Therapiedag 3: Victor is erg moe

Na de succesvolle en leuke dag van gisteren waren we vol goede moed om er een mooie dag van te maken. ’s Ochtends zouden we nog even langs gaan bij het CDTC om wat cadeautjes af te geven, daarna wat boodschappen doen en dan de therapie. Op zich verliep de ochtend redelijk. Iedereen zat goed aan het ontbijt. Maar eenmaal op het CDTC viel op dat Victor een beetje moe was. Tijdens het boodschappen doen stond Victor bijna te slapen in de supermarkt. Dus vlug naar huis en Victor even op bed gelegd. Het was natuurlijk gisteren best een inspannende dag geweest en kennelijk had Victor nog niet genoeg uit kunnen rusten.

Na een uurtje hebben we Victor toch maar wakker gemaakt om naar het CDTC te gaan. We hadden Matthias gevraagd om nogeven naar zijn voet te kijken en het was vandaag het moment om even bij Victor en Ricarda achter het dok te kijken. Dat betekende ook dat Veronique en Valentijn mee mochten op het dok om mee te helpen.

We hebben Ricarda geïnformeerd over Victor’s vermoeidheid en ze zou zien hoe hij zich hield. De therapie begon echter als een normale dag. Na een half uurtje kwamen Ricarda en Victor naar buiten. Veronique en Valentijn mochten meteen mee aansluiten om richting dok te gaan. Iets wat Veronique meteen deed, maar Valentijn nog even niet wilde doen. We hebben hem later naar het dok toegebracht.

Eenmaal in het water ging Victor zeer zijn vertrouwde gang. Hij zwom veel rond met Papito en vermaakte zich goed. Ricarda had op de wal veel met diepe druk gewerkt en dat had hij erg leuk gevonden.

Het blijft een prachtig gezicht om Victor samen met Papito te zien zwemmen. Geen kunstjes, maar gewoon kind en dolfijn die samen een band hebben en het heerlijk vinden bij elkaar. Meer is niet nodig. Dit houdt trouwens niet in dat er niks gebeurd. Integendeel. Papito is intensief met Victor’s linkervoet in de weer door constant druk te geven aan de onderkant van zijn voet op het springbotje. Het is alsof hij het gewoon weer in positie wil duwen. Het valt ons ook op dat zijn voet soepeler is en rechter lijkt te staan.

Na de doktijd hebben we dan Valentijn naar het dok gebracht en hier zie je hem een beetje onwennig tussen Esther en Veronique inzitten. Hij mag uiteindelijk een visje aan Papito geven. Iets dat hij graag doet. Het worden twee visjes.

 

In het water kijken Victor en Ricarda toe. Ze zijn even los van Papito en wachten wat er komen gaat. Het is goed te zien hoe geconcentreerd Victor en hoe ontspannen Ricarda is.

 

Niet alleen het werken aan de voet is inspannend voor Victor. Ook het continu samenzijn met de grote dolfijn moet erg intensief zijn. We hebben al vaker gezien dat Papito regelmatig zijn snuit (kin) op het voorhoofd van Victor zet. Beiden vinden dit prettig. Ik ben het niet gewoon om het op een publieke blog te vermelden, maar hier gebeurt iets bijzonders op energetisch niveau. De plek op het voorhoofd van Victor staat bekend als het derde oog, oftewel je zesde zintuig. De kin van dolfijnen is niet alleen het uiteinde van zijn kaak. De kin doet namelijk ook dienst als antenne voor het opvangen van de sonarsignalen die een dolfijn uitzendt. Doordat Papito zijn kin op het derde oog van Victor plaats wordt in feite een breedband verbinding gelegd tussen Victor en Papito op energetisch niveau. Wat daar precies doorheen gaat, kan ik niet vertellen. Het is alle info die van Victor naar Papito lijkt te stromen en andersom. We zullen het een dezer dagen eens aan Victor vragen. Hoe dan ook, het zal een hoop energie losmaken.

Terug naar de watersessie. Toch nog een paar kunstjes, de foto’s willen ook wat. Ricarda en Victor besluiten te dansen. Papito doet enthousiast mee en ook Veronique danst mee op het dok.

En toen op een eind een paar rustigere momenten. Het is alsof Papito beseft hoe moe zijn kleine vriend is en hij komt voorzichtig dichterbij om hem een knuffel te geven. Victor houdt het een beetje af, maar Papito blijft zijn grote vriend.

Het blijven mooie beelden Papito, Victor en Ricarda.

Eenmaal in het appartement hebben we Victor snel in bed gelegd. Hij is zichtbaar vermoeid. Na zijn middagdutje heeft hij zich nog op kunnen laden voor de therapie, maar nu is de pijp even leeg. Snel wat drinken en dan naar bed. Ook bij Valentijn is het beste er vanaf en beide heertjes liggen nu prinsheerlijk te slapen en bij te komen van de laatste dagen.

Morgen verder.

Therapiedag 2: Victor en Papito gaan samen verder

De tweede dag therapie en Victor zit alweer in zijn ritme. Hij weet goed wat er van hem verwacht wordt tijdens de therapiesessies en zijn watertijden met Papito blijven iets unieks hebben.

Aangezien de therapie pas om 1300 uur begon, hebben we de ochtend rustig doorgebracht met ontbijt een beetje zwemmen en een lichte lunch. We kunnen Victor nu eenmaal moeilijk met een zware maaltijd achter de kiezen het water insturen. Dat zouden we zelf ook niet fijn vinden. Op het Seaquarium doen we ons inmiddels gebruikelijke rondje langs alle aquaria. Het is elke keer weer anders. Nu zwemmen er in de verschillende bassins diverse baby haaitjes rond. Eén van de trekpleisters van het Seaquarium is het animal encounter en daar horen haaien bij. Nurse sharks of verpleegsterhaaien. Geen idee waarom ze zo heten, ik zou ze niet graag als verpleegster aan mijn bed hebben staan.

Om 13:00 uur kwam Ricarda naar buiten om Victor op te halen en hij ging vrolijk mee. Tijdens het eerste halfuur op de wal is er veel op diepe druk gewerkt met Victor. Dit zorgt ervoor dat Victor zich beter bewust is van zijn lichaam en daardoor meer geconcentreerd op de therapie stort.

Victor was samen met Papito een dok opgeschoven en dat betekende voor ons ook een ander plekje zoeken om hem goed te zien. Geen probleem, ook Veronique en Valentijn hadden een prima stek gevonden om hun grote broer aan het werk te zien.

De foto’s zijn inmiddels vertrouwd. Victor vond het heerlijk om zijn rondjes met Papito te zwemmen en samen met zijn dolfijn in het water te liggen.

En toch is dat bijzonder. Natuurlijk kent Papito zijn kunstjes. Hij kan van alles en dat laat hij gedurende de week allemaal zien. Zo is op onderstaande foto hard met zijn flippers aan het spatteren. Zo hard dat Victor snel de andere kant uitzwemt.

Maar de vele kunstjes hoeven van Victor niet. Hij is één in het water samen met zijn vriend, de dolfijn Papito. Ricarda vertelde hierover in de nabespreking. Er was tijdens de sessie minimaal drie keer een intens contact tussen Papito en Victor. Ricarda was voor beide heren niet meer interessant en zij gingen hun eigen gang.

Er wordt mij wel eens gevraagd wat het effect is van dolfijntherapie, of het echt helpt en wat het zo bijzonder maakt. Mijn mening daarover is als volgt. Een dolfijn is een prachtig beest, maar kan niet toveren of wonderen verrichten. Wel kan hij kinderen enorm stimuleren om grote hindernissen of blokkades te overwinnen en een stap in zijn of haar ontwikkeling vooruit te maken. Zeker als dit gebeurd in volle samenwerking met therapeut en dolfijntrainster. De laatste twee zijn essentieel om een goede veilige en geschikte omgeving voor het kind te creëren zodat die met de dolfijn kan werken. Dit samenspel tussen kind, therapeut, trainster en de dolfijn is de kern van het succes van de therapie.

Daarnaast geeft alleen het samen zijn met een dolfijn al geluk. Is er dan meer tussen therapiekind en dolfijn? Ik ben er van overtuigd van wel. Er zijn vele soorten van communiceren die wij als mens verleerd of nooit geleerd hebben in onze westerse manier van denken. Kinderen als Victor kunnen dit wel verder ontwikkeld hebben en dat is te zien. Al vanaf de eerste keer dat we dolfijntherapie met Victor hebben gedaan heeft hij, op een paar keer na, met Papito gezwommen. De band tussen beiden is voor iedereen zichtbaar. Op de laatste foto is Victor klaar met zijn watertijd en loopt over de brug terug naar de kleedruimtes. Hij heeft zichtbaar een fijne tijd gehad en naar wie kijkt hij beneden in het water? Juist, Papito zwemt nog even langs om hem gedag te wensen of zo. Niet omdat hij daar opdracht voor heeft gekregen van de trainster, maar gewoon omdat Papito zijn vriendje Victor nog even wil zien. Gaaf hè.

De tweede dag is in ieder geval de opmaak voor nog een boeiende twee weken. Morgen verder.

Hendrik-Jan

Therapiedag 1: Victor is in the house

Vandaag zijn we dan echt met de therapie van start gegaan. ’s Ochtends hebben we op verzoek van Victor nog even gezwommen in het zwembad voor ons appartement. ’s Middags was het voor het echie. Alhoewel de therapie om 13:00 zou beginnen, waren we op de eerste dag verzocht om een half uur eerder aanwezig te zijn in verband het afnemen van de anamnese door Ricarda. We kwamen bij aankomst op het CDTC al meteen een aantal bekenden tegen en iedereen had zin om met Victor te werken. Het woord ging snel rond: ‘Victor is in the house!’ Zoals dolfijntrainster Sonya het verwoordde.

Tijdens de anamnese hebben we vooral stil gestaan bij Victor’s ontwikkelingen in het afgelopen jaar. Zijn rechtervoet hebben we besproken. Vorig jaar heeft Papito die weer in een goede stand geduwd, dat helaas van korte duur was. We waren benieuwd of Papito dat dit jaar weer kon doen. En we hebben ook over Victor’s vorderingen op het gebied van spraak, emotionele ontwikkeling en andere zaken gehad. Ricarda en Papito konden met een flink pakket aan de slag. In het water had Victor meteen de smaak te pakken. Het plezier straalde van zijn gezicht af:

En ook Victor’s typische dolfijnenstraaltje kreeg iedereen weer te zien. Het was herkenbaar voor velen hier op het eiland.

Maar bovenal kon je zien dat Victor en Papito het weer goed met elkaar konden vinden. Papito week geen seconde van de zijde van Victor. Later vertelde Ricarda dat Victor en Papito als glue samen naast elkaar rondzwommen. Dit was best bijzonder vertelde ze, want Victor was best enthousiast en beweeglijk in het water. Meestal neemt een dolfijn dan wat afstand van het kind, maar Papito is nu een ervaren therapiedolfijn en hij heeft een bijzondere band met Victor.

Papito kwam mij zelf ook nog even begroeten. Ik was iets weggelopen van de plek waar we stonden om een mooie foto te maken, toen Papito toch even weg zwom bij Victor en een stukje in mijn richting zwom. Hij keek mij aan met zijn grote oog en nadat ik hem begroet had zwom hij weer terug naar Victor.

Maar bovenal blijft het mooi om Papito samen met Victor aan het werk te zien.

Na afloop vertelde Ricarda dat Papito ook Victor’s linkervoet uit zichzelf ging inspecteren. Hij gaf er ook spontaan een voet push aan op de juiste plek. Het blijft boeiend.

Het was een mooie eerste sessie, waarbij Victor toch enigszins voorzichtig begon. Papito wilde knuffelen, maar Victor nog niet. Wijsneus.

We zijn benieuwd wat de komende weken ons verder gaan brengen. Het begin was in ieder geval goed. Na afloop hebben we nog wat gezwommen en is iedereen moe maar voldaan naar bed gegaan.

Wordt vervolgd.

Inregeldagen en Victor is jarig

Afgelopen vrijdag was het dan eindelijk weer zover. ’s Ochtends vroeg iedereen zijn bed uit getrommeld om op tijd naar Schiphol te vertrekken. Gepakt en gezakt gingen we op weg met bestemming Curaçao. De afgelopen weken heeft Hermi weer hemel en aarde bewogen om alles op tijd reis klaar te hebben. Huis op orde, tassen en koffers gepakt. Hond en 2 katten naar het pension, oppas geregeld voor de kippen, andere katten en valkparkiet. Gelukkig zijn we in een betere gezondheid dan vorig jaar, toen was iedereen net hersteld van griep. Nu zijn we op 25 april vertrokken en hebben we rekenin g gehouden met Victor’s wens: zijn verjaardag in Curaçao vieren! Op 26 april wordt hij 11 jaar oud.

De vlucht is goed verlopen. Victor, Veronique en Valentijn hebben zich vermaakt met de film ‘Frozen’ en bij aankomst stond de transfer op het vliegveld ons al op te wachten om ons naar het hotel te brengen. Het weer is typische Curaçaos, warm en droog. We hebben onze spullen in het appartement gezet en zijn nog even met de kinderen gaan zwemmen.

Het inchecken is altijd een bijzonder moment. Het is niet alleen het inchecken voor het resort, we krijgen ook de info van het CDTC over Victor’s therapie en meer belangrijk; nu komen we te weten met welke therapeut hij gaat werken. Dat krijgen we nooit van tevoren te weten.

De afgelopen keer heeft Victor met Mandy als therapeute gewerkt. Die twee hebben een hele goede band door de jaren heen opgebouwd, alleen werkt Mandy sinds vorig jaar niet meer op het CDTC. Dus die optie is uitgesloten. Tot onze grote vreugde gaat Victor werken met Ricarda. En die kennen we ook. We hebben Ricarda leren kennen in 2010. Victor werkte toen met Mandy en Mateo. Het bijzondere is dat Ricarda toen nog in opleiding was en Veronique als test kindje gefungeerd heeft.

De foto hieronder is 4 jaar geleden genomen met Veronique en Ricarda.

De volgende dag is Victor’s verjaardag. Dus op naar de supermarkt en zorgen dat we zijn verjaardag goed konden vieren. Naast de nodige boodschappen kwamen we gewapend met een taart en andere feestelijke dingetjes terug. Zij hebben hier hele mooie en grote taarten in Curaçao. Victor had echter zin in een appelkruimelvlaai. Terug in het appartement moesten we eerst verhuizen naar een ander appartement. We zijn die middag lekker wezen lunchen bij Hemmingway, waar alle kinderen zich te goed deden aan het kids menu. Na de lunch zijn we op ons gemak van appartement verwisseld en hebben we lekker taart gegeten, gezongen en cadeautjes gedaan.

Als gezin hebben we de afgelopen dagen vooral gebruikt om te in te regelen. Even wennen aan het klimaat op Curaçao en tot rust te komen. Lekker met de kippen op stok en ’s ochtends vroeg uit de veren.

En dan overdag boodschappen doen en naar het zwembad. Hier zien we al een eerste grote verandering bij Victor. De afgelopen jaren heeft Victor steeds gezwommen met een zwemvestje. Thuis heeft hij al jaren zwemles van Teun en zijn we begonnen om steeds een paar drijvertjes uit zijn vestje te laten. Bij aankomst in Curaçao zaten er nog slechts 4 drijvertjes in. Na even proberen in het water besloten we om het vestje maar eens helemaal uit te doen. Volgens mij zou dat wel kunnen en inderdaad! Victor vind het een beetje spannend, maar dat duurde slechts 10 seconden. Hij zwemt!

De eerste mijlpaal van deze periode op Curaçao is bereikt en dat na hard werken door Victor en Teun: Chapeau!

 

Morgen gaat het beginnen. Victor heeft dagelijks therapie van 13:00 tot 15:00 uur. Dat is ook niet slecht. De afgelopen jaren waren we meestal om 8:00 uur ’s ochtends al van de partij.

We hebben er zin in en Victor helemaal!