De ochtend beloofde een goede dag. Victor had kennelijk op
onze wekker geslapen, want die was nog niet afgegaan of hij stond vrolijk bij
ons bed. De avond ervoor had hij echter een epilepsie aanval gehad en we waren
benieuwd of hij goed hersteld was. We dachten van wel totdat hij om ongeveer
7:15 uur nog een aanval kreeg. Goede raad was duur, we hebben Victor in bed
gelegd om even bij te komen en vroegen ons af hoe het zich verder zou
ontwikkelen. Aangezien we over 45 minuten op het CDTC zouden moeten zijn,
vreesden we het ergste voor deze therapiedag. Hermi ging nog even bij Victor
kijken, maar werd weggestuurd. We besloten om toch maar onze voorbereidingen
voor therapie verder te zetten, misschien dat het bij één aanval zou blijven.
Om ongeveer 7:30 uur kwam Victor uit zijn bed. Hij stond op
het balkon en leek toch fit genoeg om naar therapie te gaan. Moeilijke
beslissing en we wisten niet zo goed wat we moesten doen. Moesten Victor toch
naar therapie sturen of dwingen tot rust?
We besloten om het aan Victor zelf te vragen. Hij gaf zelf
aan naar therapie te willen. Dus zijn we onderweg gegaan. We gingen wel zien
wat er zou gaan gebeuren. Mocht hij nog een aanval krijgen, dan waren we erbij.
Maar het was zijn eigen dappere beslissing.
Op het CDTC aangekomen informeerde we Mandy over de
ontwikkelingen en we besloten om aan de therapie te beginnen Mandy zou kijken
hoever ze met Victor kon gaan.
Na het eerste half uur op de wal kwam Victor samen met Mandy
en Janina naar buiten. Hij had goed meegewerkt en zelfs de twee boterhammen
opgegeten die we mee hadden gegeven. Victor had die ochtend nog niets gegeten.
Eenmaal in het water ging het rustig. Victor en Mandy
begonnen met een paar rondjes zwemmen met Chabelita.
Victor had er plezier in en werkte goed mee. Als ouder sta
je wel paraat aan de kant. Mocht Victor een aanval krijgen, dan zou het
waarschijnlijk verslappen in het water en dan zou Mandy hem naar het dok
brengen. Daar waren wij er zo bij. Maar dit bleek gelukkig niet nodig.
Het waveboard werd nog even tevoorschijn gehaald. Dat is
iets dat Victor altijd erg leuk vindt. Het leek wel of Chabelita aanvoelde om
niet te wild te zwemmen. Normaal kunnen dolfijnen flink hard duwen, maar Victor
en Mandy werden in een slakkengangetje voort geduwd.
Na een kleine 20 minuten vond Victor het genoeg. Hij gaf aan
Mandy aan dat hij het water uit wilde en dat werd gerespecteerd.
Victor had zichzelf meer dan overtroffen. Nadat hij deze
ochtend zijn aanval kreeg, nam hij een dapper besluit. Hij wilde zich niet
laten tegenhouden en is naar zijn dolfijntherapie gegaan. Na 20 minuten was het
beste er wel af. Dat is meer dan begrijpelijk. Fantastisch Victor, je hebt het
goed gedaan!
Terug van therapie hebben we Victor op bed gelegd, zodat hij
een beetje uit kon rusten. We hadden vertrouwen dat de aanvallen weg zouden
blijven en ’s middags hadden Hermi, Veronique en ik de family swim. We zouden
deze keer niet met Chabelita zwemmen, maar met Papito, Victor’s dolfijn en
grote vriend van het eerste uur.
Dit werd een hele mooie swim. Papito had er zin in en Veronique kon ook eindelijk met de dolfijnen zwemmen. Deze keer heb ik de eerste keer tijdens een dolphin swim met een duikbril op gezwommen. Terwijl ik bezig was dat ding op mijn neus te zetten, was Papito even verderop gaan kijken. Ik dacht even rond te kijken op de bodem van het bassin totdat Papito terug was. En toen ik even voor me uit keek in plaats van naar de bodem, hing Papito daar. Hij keek me echt zo aan van: ‘wat ben jij daar nou aan het doen?’ Een werkelijk prachtige ervaring. Victor en Valentijn werden tijdens de dolphin swim door Janina bezig gehouden en ze deden het goed.
Het was een bizarre dag, die met een tegenslag begon maar
uiteindelijk goed geëindigd was. Morgen is het rustdag en zondag beginnen we
weer. Er staan een aantal onderhoudswerkzaamheden in het bassin gepland voor
volgende week vrijdag. Hierdoor is onze tweede therapieweek verschoven van
zondag tot en met donderdag.
Wordt vervolgd.
Wordt vervolgd.
