Het effect van Dolfijntherapie

Deze ochtend waren Hermi en ik voor het eerst voor de kinderen wakker. Terwijl we onder de douche staan komt eerst Victor en daarna Veronique kijken. Snel het ochtendritueel doorlopen en op naar het CDTC. Steffi en Papito wachten.

Victor heeft vandaag een redelijk normaal programma. Hij werkt goed op het droge en heeft dikke pret met zijn vriend Papito in het water. Veronique was weer mee met het broertjes/zusjes programma. Het viel ons de laatste dagen op dat Victor het wel erg gemakkelijk gemaakt wordt door Steffi en Jessica als het gaat om het dragen van zijn tas naar binnen of het kratje met spullen naar het dok. We hadden gisteren aan Steffi verteld dat hij dat prima zelf kon en dat ook altijd de voorgaande keren bij Mandy moest doen. Hij kwam echter naar buiten en had weer geregeld dat beide dames zowel krat als tas droegen. “He, Victor, die krat kun je zelf dragen,” riep ik hem toe. Ik kreeg een verontwaardigde blik van Victor die vervolgens braaf de krat naar het dok mocht dragen. Goed voor zijn motorische vaardigheden.

Wat ons hier op valt is de grote sprong in ontwikkeling die Victor gemaakt heeft in de afgelopen anderhalf jaar die tussen de laatste en deze therapie periode in zat. Hij loopt zelfverzekerd rond, doet oefeningen zelfstandig die hij voorheen nooit deed, is rustiger als hij moet wachten en plukt aanzienlijk minder blaadjes van de eucalyptus bomen dan voorheen. Hij gooit hier zelf de bal weg voor Papito en heeft hem zelf een vis gegeven. Zowel op motorisch als op mentaal vlak heeft Victor duidelijk progressie gemaakt. We kunnen nu ook goed vergelijking maken tussen Victor en andere kinderen die hier voor de eerste of meerdere keren zijn. Het valt niet alleen ons op, maar ook iedereen hier op het CDTC die Victor de afgelopen jaren heeft gezien en gevolgd.

Dit brengt mij op het punt om het effect van dolfijntherapie eens te beschrijven aan de hand van onze ervaringen. Ik wil hier benadrukken dat het om het verhaal van Victor gaat en niet algemeen geldt voor alle andere therapiekinderen.

Drie en een half jaar geleden kwamen we hier voor het eerst aan met Victor. We wisten inmiddels dat hij een hersenbeschadiging had en wilden alles doen om hem zo goed mogelijk vooruit te helpen. Hermi had de dolfijntherapie gevonden en door het feit dat het op Curacao plaatsvond, was ik gemakkelijk overtuigd. We kwamen aan met Victor die al de nodige negatieve ervaringen in speciaal onderwijs had opgelopen en daardoor toch enigszins in zichzelf gekeerd was en onzeker. Praten ging niet en zijn motoriek was houterig en beperkt. Tijdens die periode zagen we Victor een ommezwaai maken. Hij werd gerespecteerd wie hij was met zijn beperking en op verschillende paramedische en pedagogische vlakken werden wij als ouders gecoacht hoe we Victor konden begeleiden. We hebben toen het besluit genomen om ten eerste het jaar daarna terug te komen en ten tweede om voor Victor een eigen programma op maat te maken waarin we zoveel mogelijk op de CDTC manier wilde werken. En zo zijn we samen met Victor stapje voor stapje vooruit gegaan. Dat was ook een wijze les vanuit het CDTC tijdens ons tweede jaar. Met kleine stapjes vooruit.

Nu zijn we net gestart met het vierde jaar thuisonderwijs en ook hier lopen we tegen verschillende uitdagingen aan. Het is fijn om die zaken te kunnen bespreken hier met de therapeuten van het CDTC. Dat was ook de reden voor ons gesprek met Nicole. Vanuit haar rol als familie therapeute en psychologe, houdt ze ons een spiegel voor met de valkuilen van ons programma maar veel meer waar de kansen liggen voor Victor, onszelf en zijn omgeving. Voor Hermi en mij de uitdaging om dit weer in ons programma te implementeren.

“Moet je daarvoor naar Curacao en wat heeft die dolfijn daar mee te maken?”, zul je denken. Allereerst zijn er op het CDTC een mix zeer goed opgeleide, deskundige en gemotiveerde therapeuten, die dag in dag uit het beste uit alle kinderen met een probleem willen halen. Daarnaast speelt het feit dat het twee weken intensieve therapie is die plaats vindt in een erg fijn klimaat een grote rol. Als gezin kun je goed naar elkaar toegroeien en de dolfijn werkt als een enorm sterke motivator om kinderen net dat stapje extra te laten maken, wat hun thuis steeds niet lukt. Vormt er zich een speciale band tussen dolfijn en therapiekind? Vast en zeker, als we naar Victor kijken. Dit wordt ook beaamt door andere therapieouders, maar het is moeilijk te bewijzen of hard te maken op een wetenschappelijke manier. Feit is wel dat hier bijzondere dingen gebeuren.

En nu? We zijn met Victor nog niet klaar. Ondanks zijn goede progressie is hij nog niet klaar om zelfstandig in de wereld te staan. Het thuisonderwijsprogramma zal nog een tijdje doorlopen en ook dolfijntherapie zullen we blijven doen. Victor, de dolfijnen en het CDTC hebben ons leven veranderd. We zitten op een mooi en bijzonder pad dat we graag nog even blijven volgen. Tot morgen. HJ

28 september, een bijzonder dag is een understatement

Victor kwam ons samen met Veronique om kwart voor zes wakker maken. Hij had er weer zin in om naar de therapie te gaan. Gisteravond waren Hermi en ik nog samen met Victor naar de happy hour gegaan. De gelegenheid om weer even bij te praten met een aantal therapeuten en de andere ouders van therapiekinderen. We hebben nog een tijdje met Steffi staan te praten, maar rond 1900 uur had Victor aangegeven dat hij nu toch echt moe was en naar bed toe wilde gaan.

Het werd vandaag een bijzondere dag. Om 8 uur werden we begroet door Mandy, Victor’s dolfijntherapeute van de afgelopen 3 keer. Ze kwam samen met haar dochtertje van 6 weken. Het was erg goed om haar weer te zien en ook gelijk over de vorderingen van Victor te praten. Victor zelf was inmiddels aan zijn therapie begonnen, maar had Mandy de avond ervoor al even gezien toen we terug naar huis liepen van de happy hour.

Om 830 uur kwam Victor met Steffi en Jessica naar buiten voor zijn watergedeelte. Nadat iedereen was omgekleed en door was gelopen naar het dok, gingen we ook naar onze plek om de therapie te volgen. Op het moment dat we aankwamen bleek dat er wat geschoven was met de dolfijnen. In plaats van Papito zou hij deze ochtend met Chabelita werken. Papito kreeg een sessie rust. Aan Chabelita heeft Veronique nog goede herinneringen van vorig jaar, toen ze twee keer met Ricarda meemocht tijdens haar oefensessies als dolfijntherapeute. Volgens Marco is Ricarda nu een van de beste paarden van stal, dus dat heeft Veronique haar goed geleerd, grapten we tegen elkaar.

Veronique mocht vandaag mee op het dok helpen tijdens de therapie van haar grote broer. Lekker op het dok gezeten heeft ze Chabelita geaaid, visjes gegeven en de stagiaires geholpen. Helaas voor haar, deze keer niet zelf gezwommen.

Maar in het water gebeurde er iets moois en onverwachts. Terwijl Victor met Chabelita zijn eerste rondjes zwom, kwam Mateo zich melden. We hadden begrepen dat Mateo erg ziek is geweest en hij zwom nu eigenlijk zonder therapiekind rond in hetzelfde bassin om hem niet te ver van de rest van de dolfijnen en kinderen te vervreemden. Mateo had besloten dat het tijd was om weer te gaan werken en nam geheel op eigen initiatief Victor onder zijn hoede. Was de sessie gisteren met Papito nog onstuimig, de sessie met Mateo straalden van rust.

Regelmatig had Mateo zijn snuit op de schouder van Victor en hij kuste Mateo op eigen initiatief. Vooraf had Esther, de hoofd dolfijntrainster aan Victor gevraagd of hij Mateo wilde helpen en kennelijk gebeurde dat nu. Na afloop spraken we Victor hierover en die vertelde dat hij blij was om Mateo te helpen, maar dat dit ook raar was omdat hij Mateo toch als zijn mentor beschouwde. De oude meester had uiteindelijk toch hulp nodig van zijn pupil.

Na Victor ging Mateo ook nog kijken bij een ander therapiekind. Dit was ook een oude bekende van hem, zij was daar voor de vijfde keer.

Dat er tijdens de watersessies ook hard gewerkt werd kwam uit de nabeschouwing met Steffi naar voren. Ze was nog een beetje ontdaan van hetgeen er tussen Mateo en Victor had plaatsgevonden. Maar Victor had goed zijn best gedaan. Hij werkt veel aan zijn ergotherapie, schrijven en typen. Wanneer Victor thuis op zijn letterplank typt bij Hermi of mijzelf wil hij dat graag razendsnel doen en Hermi en ik weten dit goed in te schatten. Voor iemand die dit niet gewend is, gaat dat moeilijk. Dus moet hij van Steffi duidelijk letter voor letter typen voordat hij naar het volgende kan gaan. Ook wordt hem nu aangeleerd om het woordje “stop” te zeggen wanneer hij iets niet wil. Thuis gebruiken we hiervoor “ho”, omdat dat logopedisch makkelijker is. Gisteren hebben we met Victor gesproken dat het nu hier de plek is om goed te oefenen op spraak en hij heeft dat serieus genomen. “Stop” komt er vandaag al beter uit. Naast spraak en fijne motoriek wordt bij Victor ook aan ADL activiteiten, zoals aan- en uitkleden gewerkt. Dit ging vandaag weer beter dan gisteren.

Om 10 uur zaten we nog na te genieten van de therapie van Victor met Mateo. Ben benieuwd wat er morgen gaat gebeuren. We beginnen dan ook met onze eerste workshop, een gesprek met Nicole, de familie psychologe van het CDTC. Nicole heeft ons de laatste jaren vaak van advies voorzien voor ons thuisonderwijsprogramma en zoals elk jaar maken we samen weer eens de balans op van het afgelopen jaar en kijken we uit naar de komende tijd.

En Valentijn? Die vermaakt zichzelf kostelijk en zit lekker bij oma op schoot.

Dinsdag 27 september - de eerste dag

Vandaag was eerste therapiedag voor Victor. Eigenlijk zouden we gisteren al gestart zijn, maar door een onverwachte gebeurtenis werden alle therapiesessies van maandag opgeschort.

Voor de therapie zou gaan beginnen hebben we nog even met Steffi gesproken, met name om haar bekend te maken met de lichte epilepsie aanvallen, die Victor zo nu en dan heeft.

Victor was om half zes deze ochtend al wakker en had er duidelijk zin. Veronique kwam iets later kijken. En dan begint het ochtend ritueel, inclusief iedereen met zonnebrand crème insmeren. De zon schijnt erg fel in Curacao en twee uur in de zon staan betekent problemen, zeker als je je niet hebt ingesmeerd. Rond 700 uur zaten we met zijn allen aan het ontbijt, daarna lopen we naar het CDTC.

Je kan goed merken, dat het voor Victor de vierde keer is. Terwijl ik met Steffi sta te praten, komt Victor naar binnen. Hij kijkt even om zich heen en loopt meteen de therapieruimte binnen met Jessica erachter aan. Steffi en ik ronden ons gesprek af, waarna zij snel achter Victor en Jessica aan gaat.

Net als voorgaande jaren begint de therapie met het eerste half uur op de wal, waarin Victor eerst een deel conventionele therapie krijgt en daarna wordt omgekleed om naar het dok te gaan. In dat half uur praten we wat met een andere Nederlandse familie en drinken een bakje koffie. Ondertussen is ook Veronique opgehaald door twee stagiaires. Zij zal deelnemen aan het broertjes/zusjes programma. Dit is speciaal georganiseerd voor broertjes/zusjes van therapiekinderen. Zij worden dan door het Sea Aquarium rondgeleid en gaan allerlei leuke dingen doen. Helaas voor Veronique mag ze nog niet mee gaan snorkelen. Ze zal eerst een zwemdiploma moeten hebben.

Na een half uur komt er beweging. Victor komt samen met nog twee andere therapiekinderen naar buiten. Hij loopt doelgericht naar het dok. Hij zal weer gaan zwemmen met Papito, zijn grote vriend. Wanneer we Papito zien valt op dat hij weer flink gegroeid is. De eerste keer dat Victor met Papito zwom was in 2008 en Papito was toen 3 jaar oud. Nu is het al een forse dolfijn geworden.

De sessie zelf ging gepaard met groot enthousiasme. Het was één groot feest voor Victor, Steffi en Papito. Waarin niet alleen veel lol werd gemaakt, maar ook hard werd gewerkt aan de doelen die gesteld waren. Victor moest duidelijk aangeven wat hij wilde doen en de woorden benoemen. Hoe moeilijk dat ook voor hem was.

Ondertussen werd er ook bijgepraat met de andere therapeuten, die we van de vorige jaren kenden. Heerlijk om zo weer hier te komen. Het voelt als thuiskomen.

Na een uur, waarin Victor drie keer om de beurt op het vlot zat en dan weer in het water was, zat het erop.

Victor en de therapeuten kwamen terug van het dok, waarna iedereen zich eerst weer om zou kleden en naar de nabeschouwing zou komen. Hadden we nog getwijfeld of er wel een klik tussen Steffi en Victor zou zitten, dan kregen we meteen de bevestiging dat het helemaal goed zat. Steffi kwam luid enthousiast met Victor op haar rug over de brug aanrennen.

In de nabeschouwing werd ons duidelijk dat Steffi al aardig in de gaten had hoe Victor al zijn charme in de strijd kan gooien om haar te laten doen wat hij wil.

Steffie, Victor en Jessica

Iedereen kreeg een grote knuffel en morgen gaan we weer verder. Een goede eerste dag.

September 2011 - terug op Curacao

Het is anderhalf jaar geleden, dat we met Victor voor het laatst op Curacao zijn geweest. Hij had toen een goede dolfijntherapiesessies gehad en we waren van plan om in maart 2011 voor de vierde te gaan. De geboorte van Valentijn deed ons besluiten om de dolfijntherapie een half jaar uit te stellen, zodat hij genoeg gegroeid was om mee te gaan. En zo kwam het dat we afgelopen vrijdag 23 september met 6 personen vertrokken naar Curacao. Naast Victor en mijzelf gingen uiteraard ook Hermi, Veronique, Valentijn en oma van Engelen mee.

We hadden niet verwacht dat anderhalf jaar tussen twee therapiesessies zo lang zou duren. We waren een beetje gewend om elk jaar te gaan. Curacao is voor ons gezin een plek om het afgelopen jaar te evalueren en plannen te maken voor het komende jaar. De dolfijntherapie van Victor staat centraal, maar het feit dat we hier met het hele gezin zitten maakt het een hele bijzondere periode.

Het afgelopen jaar heeft Victor veel vooruitgang geboekt. Hij is niet alleen fysiek gegroeid, maar ook steviger in zijn schoenen gaan staan. Victor kon veel met zijn hoofd in de wolken lopen. Hij is dit jaar meer gaan aarden, zoals wij dat noemen. Hij staat letterlijk steviger op de grond en werkt hard in het thuisonderwijsprogramma dat we voor hem hebben opgezet. Zijn spraak gaat stapje voor stapje vooruit en ook het werken met zijn letterplank gaat gestaag door. Qua scholing loopt hij zelfs voor met de lesstof als we dat vergelijken met zijn leeftijdsgenootjes. Grote uitdaging nu is om hem, ondanks zijn gelimiteerde verbale communicatie, op een veilige manier te integreren met leeftijdsgenootjes. Op dat vlak willen we weer doelen formuleren samen met het CDTC om aan concreet aan te werken tijdens zijn therapie. Daarnaast willen we ook weer deelnemen aan een aantal workshops en individuele meetings met de therapeuten die hier voor ouders georganiseerd worden.

De vlucht zelf is goed verlopen. We begonnen met een 20 minuten vertraging, maar die werd gedurende de vlucht met tussenstop op Sint-Maarten ingelopen. Rond 1500 uur zaten we in ons appartement op het Lions Dive & Beach resort.

Morgen begint voor Victor de therapie. Anders dan vorige jaren, zal Mandy dit keer niet zijn dolfijntherapeute zijn. Zij is afgelopen augustus bevallen van een dochtertje en kan nog geen therapie draaien. Alsof toeval niet bestaat kwamen we afgelopen zaterdag Marco Kurschner, de hoofdtherapeut en man van Mandy, tegen. We waren allemaal blij om elkaar te zien en hij vertelde dat in overleg met Mandy besloten was dat Steffi zijn therapeute deze keer zal zijn. We zijn heel benieuwd hoe Victor en Steffi samen gaan werken. Het is nog niet bekend met welke dolfijn gewerkt gaat worden. Papito was Victor’s dolfijn in de eerste twee sessies en nog steeds Victor’s grote vriend. Vorig jaar werkte Victor met Mateo, een iets oudere mannetjes dolfijn, die hem meer rust heeft gebracht in zijn handelingen, zegt Victor zelf. Zoals Papito zijn vriend is, beschouwt Victor Mateo als zijn mentor.

Victor zijn therapie begint om 08:00 uur ’s ochtends en eindigt om 10:00 uur. Vroeg op, maar dat is in Curacao niet zo erg. Het blijft lekker weer en de ergste hitte moet nog komen. Op maandag de eerste therapiedag zullen we echter een half uurtje eerder moeten komen ivm een anamnese met Steffi.

Vanochtend zijn we lekker met zijn allen naar zee geweest en is iedereen ’s middags nog wat gaan slapen ter voorbereiding op de eerste dag. Victor is er klaar voor, wij ook en we zijn benieuwd naar wat er dit keer weer gaat gebeuren. Dat is elke keer weer een verrassing.