Dag 10: De laatste dag

De laatste dag is altijd een beetje speciaal. Het is eigenlijk gewoon een therapiedag, maar het feit dat het de laatste speelt zeker een rol. Victor heeft de afgelopen twee weken hard gewerkt met Mandy en de dolfijnen. Het is jammer dat de tijd alweer voorbij is. We hebben wel twee hele mooie weken gehad. Vandaag mocht Victor weer met Papito zwemmen  en Veronique met dolfijn Nubia en Paul.

Om te beginnen hebben we nog een statieportret gemaakt van Victor met zijn therapeute en stagiaire, Mandy en Janita. Dat hebben we tot nu toe elke periode gedaan.

En daarna startte de therapie als elke andere dag. Victor ging weer naar het dok bij Papito en had de bedoeling om weer goed te gaan werken. Papito had er ook zin in en niet veel later lagen beide in het water.

Victor kreeg van Papito nog een dikke kus/knuffel. Ook Papito begreep dat dit voorlopig weer het laatste uur was dat ze elkaar zouden zien. Mandy vertelde later dat het afscheid geen echt afscheid was tussen Papito en Victor. Het was meer iets tot de volgende keer. Zowel voor Papito als voor Victor.

Ondertussen was Veronique in het andere bassin met Paul en Nubia in het water gegaan. Zij is echt een grote bofkont! Zo vaak met dolfijnen zwemmen. Paul kreeg vanaf de kant aanwijzingen van Marco, die hij dan doorvoerde in het water. Veronique had er veel plezier in. Het zwemmen op de buik gaat al een stuk beter.

En na afloop kreeg ook Veronique een dikke kus van dolfijn Nubia. Er wordt wat afgezoend op de laatste dag.

Terug op de kant volgt het afscheid. Dat is altijd een emotioneel moment. We hebben de DVD, Foto CD Rom en foto weer gekregen en toen afscheid genomen van iedereen. Het waren weer twee mooie en interessante weken, waar we veel oude bekenden en vrienden hebben ontmoet, veel gelachen hebben en bovenal hard gewerkt is door Victor.

Belangrijkste punt van de afgelopen twee weken was de dag dat Victor ’s ochtends een epileptische aanval kreeg en na 20 minuten toch besloot om naar de therapie te gaan. Dit heeft hem echt gesterkt.

We hebben weer veel ideeën voor het komende jaar voor Victor opgedaan en hopen volgende jaar weer terug te komen.

Wordt vervolgd.

Dag 9: Twee Engeltjes bij de dolfijnen en de derde kijkt toe

Het zou een bijzondere dag vandaag worden. Victor, Veronique en Valentijn konden geen van drieën gisteravond in slaap komen. Victor was opgewonden omdat hij vandaag met Papito kan werken. Veronique was opgewonden omdat ze met Paul en Bonnie ging zwemmen en Valentijn was opgewonden vanwege de andere twee. Het duurde dus even voor ze sliepen, maar de volgende ochtend stond Victor als eerste bij ons bed toen de wekker was afgegaan.

Victor (Engel 1) zwom nu aan de andere kant van het therapiebassin en Veronique (Engel 2) was in het therapiebassin. Het beloofde wat heen en weer lopen van ons. Valentijn (Engel 3) drentelde veel achter Hermi aan. Hij zal de volgende keer aan de beurt komen, hopelijk.

Voor Victor was het heerlijk om weer bij Papi te zijn. Papito is inmiddels uitgegroeid tot een volwassen mannetjes dolfijn. Twee jaar geleden wilden beiden graag door het water racen. Nu werkten ze meer ingetogen. Het deed eigenlijk een beetje denken aan de sessie die Victor ooit met Mateo gehad heeft. Dit was Victor’s dolfijnenmentor, Papito is zijn maatje.

Het plezier spatte er overigens niet minder van af. Victor en Papito zijn samen aan het dansen.

Ook bij het zwemmen straalde Victor van oor tot oor. Hij had zichtbaar plezier en het deed hem goed weer met zijn oude makker te zwemmen. Dit geeft volgens mij het belang aan van een goede therapiedolfijn. Er wordt een band opgebouwd tussen kind en dolfijn. Vorig jaar hebben we gezien dat de band tussen een andere dolfijn Dee Dee en Victor niet tot stand kwam. Er was geen chemie tussen die twee. Maar met Papito is dit een ander verhaal. Victor en Papito zijn al jaar twee handen op één buik: de buik van Papito.

Maar behalve zwemmen en kunstjes is er ook tijd voor genegenheid. Victor krijgt een dikke kus van Papito. Dit zijn van de momenten waar het wederzijds respect tussen Victor en Papito van de foto afspringt. Dit hebben we bij niet veel andere dolfijnen met Victor gezien.

Aan het eind van de sessie, mocht Victor Papito nog een laatste kunstje laten doen. Dit werd toch een keer op de kop staan. Staart flink omhoog en laten zwaaien.

Na afloop was Victor helemaal blij. Er was hem een groot plezier gedaan door weer met Papito te zwemmen. Victor gaf na afloop aan dat Papito trots is op hem en dankbaar is voor het cadeau dat hij heeft gekregen door te mogen werken met Victor. En morgen mogen ze weer! We kijken er naar uit.

En dan Veronique. Die zwom aan de andere kant. Ze heeft zich netjes aan de kant voorbereid, zwemvestje aan en wachten. Maar dan gaan ze toch naar het dok. Ook voor Veronique begint de sessie op het vlot en rustig de dolfijn Bonnie begroeten.

Daarna werd er rustig het water ingegleden en begonnen Paul, Veronique en Bonnie rustig in te zwemmen. Veronique vindt het helemaal fantastisch om zo in het water te liggen naast de dolfijn. Nu kan ze echt ervaren wat Victor elke dag ervaart. Dit is toch iets anders dan de family swim.

Ook voor Veronique werd het Waveboard tevoorschijn gehaald. Voor Paul was dit de eerste keer dat hij dit met Bonnie deed en het duurde even voordat ze de gang te pakken hadden. Bij Victor en Chabelita of Papito was het meestal gewoon gaan, nu duurde het iets langer. Maar na een aantal minuten kwamen ze toch hard voorbij. Veronique had grote pret.

Als kers op de taart kwam uiteindelijk ook dolfijn Nubia met Bonnie en Veronique meezwemmen.  Nubia is de dochter van Bonnie en zo kwam het dat Veronique zelfs met twee dolfijnen tegelijkertijd rondzwom. Wat een leven…..

 

Ook voor Veronique was de pret uiteindelijk na een klein uur voorbij. Paul en Veronique keerde terug naar het dok, waar Paul geholpen werd door Veronique om uit het water te komen. Een mooi besluit van een mooie ochtend.

 

Morgen is het helaas alweer de laatste therapiedag. De tijd vliegt, maar er is weer veel bereikt. We hebben als gezin weer een hoop energie opgedaan en Victor heeft weer hard gewerkt aan de volgende stap.

Dag 8: Schildpadtaxi en twee verrassingen voor morgen

Victor heeft vandaag weer een aantal mooie dingen laten zien. In het eerste half uur is Victor weer op de taxi bezig geweest. Al was dit nu een ander model. Het was kleiner en langwerpiger dan die van gisteren en Victor lag er als een schildpad op. Mandy had verwacht dat het nogal wat voeten in aarde zou hebben voor Victor om op deze taxi aan de gang te krijgen. Maar wat bleek, hij ging spontaan op de plank liggen en peddelde met handen en voeten richting de deur. Een beetje als een schildpad.

Victor had binnen nog meer gewerkt aan oefeningen om lichaamsbesef te stimuleren en zijn kracht te doseren. Hier wordt het voor hem steeds een stapje moeilijker gemaakt, maar het gaat hem goed af. Om 830 uur begint de watertijd. We wachten weer tot Victor op het dok zit en lopen dan naar voren.

Het begint een vertrouwd gezicht te worden. Victor samen met Mandy, Janina en Sonya die wachten tot Chabelita klaar is om begroet te worden en aan de slag te gaan.

Chabelita heeft er ook vandaag weer helemaal zin in. Het is een fantastisch leuke dolfijn, die graag met Victor werkt en er ook vrolijk op los kwettert.

Victor beleefd nog steeds heel veel plezier aan het samenzijn met Chabelita. Ze zwemmen rustig rond en volgens mij geven beide elkaar rust. De typische dolfijntrucjes blijven wat achterwege. Maar dat is voor de therapie helemaal niet erg.

Maar dolfijntrucjes komen er ook. Spontaan of op commando. Chabelita komt hier even handen schudden met Victor. Maar daarna is het weer lekker rondjes zwemmen.

Mandy heeft toch wel weer iets nieuws gedaan. We zagen Janina al een beetje sjouwen met een grote dikke blauwe mat. Deze kan als vlot gebruikt worden. Twee jaar geleden heeft Steffi dit ook gedaan. Helaas was ik niet op tijd om een goede foto te maken, want we waren net in het gesprek gewikkeld. Maar de cameraploeg van het CDTC heeft het vastgelegd, dus die krijgen we wel te pakken.

Terwijl Veronique met Gabriëla mee was, vermaakte Valentijn zich uitstekend achter het dok. Hij loopt dapper rond langs de hoge hekken en vermaakt zich opperbest. Af en toe kijkt hij even naar zijn grote broer en er zwemt een grote schildpad in een apart afgezet stuk. Dit beestje mist zijn voorpoten of flippers  en heeft een beschadiging van zijn schild. Eigenlijk hebben we dat beestje vorige jaren al binnen gezien, maar nu zit die dus buiten en is flink gegroeid.

Terug op de wal doet Mandy verslag van de sessie. Het blijft opvallen dat Victor geconcentreerd te werk gaat en het leuk vindt om te werken. En terwijl we nog na staan te praten krijgen we twee leuke verrassingen. De eerste is voor Victor. Het blijkt dat de komende twee dagen Papito toevallig even vrij is. Papito had meegedraaid in een speciaal therapieproject dat nu ten einde was. Zou hij het leuk vinden om de twee laatste dagen met Papito te zwemmen. Dat was geen moeilijke beslissing voor Victor. Natuurlijk!

De tweede verrassing was voor Veronique. Drie jaar geleden heeft Veronique naast de de family swim nog twee keer met een dolfijn mogen zwemmen. Ricarda was toen in opleiding voor dolfijntherapeut en zocht broertjes of zusjes om mee te zwemmen. Ondertussen is Ricarda al een vaste kracht als dolfijntherapeute geworden. Nu is er weer een therapeut in opleiding. We hebben Paul de afgelopen dagen al een paar keer ontmoet, maar ook hij moet ‘zwemuren’ maken en zoekt ook broertjes of zusjes uit. Morgenochtend mag Veronique dus aan Paul laten zien hoe hij therapeut kan worden.

Dat worden weer extra veel foto’s en video’s die dag.

Dag 7: Meer zelfvertrouwen

De maandag is begonnen. Iedereen heeft diep geslapen en was lastig te porren om uit bed te komen. Zelfs Victor draaide zich nog een keer om. Victor werd weer snel door Mandy opgehaald en werd weer geïnstalleerd op de taxi. Nu Victor dit al aardig onder de knie heeft, ben ik even naar binnengeslopen om een paar foto’s te maken. Eigenlijk doe ik dat liever niet, want dit kan Victor’s concentratie verstoren. Maar zo op de zevende dag en Victor die geconcentreerd werkt kan het wel even.

Op de foto is goed te zien hoe Mandy duwt. Janita is achterop de taxi gaan zitten om Victor te helpen tegendruk te geven. Het vooruit trekken van Victor aan de stokken, doet hij echter helemaal zelf. We staan buiten nog even te praten als Victor alweer naar het dok gaat. Victor wordt begroet door Chabelita die hem een handje….vinnetje komt geven. Ze hebben er plezier in.

Dan haalt Janita het picto board tevoorschijn. Victor mag weer kiezen wat hij met Chabelita wil gaan doen, met de bal spelen of zingen. Het wordt de bal.

En laat die nu net niet op het dok liggen.  Dus werd de bal bij de buren geleend en naar Chabelita gegooid. Terwijl de bal geregeld werd, zijn Victor en Mandy nog snel een rondje gaan zwemmen. Toen ze terug waren werd de bal naar Victor en Mandy toegebracht en mocht Victor hem weggooien.

Het werd een verre gooi van Victor en Chabelita moest een eindje zwemmen om die te pakken. Het is leuk om te zien hoe Victor een dolfijn laat apporteren alsof het een hond is.

In de nabespreking kwam naar voren, dat Victor steeds beter en meer zelfvertrouwen de oefeningen doet en daarbij veel eigen initiatief toont. Hij voelt beter de grenzen aan bij zichzelf en bij de ander in hoever hij en de ander wil gaan. Dit is goed voor de weerbaarheid van Victor en dat komt weer ten goede aan zijn eigen zelfvertrouwen.

Eenmaal terug op het appartement was Victor nog erg moe en is samen met zijn broertje gaan slapen. We moeten nog even zien wat we deze middag gaan doen.

Wordt vervolgd.

Dag 6: Victor zwemt weer rond, maar de foto wil ook wat

Gisteren, zaterdag, hadden we een dag rust en eigenlijk kwam dat ook goed uit. De kinderen hebben zowaar een uurtje uitgeslapen en we hebben er een rustige dag van gemaakt. Het leek ons goed om vooral Victor zijn rust te gunnen, na zijn dag met aanvallen. Maar op zondag stonden we weer paraat. De therapie begon weer om 8:00 precies.

Victor had er zin in. Hij maakte de ochtend grapjes tegen ons en was blij om Mandy en Janina weer te zien. Veronique ging weer met Gabriëla mee. Valentijn bleef bij ons. Ik wilde even koffie gaan halen, maar moest even wachten. Victor was binnen bezig op de taxi, een plan op wieltjes. Hij zat er boven op en hield twee lange stokken vast. Janina stond aan de andere kant en duwde en trok hem hierop alle richtingen in. Voor Victor is dit heel goed om zijn rompbalans en kracht in zijn armen te trainen. Mandy is hier vorige week mee begonnen en dit gaat steeds beter.

Vanuit onze positie hebben we overzicht over alle therapiedokken.  Victor  zit achter de witte kist op het eerste dok op de foto. Mandy doet dat bewust, zodat Victor niet afgeleid wordt doordat er van alles om hem heen gebeurd. Vandaag heeft Victor hier moeten bouwen met Nopper. Dit is goed om zijn fijne motoriek te trainen. Aan het eind van de sessie kwam Victor trots een mooie boot laten zien, die hij had gebouwd.

Hermi en Valentijn hadden zich inmiddels op het bankje geïnstalleerd en vonden het tijd voor hun foto momentje.

We hadden al opgemerkt dat Victor het liefst zijn rondjes met Chabelita zwom. Vandaag stond echter Nikita, de fotografe, op het dok. Voor Victor maakte dat niets uit. Hij doet wat hij het liefste wil, maar de foto wil ook wat. En dus koos Mandy een paar voorwerpen uit waarmee Chabelita een paar opdrachtjes moest doen. Het begon met de ring.

Daarna werd de bal in het water gegooid. Die bracht Chabelita naar Victor toe. Het was een leuk spelletje, want Chabelita vond het ook leuk om met de bal te spelen.

In de nabespreking vertelde Mandy dat Victor goed had gewerkt. Hij wilde hard werken en deed geconcentreerd de opdrachtjes. Gelukkig zijn de epilepsieaanvallen achterwege gebleven.

Victor vertelde eenmaal terug op het appartement, dat hij een leuke sessie had gehad. Hij heeft er zin in om hard te werken en beleefd bovenal veel plezier.

De foto’s die Nikita gemaakt heeft krijgen we pas op de laatste therapiedag te zien. Ben benieuwd.

Tot morgen.

Dag 5: Dappere Victor

De ochtend beloofde een goede dag. Victor had kennelijk op onze wekker geslapen, want die was nog niet afgegaan of hij stond vrolijk bij ons bed. De avond ervoor had hij echter een epilepsie aanval gehad en we waren benieuwd of hij goed hersteld was. We dachten van wel totdat hij om ongeveer 7:15 uur nog een aanval kreeg. Goede raad was duur, we hebben Victor in bed gelegd om even bij te komen en vroegen ons af hoe het zich verder zou ontwikkelen. Aangezien we over 45 minuten op het CDTC zouden moeten zijn, vreesden we het ergste voor deze therapiedag. Hermi ging nog even bij Victor kijken, maar werd weggestuurd. We besloten om toch maar onze voorbereidingen voor therapie verder te zetten, misschien dat het bij één aanval zou blijven.

Om ongeveer 7:30 uur kwam Victor uit zijn bed. Hij stond op het balkon en leek toch fit genoeg om naar therapie te gaan. Moeilijke beslissing en we wisten niet zo goed wat we moesten doen. Moesten Victor toch naar therapie sturen of dwingen tot rust?

We besloten om het aan Victor zelf te vragen. Hij gaf zelf aan naar therapie te willen. Dus zijn we onderweg gegaan. We gingen wel zien wat er zou gaan gebeuren. Mocht hij nog een aanval krijgen, dan waren we erbij. Maar het was zijn eigen dappere beslissing.

Op het CDTC aangekomen informeerde we Mandy over de ontwikkelingen en we besloten om aan de therapie te beginnen Mandy zou kijken hoever ze met Victor kon gaan.

Na het eerste half uur op de wal kwam Victor samen met Mandy en Janina naar buiten. Hij had goed meegewerkt en zelfs de twee boterhammen opgegeten die we mee hadden gegeven. Victor had die ochtend nog niets gegeten.

Eenmaal in het water ging het rustig. Victor en Mandy begonnen met een paar rondjes zwemmen met Chabelita.

Victor had er plezier in en werkte goed mee. Als ouder sta je wel paraat aan de kant. Mocht Victor een aanval krijgen, dan zou het waarschijnlijk verslappen in het water en dan zou Mandy hem naar het dok brengen. Daar waren wij er zo bij. Maar dit bleek gelukkig niet nodig.

Het waveboard werd nog even tevoorschijn gehaald. Dat is iets dat Victor altijd erg leuk vindt. Het leek wel of Chabelita aanvoelde om niet te wild te zwemmen. Normaal kunnen dolfijnen flink hard duwen, maar Victor en Mandy werden in een slakkengangetje voort geduwd.

Na een kleine 20 minuten vond Victor het genoeg. Hij gaf aan Mandy aan dat hij het water uit wilde en dat werd gerespecteerd.

Victor had zichzelf meer dan overtroffen. Nadat hij deze ochtend zijn aanval kreeg, nam hij een dapper besluit. Hij wilde zich niet laten tegenhouden en is naar zijn dolfijntherapie gegaan. Na 20 minuten was het beste er wel af. Dat is meer dan begrijpelijk. Fantastisch Victor, je hebt het goed gedaan!

Terug van therapie hebben we Victor op bed gelegd, zodat hij een beetje uit kon rusten. We hadden vertrouwen dat de aanvallen weg zouden blijven en ’s middags hadden Hermi, Veronique en ik de family swim. We zouden deze keer niet met Chabelita zwemmen, maar met Papito, Victor’s dolfijn en grote vriend van het eerste uur.

Dit werd een  hele mooie swim. Papito had er zin in en Veronique kon ook eindelijk met de dolfijnen zwemmen. Deze keer heb ik de eerste keer tijdens een dolphin swim met een duikbril op gezwommen. Terwijl ik bezig was dat ding op mijn neus te zetten, was Papito even verderop gaan kijken. Ik dacht even rond te kijken op de bodem van het bassin totdat Papito terug was. En toen ik even voor me uit keek in plaats van naar de bodem, hing Papito daar. Hij keek me echt zo aan van: ‘wat ben jij daar nou aan het doen?’ Een werkelijk prachtige ervaring. Victor en Valentijn werden tijdens de dolphin swim door Janina bezig gehouden en ze deden het goed.

Het was een bizarre dag, die met een tegenslag begon maar uiteindelijk goed geëindigd was. Morgen is het rustdag en zondag beginnen we weer. Er staan een aantal onderhoudswerkzaamheden in het bassin gepland voor volgende week vrijdag. Hierdoor is onze tweede therapieweek verschoven van zondag tot en met donderdag.

Wordt vervolgd.

Dag 4: De tijd begint te vliegen

Vanochtend weer op tijd opgestaan om naar therapie te gaan. Halverwege kon ik nog even teruglopen, want we waren de kokosnoot vergeten. Marco zou een groot mes van thuis meenemen en hem openkappen. Daarna konden we hem met een rietje leegdrinken. Na wat gedoe, was Veronique de eerste die kon proberen het vocht van de kokosnoot te drinken. Heerlijk. Ook Valentijn, Hermi en ik hebben er lekker uit gedronken. Victor zat toen al binnen voor zijn therapie.

In het water was Victor een paar dokken opgeschoven. Hij zat weer in het midden en dat betekende ook dat wij een nieuw plekje moesten zoeken om hem goed te zien. Vorige jaren zaten we op de haaienbrug, maar die is buiten gebruik vanwege onderhoud. We konden mooi aan de andere kant zitten, al hebben we een paar keer heen en weer gelopen. Victor ligt lekker in het water en laat Chabelita zingen.

We kunnen ook wel zeggen dat het leven tijdens de therapieweken voor ons veranderd is in vergelijking met de voorgaande jaren. In principe draait alles in deze twee weken om de therapie van Victor. Daar komen we voor. Ondertussen kennen we nu goed onze weg en hebben vele gesprekken op het CDTC. Ook Veronique en Valentijn voelen zich hier bijna thuis. Ze kennen de weg en een dag niet gezwommen kan niet. Morgen hebben we family swim en Veronique wilde ook graag met flippers zwemmen. Ze kreeg een paar mee om uit te proberen en heeft de hele middag de flippers aangehad in het zwembad. En snel dat ze daarmee zwom! Dat beloofd wat voor morgen.

Ondertussen heeft Veronique de fotocamera gevonden en maakt driftig een aantal foto’s. Valentijn ziet het allemaal aan en denkt er het zijne van.

Op het water komt Victor goed aan zijn trekken. Het surfboard wordt tevoorschijn gehaald. Twee jaar geleden met Papito ging dat heel hard. We zijn benieuwd wat Chabelita kan laten zien.

Maar het duurt even voordat Chabi de snelheid erin heeft. Victor en Mandy worden op een slakkengangetje voortgeduwd en alleen na het laatste bochtje gaat Chabi versnellen. Het eindigt nog redelijk.

En dan zit het er weer op. Victor komt terug van het dok om zich om te kleden en wij gaan vast terug naar de kant. Even later komt Victor aanlopen met Janina, de stagiaire vooruit en Mandy achter hem aan. Hij draagt zelf de krat met spullen, wat een jaarlijks terugkerend ritueel is. Victor wil eigenlijk helemaal niets dragen en laat dat het liefste aan de therapeuten over. Elk jaar krijgt Victor het weer voor elkaar dat alles voor hem gedragen wordt alsof dat de normaalste zaak van de wereld is. Als we daarop zeggen dat het jaar ervoor Victor zelf zijn spullen moet dragen dan worden de rollen snel omgedraaid en moet Victor zwaar zuchten.

Morgen wordt weer een leuke drukke dag. ’s Ochtends heeft Victor zijn therapie en ’s middags hebben wij de family swim. Dan mogen Hermi, Veronique en ik met Papito zwemmen. Valentijn zal dit jaar nog op de wal blijven. Ik denk dat hij volgend jaar  wel meekan.

We hebben er zin in. De tijd vliegt voorbij en we zijn alweer bijna op de helft. We gaan nog een paa mooie dagen hebben.

Dag 3: Gewoon een goede therapiedag

Vanmorgen is het wel gelukt. We waren op tijd met zijn vijven onderweg naar het CDTC. 800 uur blijft vroeg. Het is op zich wel grappig hier in het Carribisch gebied. Je staat op in het donker en tijdens het ontbijt wordt het klaarlichte dag.

Iedereen ingesmeerd met zonnebrand en onderweg. Vandaag mocht Veronique mee op het dok zitten. Het broertjes/zusjes programma was vandaag niet, maar de dolfijntrainster meehelpen tijdens Victor’s therapie is een kolfje naar haar hand. Zodra Victor omgekleed en al naar buiten kwam na zijn therapie tijd op de wal, mocht Veronique mee naar het dok en installeerde zich naast de dolfijntrainster. Kijk haar hier eens trots zitten.

Victor is ondertussen samen met Mandy het water ingegleden en maakt alweer zijn rondjes. Het plezier is helemaal terug. Victor heeft gisteren in zijn huiswerk aangegeven dat hij veel met Mandy en Chabelita wil werken. En dat doet hij dan ook.

Het is altijd leuk om te zien hoe Veronique bij een therapiesessie betrokken wordt. Ze mag alle materialen aangeven, waar Victor voor gekozen heeft om mee te gaan werken. Zo ook met de bal. Die gooit Veronique in het water en Chabelita brengt de bal vervolgens naar Victor, die hem weer mag weggooien. Het is dezelfde bal, die Victor gisteren van het dok moest schoppen.

Als Victor eenmaal aan het einde van de sessie erbij komt zitten, laten ze Chabelita nog een paar keer langs zwemmen om afscheid te nemen. Victor zit wat achteraan, hij is moe.

Tijdens de nabespreking vertelde Mandy dat Victor goed zijn best had gedaan. In het eerste half uur is weer veel gewerkt aan balans en doseren. Hij doet de oefeningen goed mee. Dit zijn ook de doelen waaraan gewerkt wordt. Victor moet meer werken aan lichaamsbesef. Weten wanneer hij hoeveel kracht moet zetten en in balans blijven.

’s Middags zijn we weer naar het strand gegaan. We zochten een leuk plekje onder de palmbomen en keken nog eens naar de kokosnoten die daaraan hingen. Je zal die toch maar op je hoofd krijgen dachten we toen. Maar deze ochtend waren er al een aantal getrimd, dus dat zal wel goed zijn….

We hebben ons goed en wel geïnstalleerd als we een half uurtje later een doffe knal achter ons horen. Een grote kokosnoot was uit de boom gevallen op nog geen halve meter van een mevrouw die daar lag te zonnen. Dat was net goed gegaan. Je zal zo’n ding maar op je hoofd krijgen.

We hebben hem nu in de koelkast liggen. Morgen gaan we hem open kappen en leegdrinken.

’s Avonds genieten we nog na van de mooie dag en schieten wat leuke foto’s van ons gezin.

Wordt vervolgd.

Dag 2: Doseren is het woord

Vanmorgen begonnen we dus aan de tweede therapiedag. Gelukkig konden we een half uurtje later aanwezig zijn, dan gisteren. En dat hebben we maar net gered. Om 800 uur begint de therapie en dat is ook echt 800 uur. Terwijl we nog aan het ontbijt zaten, snel Victor met Hermi en Veronique vooruit gestuurd en Valentijn en ik kwamen er een tiental minuten later achteraan.
Victor had het naar zijn zin. Hij is erg blij dat hij weer met Mandy mag werken en met Chabelita kan hij het ook vinden. Toen Valentijn en ik aankwamen, was Victor al bezig met zijn eerste half uur waltherapie. Veronique werd door Gabriëla opgehaald voor het broertjes/zusjes programma en even later zaten we onder het afdak naar Victor te kijken. En hij had plezier!

Met stralende gezichten kwamen Victor en Mandy langs gezwommen, alsof ze nooit anders gedaan hadden. Victor liet weer veel zwemtijd zien, maar had ook tijd voor een aantal dolfijnenkunstjes. Zoals Chabelita die over een stok heen springt, maar ook een voetbal van het dok aftrappen. Dit ging nog erg voorzichtig, maar probeer zelf maar eens een voetbal van een wiebelend dok af te trappen zonder er achteraan te gaan.

Maar de gezichten in het water spreken boekdelen. Victor kwam op zijn rondje weer langs gezwommen en je kon duidelijk zien hoeveel plezier Mandy en hij beleven. Ik heb het gisteren al geschreven, maar dit is dolfijntherapie in zijn zuiverste vorm. Hard werken en tussendoor vooral veel plezier beleven en genieten van het bewegen in het water met die prachtige dolfijnen.

Het enige wat jammer is van de vroege shift, is dat het licht voor het maken van foto’s minder is. Het is ’s ochtends nog een beetje bewolkt en als de zon doorkomt schijnt hij recht in de camera. Maar dat mag de pret niet drukken. We schieten de foto’s er wel omheen.

Valentijn heeft eigenlijk de hele therapie sessie lekker op de railing bij papa gezeten. Totdat Chabelita even wilde laten zien wat ze wel niet kon. Terwijl Victor op het dok zat, maakte Chabi een paar sprongen vlak langs ons plekje. Resultaat een nat pak voor Valentijn en Papa, de rest was snel weggedoken. Even schrikken, maar in Curaçaose temperaturen is het zo weer droog. Als de therapie daarna gedaan is en we zitten te wachten op de feedback van Mandy, scharrelt Valentijn lekker om ons heen.

Qua feedback van Mandy was het codewoord vooral doseren. Ze merkt dat Victor echt al veel bereikt heet sinds de eerste keer dat hij hier kwam. Alleen Victor moet nog leren zijn spraak en bewegingen iets beter te doseren. Soms veel te hard en soms te zacht. Hier gaan Victor en zij de komende weken verder aan werken.

Na afloop zijn we nog even bij de “normale” dolfijnenshow gaan kijken bij de dolphin academy. Victor was nog zichtbaar na aan het genieten van zijn therapiesessie van deze ochtend. En dat kun je goed zien op de volgende foto, waarin hij dikke pret heeft met Hermi.

’s Middags zijn we nog lekker wezen zwemmen en daarna weer vroeg naar bed. Morgen is het dokdag, dan mag Veronique meehelpen op het dok terwijl Victor therapie heeft. Ze heeft er veel zin in.

Dag 1: Na een moeilijke start zijn we begonnen

Het viel niet mee dit jaar om in Curacao te komen. Niet dat de vlucht vertraagd was, integendeel. Maar Victor en Hermi hadden in de week ervoor flink de griep te pakken. Op de maandag voor vertrek is er bij Victor antibiotica ingezet, omdat hij naast griep ook een oorontsteking had. Hermi volgde op woensdag met antibiotica. Gelukkig kregen we op donderdag groen licht om te vliegen.

Dus vertrokken we vrijdagochtend 1 maart in alle vroegte naar Schiphol voor de vlucht naar Curacao. Die is goed verlopen. Geen problemen, de kinderen deden het prima en ook de pick up aan het vliegveld Hato stond klaar om ons op te halen. Op Lions Dive aangekomen zaten we in ons favoriete appartement en zelfs Valentijn kent de weg. Het valt hier ook goed op hoe Victor gegroeid is niet alleen mentaal maar ook fysiek. Hier komen Victor en ik terug van de receptie met nieuwe badhanddoeken. Wat een stoere kerel is het toch.

De eerste dagen hebben we gebruikt om bij te komen. Iedereen met de kippen op stok en zorgen dat we uitgerust maandag aan de therapie kunnen beginnen. Victor zou weer met Mandy gaan zwemmen. Zijn dolfijntherapeute van de eerste 3 keer. En dat was heel erg leuk.

Vanochtend was het weerzien met Mandy en alle andere therapeuten. We merken dat niet alleen zij een bijzonder plekje in ons hart hebben, maar ook andersom. Ondanks dat we vreselijk vroeg moesten starten, Victor heeft therapie van 800 tot 1000 uur ’s ochtends, vloog de tijd voorbij. Normaal staat er een half uurtje gepland voor anamnese, maar dat werd eigenlijk een beetje bijpraten. Natuurlijk hebben we gesproken over de doelen voor deze periode en eigenlijk hebben we besloten, dat Victor die zelf op mag stellen. Huiswerk voor hem.

Het team voor Victor bestaat uit verschillende mensen, waarvan Mandy en Sonya, de dolfijntrainster, ook samen in zijn team in 2009 zaten. Nieuw is dat Victor nu niet met Papito zwemt, maar met Chabelita. Dit had Victor thuis al voorspelt.

Zoals gezegd werd de eerste dag gebruikt om weer een beetje aan het water te wennen, het therapieritme en aan de dolfijnen. Het viel op dat Victor weinig kunstjes van Chabelita wilde. Hij wilde gewoon lekker met haar zwemmen. De relatie met de dolfijn opbouwen. En volgens ons ging dat erg goed. Dit is ook therapie in zijn zuiverste vorm. Dolfijn, kind en therapeut, die zonder trucjes of hulpmiddelen gewoon samen zwemmen. Respect hebben voor elkaar en allemaal elkaar iets willen leren. Bijzonder om te zien.

Na afloop hebben we nog wat nagepraat. Het was een goede eerste dag. Veronique mocht vandaag al beginnen met het broertjes/zusjes programma. Alleen waren er geen andere broertjes of zusjes. Valentijn is nog even meegegaan, maar die vond het na 30 minuten toch te spannend en kwam weer bij papa op de arm.

’s Middags lekker naar het strand geweest met zijn vijven. Morgen weer verder.