Victor kwam ons samen met Veronique om kwart voor zes wakker maken. Hij had er weer zin in om naar de therapie te gaan. Gisteravond waren Hermi en ik nog samen met Victor naar de happy hour gegaan. De gelegenheid om weer even bij te praten met een aantal therapeuten en de andere ouders van therapiekinderen. We hebben nog een tijdje met Steffi staan te praten, maar rond 1900 uur had Victor aangegeven dat hij nu toch echt moe was en naar bed toe wilde gaan.
Het werd vandaag een bijzondere dag. Om 8 uur werden we begroet door Mandy, Victor’s dolfijntherapeute van de afgelopen 3 keer. Ze kwam samen met haar dochtertje van 6 weken. Het was erg goed om haar weer te zien en ook gelijk over de vorderingen van Victor te praten. Victor zelf was inmiddels aan zijn therapie begonnen, maar had Mandy de avond ervoor al even gezien toen we terug naar huis liepen van de happy hour.
Om 830 uur kwam Victor met Steffi en Jessica naar buiten voor zijn watergedeelte. Nadat iedereen was omgekleed en door was gelopen naar het dok, gingen we ook naar onze plek om de therapie te volgen. Op het moment dat we aankwamen bleek dat er wat geschoven was met de dolfijnen. In plaats van Papito zou hij deze ochtend met Chabelita werken. Papito kreeg een sessie rust. Aan Chabelita heeft Veronique nog goede herinneringen van vorig jaar, toen ze twee keer met Ricarda meemocht tijdens haar oefensessies als dolfijntherapeute. Volgens Marco is Ricarda nu een van de beste paarden van stal, dus dat heeft Veronique haar goed geleerd, grapten we tegen elkaar.
Veronique mocht vandaag mee op het dok helpen tijdens de therapie van haar grote broer. Lekker op het dok gezeten heeft ze Chabelita geaaid, visjes gegeven en de stagiaires geholpen. Helaas voor haar, deze keer niet zelf gezwommen.
Maar in het water gebeurde er iets moois en onverwachts. Terwijl Victor met Chabelita zijn eerste rondjes zwom, kwam Mateo zich melden. We hadden begrepen dat Mateo erg ziek is geweest en hij zwom nu eigenlijk zonder therapiekind rond in hetzelfde bassin om hem niet te ver van de rest van de dolfijnen en kinderen te vervreemden. Mateo had besloten dat het tijd was om weer te gaan werken en nam geheel op eigen initiatief Victor onder zijn hoede. Was de sessie gisteren met Papito nog onstuimig, de sessie met Mateo straalden van rust.
Regelmatig had Mateo zijn snuit op de schouder van Victor en hij kuste Mateo op eigen initiatief. Vooraf had Esther, de hoofd dolfijntrainster aan Victor gevraagd of hij Mateo wilde helpen en kennelijk gebeurde dat nu. Na afloop spraken we Victor hierover en die vertelde dat hij blij was om Mateo te helpen, maar dat dit ook raar was omdat hij Mateo toch als zijn mentor beschouwde. De oude meester had uiteindelijk toch hulp nodig van zijn pupil.
Na Victor ging Mateo ook nog kijken bij een ander therapiekind. Dit was ook een oude bekende van hem, zij was daar voor de vijfde keer.
Dat er tijdens de watersessies ook hard gewerkt werd kwam uit de nabeschouwing met Steffi naar voren. Ze was nog een beetje ontdaan van hetgeen er tussen Mateo en Victor had plaatsgevonden. Maar Victor had goed zijn best gedaan. Hij werkt veel aan zijn ergotherapie, schrijven en typen. Wanneer Victor thuis op zijn letterplank typt bij Hermi of mijzelf wil hij dat graag razendsnel doen en Hermi en ik weten dit goed in te schatten. Voor iemand die dit niet gewend is, gaat dat moeilijk. Dus moet hij van Steffi duidelijk letter voor letter typen voordat hij naar het volgende kan gaan. Ook wordt hem nu aangeleerd om het woordje “stop” te zeggen wanneer hij iets niet wil. Thuis gebruiken we hiervoor “ho”, omdat dat logopedisch makkelijker is. Gisteren hebben we met Victor gesproken dat het nu hier de plek is om goed te oefenen op spraak en hij heeft dat serieus genomen. “Stop” komt er vandaag al beter uit. Naast spraak en fijne motoriek wordt bij Victor ook aan ADL activiteiten, zoals aan- en uitkleden gewerkt. Dit ging vandaag weer beter dan gisteren.
Om 10 uur zaten we nog na te genieten van de therapie van Victor met Mateo. Ben benieuwd wat er morgen gaat gebeuren. We beginnen dan ook met onze eerste workshop, een gesprek met Nicole, de familie psychologe van het CDTC. Nicole heeft ons de laatste jaren vaak van advies voorzien voor ons thuisonderwijsprogramma en zoals elk jaar maken we samen weer eens de balans op van het afgelopen jaar en kijken we uit naar de komende tijd.
En Valentijn? Die vermaakt zichzelf kostelijk en zit lekker bij oma op schoot.
