Het is alweer de laatste dag. De tijd is hier werkelijk omgevlogen om maar eens een cliché uit de kast te halen. Terugkijkend op de afgelopen twee weken zijn we helemaal trots op wat Victor heeft laten zien. Het was even wennen aan een nieuwe dolfijn en een nieuwe therapeut. Maar de klik met Gerwin was vanaf de eerste dag goed.
Het is grappig om te zien aan welke doelen er uiteindelijk gewerkt is. Natuurlijk hopen we dat Victor een doorbraak krijgt qua spraak in Curacao. Maar dolfijnen kunnen ook geen wonderen verrichten en bovendien doen we daar thuis al heel veel aan. Hier bleek het leren vooral voorwaardenscheppend te zijn voor Victor’s sociale interactie met andere mensen. Waar liggen hun grenzen, hoe geven ze die aan en hoe leer ik die van mezelf kennen.
In de eerste week zijn vooral de grenzen van anderen aan bod gekomen, terwijl in de tweede week Victor voor zichzelf grensverleggend bezig is geweest met het Kayakken en van de brug afspringen. Het is mijn overtuiging dat de hele setting waarin de dolfijntherapie plaatsvindt hier aan bijdraagt. Victor heeft die grenzen kunnen verleggen doordat hij een stevige basis heeft gelegd in het water bij de dolfijnen. Ieder jaar is hij weer een stap verder gegroeid in zijn ontwikkeling. Wij zien het CDTC als een terugkerend punt voor zijn ontwikkeling. Hier kan Victor even zijn hoe hij zich voelt en wordt hij door iedereen onvoorwaardelijk gewaardeerd voor wie hij is. We kunnen als gezin het afgelopen jaar eens rustig evalueren en de plannen smeden voor het komende jaar. Want alhoewel Victor een flink eind gekomen is, we zijn er nog niet. We zoeken hier de kennis en expertise op van de therapeuten die altijd bereid zijn om ons advies te geven. En bovenal, het hele gezin heeft lol met Victor voorop.
Zo op de laatste dag, maak ik geen foto’s meer. Dan kan ik ook genieten van de watersessies van Victor. We hebben vandaag bij het afscheid weer een prachtige DVD meegekregen en vele foto’s die door het CDTC gemaakt zijn. Daarvan laat ik er hier een paar zien.
We hebben natuurlijk ook een paar onvergetelijke momenten deze periode meegemaakt. Victor die stoere jongens dingen wilde doen en vervolgens onder het scheerschuim naar buiten komt lopen. Maar ook het kayakvaren en het springen van de brug hebben een onvergetelijke indruk achtergelaten.
Tussen de foto’s van het CDTC staan ook een aantal foto’s van het werken op het dok. Normaal gesproken staan we letterlijk daar zover vanaf dat goed foto’s maken gewoon niet lukt. Maar de CDTC fotograven staan er bovenop. Zie hier ook de foto van Victor die met de verschillende letters aan de slag is.
Kortom, we hebben weer een fantastische twee weken op het eiland gehad. We zijn blij om iedereen hier weer even gezien te hebben en natuurlijk om te zien hoe Victor weer een belangrijke stap in de goede richting heeft gezet. Morgen vliegen we naar huis en dan zullen we het thuisprogramma voor Victor weer oppakken. Maar vanavond genieten we nog lang na.
