De tweede dag therapie en Victor zit alweer in zijn ritme.
Hij weet goed wat er van hem verwacht wordt tijdens de therapiesessies en zijn
watertijden met Papito blijven iets unieks hebben.
Aangezien de therapie pas om 1300 uur begon, hebben we de
ochtend rustig doorgebracht met ontbijt een beetje zwemmen en een lichte lunch.
We kunnen Victor nu eenmaal moeilijk met een zware maaltijd achter de kiezen
het water insturen. Dat zouden we zelf ook niet fijn vinden. Op het Seaquarium
doen we ons inmiddels gebruikelijke rondje langs alle aquaria. Het is elke keer
weer anders. Nu zwemmen er in de verschillende bassins diverse baby haaitjes
rond. Eén van de trekpleisters van het Seaquarium is het animal encounter en
daar horen haaien bij. Nurse sharks of verpleegsterhaaien. Geen idee waarom ze
zo heten, ik zou ze niet graag als verpleegster aan mijn bed hebben staan.
Om 13:00 uur kwam Ricarda naar buiten om Victor op te halen
en hij ging vrolijk mee. Tijdens het eerste halfuur op de wal is er veel op diepe
druk gewerkt met Victor. Dit zorgt ervoor dat Victor zich beter bewust is van
zijn lichaam en daardoor meer geconcentreerd op de therapie stort.
Victor was samen met Papito een dok opgeschoven en dat
betekende voor ons ook een ander plekje zoeken om hem goed te zien. Geen
probleem, ook Veronique en Valentijn hadden een prima stek gevonden om hun
grote broer aan het werk te zien.
De foto’s zijn inmiddels vertrouwd. Victor vond het heerlijk
om zijn rondjes met Papito te zwemmen en samen met zijn dolfijn in het water te
liggen.
En toch is dat bijzonder. Natuurlijk kent Papito zijn
kunstjes. Hij kan van alles en dat laat hij gedurende de week allemaal zien. Zo
is op onderstaande foto hard met zijn flippers aan het spatteren. Zo hard dat
Victor snel de andere kant uitzwemt.
Maar de vele kunstjes hoeven van Victor niet. Hij is één in
het water samen met zijn vriend, de dolfijn Papito. Ricarda vertelde hierover
in de nabespreking. Er was tijdens de sessie minimaal drie keer een intens contact
tussen Papito en Victor. Ricarda was voor beide heren niet meer interessant en
zij gingen hun eigen gang.
Er wordt mij wel eens gevraagd wat het effect is van
dolfijntherapie, of het echt helpt en wat het zo bijzonder maakt. Mijn mening
daarover is als volgt. Een dolfijn is een prachtig beest, maar kan niet toveren
of wonderen verrichten. Wel kan hij kinderen enorm stimuleren om grote
hindernissen of blokkades te overwinnen en een stap in zijn of haar
ontwikkeling vooruit te maken. Zeker als dit gebeurd in volle samenwerking met
therapeut en dolfijntrainster. De laatste twee zijn essentieel om een goede
veilige en geschikte omgeving voor het kind te creëren zodat die met de dolfijn
kan werken. Dit samenspel tussen kind, therapeut, trainster en de dolfijn is de
kern van het succes van de therapie.
Daarnaast geeft alleen het samen zijn met een dolfijn al geluk.
Is er dan meer tussen therapiekind en dolfijn? Ik ben er van overtuigd van wel.
Er zijn vele soorten van communiceren die wij als mens verleerd of nooit
geleerd hebben in onze westerse manier van denken. Kinderen als Victor kunnen
dit wel verder ontwikkeld hebben en dat is te zien. Al vanaf de eerste keer dat
we dolfijntherapie met Victor hebben gedaan heeft hij, op een paar keer na, met
Papito gezwommen. De band tussen beiden is voor iedereen zichtbaar. Op de
laatste foto is Victor klaar met zijn watertijd en loopt over de brug terug
naar de kleedruimtes. Hij heeft zichtbaar een fijne tijd gehad en naar wie
kijkt hij beneden in het water? Juist, Papito zwemt nog even langs om hem gedag
te wensen of zo. Niet omdat hij daar opdracht voor heeft gekregen van de
trainster, maar gewoon omdat Papito zijn vriendje Victor nog even wil zien.
Gaaf hè.
De tweede dag is in ieder geval de opmaak voor nog een
boeiende twee weken. Morgen verder.
Hendrik-Jan
