Deze ochtend waren Hermi en ik voor het eerst voor de kinderen wakker. Terwijl we onder de douche staan komt eerst Victor en daarna Veronique kijken. Snel het ochtendritueel doorlopen en op naar het CDTC. Steffi en Papito wachten.
Victor heeft vandaag een redelijk normaal programma. Hij werkt goed op het droge en heeft dikke pret met zijn vriend Papito in het water. Veronique was weer mee met het broertjes/zusjes programma. Het viel ons de laatste dagen op dat Victor het wel erg gemakkelijk gemaakt wordt door Steffi en Jessica als het gaat om het dragen van zijn tas naar binnen of het kratje met spullen naar het dok. We hadden gisteren aan Steffi verteld dat hij dat prima zelf kon en dat ook altijd de voorgaande keren bij Mandy moest doen. Hij kwam echter naar buiten en had weer geregeld dat beide dames zowel krat als tas droegen. “He, Victor, die krat kun je zelf dragen,” riep ik hem toe. Ik kreeg een verontwaardigde blik van Victor die vervolgens braaf de krat naar het dok mocht dragen. Goed voor zijn motorische vaardigheden.
Wat ons hier op valt is de grote sprong in ontwikkeling die Victor gemaakt heeft in de afgelopen anderhalf jaar die tussen de laatste en deze therapie periode in zat. Hij loopt zelfverzekerd rond, doet oefeningen zelfstandig die hij voorheen nooit deed, is rustiger als hij moet wachten en plukt aanzienlijk minder blaadjes van de eucalyptus bomen dan voorheen. Hij gooit hier zelf de bal weg voor Papito en heeft hem zelf een vis gegeven. Zowel op motorisch als op mentaal vlak heeft Victor duidelijk progressie gemaakt. We kunnen nu ook goed vergelijking maken tussen Victor en andere kinderen die hier voor de eerste of meerdere keren zijn. Het valt niet alleen ons op, maar ook iedereen hier op het CDTC die Victor de afgelopen jaren heeft gezien en gevolgd.
Dit brengt mij op het punt om het effect van dolfijntherapie eens te beschrijven aan de hand van onze ervaringen. Ik wil hier benadrukken dat het om het verhaal van Victor gaat en niet algemeen geldt voor alle andere therapiekinderen.
Drie en een half jaar geleden kwamen we hier voor het eerst aan met Victor. We wisten inmiddels dat hij een hersenbeschadiging had en wilden alles doen om hem zo goed mogelijk vooruit te helpen. Hermi had de dolfijntherapie gevonden en door het feit dat het op Curacao plaatsvond, was ik gemakkelijk overtuigd. We kwamen aan met Victor die al de nodige negatieve ervaringen in speciaal onderwijs had opgelopen en daardoor toch enigszins in zichzelf gekeerd was en onzeker. Praten ging niet en zijn motoriek was houterig en beperkt. Tijdens die periode zagen we Victor een ommezwaai maken. Hij werd gerespecteerd wie hij was met zijn beperking en op verschillende paramedische en pedagogische vlakken werden wij als ouders gecoacht hoe we Victor konden begeleiden. We hebben toen het besluit genomen om ten eerste het jaar daarna terug te komen en ten tweede om voor Victor een eigen programma op maat te maken waarin we zoveel mogelijk op de CDTC manier wilde werken. En zo zijn we samen met Victor stapje voor stapje vooruit gegaan. Dat was ook een wijze les vanuit het CDTC tijdens ons tweede jaar. Met kleine stapjes vooruit.
Nu zijn we net gestart met het vierde jaar thuisonderwijs en ook hier lopen we tegen verschillende uitdagingen aan. Het is fijn om die zaken te kunnen bespreken hier met de therapeuten van het CDTC. Dat was ook de reden voor ons gesprek met Nicole. Vanuit haar rol als familie therapeute en psychologe, houdt ze ons een spiegel voor met de valkuilen van ons programma maar veel meer waar de kansen liggen voor Victor, onszelf en zijn omgeving. Voor Hermi en mij de uitdaging om dit weer in ons programma te implementeren.
“Moet je daarvoor naar Curacao en wat heeft die dolfijn daar mee te maken?”, zul je denken. Allereerst zijn er op het CDTC een mix zeer goed opgeleide, deskundige en gemotiveerde therapeuten, die dag in dag uit het beste uit alle kinderen met een probleem willen halen. Daarnaast speelt het feit dat het twee weken intensieve therapie is die plaats vindt in een erg fijn klimaat een grote rol. Als gezin kun je goed naar elkaar toegroeien en de dolfijn werkt als een enorm sterke motivator om kinderen net dat stapje extra te laten maken, wat hun thuis steeds niet lukt. Vormt er zich een speciale band tussen dolfijn en therapiekind? Vast en zeker, als we naar Victor kijken. Dit wordt ook beaamt door andere therapieouders, maar het is moeilijk te bewijzen of hard te maken op een wetenschappelijke manier. Feit is wel dat hier bijzondere dingen gebeuren.
En nu? We zijn met Victor nog niet klaar. Ondanks zijn goede progressie is hij nog niet klaar om zelfstandig in de wereld te staan. Het thuisonderwijsprogramma zal nog een tijdje doorlopen en ook dolfijntherapie zullen we blijven doen. Victor, de dolfijnen en het CDTC hebben ons leven veranderd. We zitten op een mooi en bijzonder pad dat we graag nog even blijven volgen. Tot morgen. HJ
