Vandaag was eerste therapiedag voor Victor. Eigenlijk zouden we gisteren al gestart zijn, maar door een onverwachte gebeurtenis werden alle therapiesessies van maandag opgeschort.
Voor de therapie zou gaan beginnen hebben we nog even met Steffi gesproken, met name om haar bekend te maken met de lichte epilepsie aanvallen, die Victor zo nu en dan heeft.
Victor was om half zes deze ochtend al wakker en had er duidelijk zin. Veronique kwam iets later kijken. En dan begint het ochtend ritueel, inclusief iedereen met zonnebrand crème insmeren. De zon schijnt erg fel in Curacao en twee uur in de zon staan betekent problemen, zeker als je je niet hebt ingesmeerd. Rond 700 uur zaten we met zijn allen aan het ontbijt, daarna lopen we naar het CDTC.
Je kan goed merken, dat het voor Victor de vierde keer is. Terwijl ik met Steffi sta te praten, komt Victor naar binnen. Hij kijkt even om zich heen en loopt meteen de therapieruimte binnen met Jessica erachter aan. Steffi en ik ronden ons gesprek af, waarna zij snel achter Victor en Jessica aan gaat.
Net als voorgaande jaren begint de therapie met het eerste half uur op de wal, waarin Victor eerst een deel conventionele therapie krijgt en daarna wordt omgekleed om naar het dok te gaan. In dat half uur praten we wat met een andere Nederlandse familie en drinken een bakje koffie. Ondertussen is ook Veronique opgehaald door twee stagiaires. Zij zal deelnemen aan het broertjes/zusjes programma. Dit is speciaal georganiseerd voor broertjes/zusjes van therapiekinderen. Zij worden dan door het Sea Aquarium rondgeleid en gaan allerlei leuke dingen doen. Helaas voor Veronique mag ze nog niet mee gaan snorkelen. Ze zal eerst een zwemdiploma moeten hebben.
Na een half uur komt er beweging. Victor komt samen met nog twee andere therapiekinderen naar buiten. Hij loopt doelgericht naar het dok. Hij zal weer gaan zwemmen met Papito, zijn grote vriend. Wanneer we Papito zien valt op dat hij weer flink gegroeid is. De eerste keer dat Victor met Papito zwom was in 2008 en Papito was toen 3 jaar oud. Nu is het al een forse dolfijn geworden.
De sessie zelf ging gepaard met groot enthousiasme. Het was één groot feest voor Victor, Steffi en Papito. Waarin niet alleen veel lol werd gemaakt, maar ook hard werd gewerkt aan de doelen die gesteld waren. Victor moest duidelijk aangeven wat hij wilde doen en de woorden benoemen. Hoe moeilijk dat ook voor hem was.
Ondertussen werd er ook bijgepraat met de andere therapeuten, die we van de vorige jaren kenden. Heerlijk om zo weer hier te komen. Het voelt als thuiskomen.
Na een uur, waarin Victor drie keer om de beurt op het vlot zat en dan weer in het water was, zat het erop.
Victor en de therapeuten kwamen terug van het dok, waarna iedereen zich eerst weer om zou kleden en naar de nabeschouwing zou komen. Hadden we nog getwijfeld of er wel een klik tussen Steffi en Victor zou zitten, dan kregen we meteen de bevestiging dat het helemaal goed zat. Steffi kwam luid enthousiast met Victor op haar rug over de brug aanrennen.
In de nabeschouwing werd ons duidelijk dat Steffi al aardig in de gaten had hoe Victor al zijn charme in de strijd kan gooien om haar te laten doen wat hij wil.
Steffie, Victor en Jessica
Iedereen kreeg een grote knuffel en morgen gaan we weer verder. Een goede eerste dag.
