Dikke pret voor Victor die nu kon spetteren en met ballen gooien naar meerdere dolfijnen. En ondertussen ging de therapie gewoon door.
Naast Victor stond nog een ander therapiekindje in het water. Er werd nog even geprobeerd om ook met hem wat interactie te krijgen, maar hiervoor hadden beide heertjes geen oog.Nadat hier afscheid was genomen, was het afgelopen met de therapie. Victor werd door Esther teruggebracht naar de ruimte waar we begonnen waren. Hier kon Victor zich weer omkleden en douchen. Op de foto zie je Victor de kleedkamer inlopen. Duim omhoog van Esther: "Goed gedaan, jochie!"
En dan volgt de nabespreking. Victor had het erg goed gedaan. Hij had goed geconcentreerd meegewerkt en veel klanken en woordjes proberen te zeggen. Esther vroeg ons of er nog dingen waren waaraan zij de volgende keren nog kon werken behalve spraak. Na even nadenken bedachten we dat het ook te proberen was om het werken met zijn handen te stimuleren. Op dit idee werden we gebracht doordat Victor zo geconcentreerd bij de glaswand zat te werken.
