Therapiedag 11: Het is nu echt de laatste dag op het CDTC

Deze ochtend was het vroeg op staan. Vorige week had Victor een van zijn sessie moeten missen door zijn epileptische aanvallen. Vandaag kon die gelukkig nog ingehaald worden. We hadden dit jaar voor het eerst besloten om na de therapie iets langer op het eiland te blijven. Er bleek deze periode nog een gaatje om de gemiste sessie van afgelopen dinsdag in te halen. In plaats van 13:00 uur werd het echter wel 8:00 uur ’s ochtends, want daar hadden ze nog een gaatje in het therapieprogramma.

We waren op tijd. Ricarda kwam Victor ophalen en hij heeft het eerste half uur weer goed gewerkt op de wal. Ricarda vindt het grappig dat Victor de routine volledig in zijn systeem heeft. De werkruimte binnenkomen, zijn tas aan de kant neerzetten, schoenen uit en aan de slag. Ook vandaag had Victor er zin in. Hij zat als eerste aan het dok en we hoopte dat hij zo nog een beetje extra watertijd zou krijgen. Vooraf hebben we een paar foto’s gemaakt van Victor met Ricarda en Vicky.

Hij zou zwemmen met de dolfijn Chabelita. Maar de dolfijnen lieten eventjes op zich wachten. ’s Avonds worden alle dolfijnen bij elkaar gebracht of in aparte groepjes voor de nacht om ze vervolgens ’s ochtends naar hun werkstekken te brengen. En aangezien dolfijnen gewoon levende wezens zijn, gaat dat de ene keer soepeler dan de andere keer. Deze keer dus ietsje minder. Gelukkig hoefde Victor niet lang te wachten en kon het watergedeelte van de therapie beginnen.

Ook met Chabelita kon Victor goed werken. Ricarda gaf aan dat Victor zeer gemotiveerd is en erg hard wil werken aan zijn revalidatie. Ook deze therapie ging hij er weer tegen aan. Wel merkte ze op dat er een verschil is tussen Chabelita en Papito in hun relatie naar Victor. De band met Papi is veel intenser dan met Chabi. Dit is misschien niet iets dat je van op de wal of op foto’s direct ziet, maar zeker in het water voelt.

Ondertussen lopen Valentijn en Veronique rond op het kijkersgedeelte. Vandaag had Veronique geen siblings programma. Dat was voor broertjes en zusjes uit de andere therapieperiode. Dus konden we met zijn allen kijken naar Victor. Het was druk op de tribune. Valentijn zoekt nog even zijn moeder op en kijkt daarna weer naar Victor.

Victor heeft ondertussen nog een keer op het dok gezeten. Het mag dan de laatste therapiedag zijn, er wordt gewoon gewerkt. Het viel wel op dat Victor weer veel wilde zwemmen en niet teveel trucjes doen. En dat is ook voor Chabelita goed.

Na afloop krijgen we weer gewoon de feedback van Ricarda, alsof er niets veranderd is. Maar dan toch komt het afscheid. Het is toch elke keer weer even emotioneel om na twee weken intensief werken afscheid te moeten nemen. Nu zijn alle therapiesessies echt voorbij. Nog twee dagen en dan vliegen we weer naar huis. Het was een mooie tijd op Curacao en Victor heeft het super gedaan.

Op naar de volgende stappen in zijn revalidatie. Tot hopelijk volgend jaar!

Therapiedag 10: De laatste dag of eigenlijk de één na laatste

Het was gisteren alweer de laatste officiële therapiedag. De tijd is omgevlogen. Normaal gesproken begint de tweede week vrij rustig en komt pas na woensdag het einde dichterbij. Voor ons gevoel kwam deze vrijdag ineens uit de lucht vallen. Dit heeft waarschijnlijk te maken met de epilepsie aanvallen van Victor. Die hebben het tijdsbesef aardig in de war gestuurd. Het is ineens vrijdag en eigenlijk alweer gedaan. Maar lichtpuntje, Victor mag zijn verloren sessie van dinsdag inhalen. Dit gaat komende dinsdag gebeuren. Er zat nog een gaatje in het therapieprogramma, aangezien de nieuwe periode dan al is gestart. Het zal echter in plaats van met Papito deze keer met Chabelita zijn. Papito is deze periode volledig geboekt.

Toch kunnen we terugkijken op twee mooie weken. Victor heeft hard gewerkt en weer veel laten zien. Resultaten zijn geboekt op het vlak van lichaamsbesef, diepe druk, correctie van zijn linkervoet en het algeheel zelfbeeld van Victor. De epilepsieaanvallen ten spijt heeft het voor Victor en ons toch veel gebracht en de beslissing om niet meteen naar huis te gaan is erg goed bevallen.

Deze vrijdag hebben we krijgen we traditioneel ook de foto’s en DVD die door de professionele cameramensen, Nikita en Sandra, het CDTC gemaakt zijn. Ik zal er een paar bijvoegen als samenvatting van de afgelopen twee weken.

Victor die samen met Ricarda naar het dok loopt om aan zijn watersessie te beginnen. Hij heeft er veel zin in:

Victor eenmaal in het water met Papito. De chemie tussen Victor en Papito is geweldig. Ze voelen elkaar prachtig aan en hebben een hele goede tijd met elkaar. Zoals Ricarda zei, de twee zijn als lijm met elkaar verbonden. Ze was erg dankbaar om met Victor te mogen werken deze keer.

De foot push. Papito heeft veel aan Victor’s linkervoet gewerkt. Deze is enigszins vergroeid in de afgelopen jaren als een gevolg van zijn hersenaandoening. Papito presteert het om precies op de juiste plekken druk te zetten met zijn snuit onder de voeten van Victor. Hierdoor maakt hij de voet weer soepel en corrigeert enigszins de stand.

Valentijn die voor het eerst op het dok heeft gezeten naast Esther om naar Victor te kijken vanaf het dok. Later heeft hij nog mee gedaan aan de family swim. We hebben nu 3 kinderen die bezeten zijn van dolfijnen.

 

Victor en Papito die samen gaan dansen.

En een karakteristieke pose uit de afgelopen twee weken, waarbij Papito vaak zijn grote snuit op de schouders van Victor legt. Gewoon om te knuffelen, hem vertrouwen en energie te geven. Het prachtige samenzijn van dolfijn en kind.

En natuurlijk een van de momenten waarop Victor de snuit van Papito naar zijn derde oog brengt. Zowel voor Papito als Victor laten deze momenten erg veel vertrouwen in elkaar zien om dit te doen.

En als laatste een foto waarin de tongen tegen elkaar worden uitgestoken. Erg grappig en logopedisch een hele leuke oefening.

Dinsdag mag Victor nog een keer aan de bak. Ben benieuwd naar die sessie. Victor heeft vorig jaar een groot gedeelte van de therapie met Chabelita gezwommen. We zullen eens kijken hoe dat gaat werken.

wordt vervolgd

Therapiedag 9: Een goede dag voor Victor

Gisteravond hadden we Victor weer in zijn eigen bed bij Veronique en Valentijn gelegd in de hoop dat de epilepsieaanvallen achterwege zouden blijven. Helaas om 2200 uur kwam Veronique ons waarschuwen dat het weer raak was. Gelukkig was het een korte aanval deze keer. Toch hebben Hermi en ik besloten om Victor niet in zijn eigen bedje terug te leggen, maar tussen ons in te leggen. Dat was maar goed ook, want om 23:30 uur was het weer raak. Dat was gelukkig ook de laatste en Victor had uiteindelijk een goede nacht slaap gepakt. Zo goed dat we het aandurfde om hem ’s ochtends even mee het zwembad in te nemen. Na een half uurtje was het genoeg en begon onze voorbereiding aan de therapie. Het was vandaag weer dokdag, wat betekende dat we als ouders weer even de therapie van achter het dok konden waarnemen.

Victor en Papito begonnen eigenlijk met hun gebruikelijke rustige rondjes. Papito werkte weer aan Victor’s linkervoet en de twee kleefden weer als lijm aan elkaar. Papito zocht veelvuldig contact met Victor door met zijn snuit dichtbij Victor’s hoofd te komen, alsof hij aanvoelde dat daar ook werk te doen was. De foto’s beneden spreken wat dat betreft voor zich.

Ricarda vertelde dat ze tijdens het eerste half uur nu ook aan Victor’s hoofd mocht komen. Ricarda is recent opgeleid in Cranio Sacraal en kon hier een aantal technieken bij Victor toepassen. Alle beetjes helpen om de afvalstoffen na een epilepsieaanval uit zijn hersenen te halen.

Waar Ricarda deze grijns van Victor aan te danken heeft weet ik niet. Victor en Papito hadden net heel intensief met elkaar gezwommen. Ik zag Papito een eindje afstand nemen en Victor zijn hoofd naar Ricarda draaien, camera klaar en toen kwam de grijns.

Onder tussen mochten we op achter het dok gaan kijken. Valentijn hadden we op een muurtje gezet en leunde lekker achteruit tegen Hermi aan. We konden naast het kijken naar Victor en Papito ook een beetje praten met dolfijntrainster Else en intern Vicky.

Ondertussen deed Victor het goed. Hij had Papito op zijn buik gedraaid en kwam lekker aan gepeddeld op zijn grote vriend.

Na afloop kreeg Victor nog een grote knuffel van Papito en wie wil dat nou niet.

Victor had de hele therapiesessie erg hard en geconcentreerd gewerkt vertelde Ricarda. Ze had Victor in de voorbereiding weer een combinatie van verschillende oefeningen laten doen. Dit ging hem beter af dan gisteren, wat ook niet zo verwonderlijk was na alle gebeurtenissen in zijn hersenen.

De cranio sacraal was in deze ook bijzonder. Victor stemde in om Ricarda zijn hoofd te laten behandelen en liet dit ook toe. Gisteren was zijn hoofd echt een no-go area, maar nu voelde hij zich kennelijk lekker.

De band met Papito is en blijft een bijzondere. Papi is ten eerste natuurlijk een fantastische therapiedolfijn. We kennen hem al 7 jaar en hebben de ontwikkeling gezien die hij heeft doorgemaakt. De rust die hij nu in zijn therapiesessies brengt is ook wel eens anders geweest. Toen wilden Papi en Victor vooral lekker keten en ze racete als zotten door het bassin. Dat was toen goed voor de ontwikkeling waarin beiden zaten. Nu zijn ze allebei wat gegroeid en werken aan hogere doelen. Heel mooi om dat te zien gebeuren als ouders.

Laten we vooral ook niet vergeten welke rol de therapeut en dolfijntrainster hier in spelen. Zij begeleiden de hele sessie en houden in het oog aan welke doelen gewerkt wordt en of de dolfijn zich ook aan de afspraken houdt.

Het was een goede dag. Morgen helaas al weer de laatste van deze sessie, alhoewel het er naar uitziet dat we de gemiste sessie van dinsdag nog kunnen inhalen.

Wordt vervolgd.

Therapiedag 8: the day after

Het was een redelijk rustige nacht in vergelijking met de dag ervoor. Hermi en ik hebben Victor tussen ons in laten slapen om in ieder geval in de buurt te zijn mocht hij weer epilepsie aanvallen krijgen. Het was wel raak afgelopen nacht. 3 keer waarvan 2 in de ochtend, maar de Victor oogde redelijk fit. Dus besloten we om het er op te wagen om naar therapie te gaan.

Om 1300 uur meldden we ons weer op het CDTC bij Ricarda. Iedereen was blij om Victor weer te zien. Victor zelf is dit soort dagen een beetje rusteloos. Dat hebben we ook aan Ricarda meegegeven. Ze zou kijken hoe ver ze met Victor kon gaan.

Victor kwam als laatste van de therapiekinderen naar buiten. Hij had kennelijk zijn tijd genomen binnen, maar ging toch vlot het water in. Ricarda vertelde dat Victor binnen goed geconcentreerd had gewerkt. Oefeningen op de wiebelplank vond hij nu wel spannend. Dat heeft te maken met de impact van zijn epilepsieaanvallen gisteren. Toch was hij goed geconcentreerd.

 

Ook in het water bleef Victor rustig met Papito werken. Toen Papito zag dat Victor weer van de partij was, begin hij spontaan te kwetteren. Ook hij had kennelijk zorgen gehad om Victor.

Papito begin in het water meteen met de linkervoet van Victor te werken. Ondanks dat die afgelopen weekend helemaal soepel was, was de voet door de epilepsieaanvallen weer wat stugger geworden. Dit is een van de neurologische bij effecten van epilepsie en Victor’s hersenaandoening. Papito en Ricarda hebben de voet dus weer iets soepeler gemaakt.

Tijdens de therapie bleef Papito weer heel rustig bij Victor zwemmen. Hij zocht naast de voet ook regelmatig het hoofd op met zijn snuit, die Victor vervolgens tegen een aantal plekken op zijn hoofd hield, waaronder zijn derde oog.

Na ongeveer driekwart van de sessie vond Victor het genoeg. Hij wilde eruit. Niet onbegrijpelijk, want epilepsie stelt je lichaam al flink op de proef en ook dolfijntherapie vraagt haar inspanningen. Victor was dus iets vroeger uit het water, maar had het super gedaan. De rest de middag en avond zullen we rustig aan doen. Victor een beetje bij laten komen van de afgelopen dag en nacht. Dan zullen we hopelijk morgen er weer volop tegenaan kunnen.

Veronique had ondertussen en paar leuke uren gehad. Onder leiding van dolfijntrainster Yvette, werd zij samen met de andere kinderen van het sibling programma opgeleid tot dolfijntrainster. Aan het eind van de dag mocht ze dat tonen door middel van een grote dolfijn tekening op haar arm.

Wordt vervolgd.

Therapiedag 7: Epilepsie

Vandaag was een mindere dag. Om 8:15 uur kreeg Victor zijn eerste epilepsieaanval vandaag. Eigenlijk kwam die onverwacht. Victor had de week voor vertrek een serie aanvallen gekregen. Op dit moment krijgt hij zijn epileptische aanvallen om de 3,5-4 weken. Nu dus iets sneller. We weten ook nooit hoe snel Victor weer rustig is. Thuis is hij meestal een ochtend aan het rommelen en dan is het voor die dag voorbij. Meestal komen er nog een paar aanvallen de dag erna.

 

Maar vandaag zat niets mee. Victor kreeg zijn epileptische aanvallen om de 3 kwartier. Therapie zat er dus niet in vandaag. Ik ben voor de therapie met Veronique en Valentijn naar het CDTC gelopen om hen in te lichten. Ricarda zat er echt mee, maar helaas is er in dit soort gevallen nooit twijfel of Victor wel of niet zou kunnen gaan. Vorig jaar heeft hij een keer ’s ochtends een epileptische aanval gehad. Toen kon hij zich er overheen zetten en al zijn moed en kracht bij elkaar rapen om toch naar therapie te gaan. Dat zat er vandaag niet in.

De laatste epileptische aanval heeft hij vanavond rond 1830 uur, Curaçao tijd gehad. We kunnen nu alleen maar hopen dat hij een rustige nacht gaat hebben en dat er morgen geen gekke dingen meer gebeuren.

Voor iedereen die dit leest, duim voor Victor en wens hem een voorspoedig herstel toe van zijn epileptische aanvallen van vandaag. Hij heeft het nodig.

Wordt vervolgd.

Hendrik-Jan

Therapiedag 6: Het begin van de tweede week.

De tweede week begint. Het klinkt misschien raar, maar gisteren hadden we gepland om lekker op het strand te liggen en daar kwam niets van. Iedereen was kennelijk nog zo vermoeid dat we met zijn allen een siësta hebben gedaan. We houden Victor bewust een beetje rustig, zodat hij niet al zijn kruit verschoten heeft voor de therapie. Deze ochtend leek Victor nog steeds vermoeid en ook Valentijn oogde niet fit. Even de thermometer gepakt en Valentijn had inderdaad een forse verhoging te pakken. Victor gelukkig niet. Beter maar even niet gaan zwemmen deze ochtend voor de therapie om zo de krachten een beetje te sparen.

Na de lunch zijn we op ons gemak naar de therapie gegaan. Veronique ging weer mee met het siblings program, voor haar het zusjes programma en Victor werd opgehaald door Ricarda. Victor ging met volle overtuiging aan de slag. In de voorbereiding krijgt hij steeds complexere opdrachtje van Ricarda, waarbij behalve zijn intelligentie ook zijn fijne en grove motorische vaardigheden worden getest en niet te vergeten zijn spraak. Hij werkt hard horen we na afloop.

Eenmaal in het water gaan Papito en Victor verder waar ze vorige week waren gebleven. Papito werkt weer aan Victor’s linkervoet. Het is toch bijzonder. Hermi heeft het weekend nog Victor’s voet gemasseerd en deze is helemaal soepel! Papito heeft vorige week gericht druk uitgeoefend op Victor’s linkervoet. Deze diepe druk behandeling maakt niet alleen zijn voetbeetjes en spieren losser, maar corrigeert ze ook een beetje. Wat in Nederland de therapeuten maar met moeite lukt, doet Papito hier in een week. Vasthouden dus!

Toch wilde Victor vandaag dat Papito een trucje deed. De stok werd tevoorschijn gehaald en Papito sprong daar met prachtige bogen overheen.

In het water is ondertussen iedereen aan de slag. Meestal werken de dolfijnen met hun therapiekinderen in de buurt van hun dokken. Dan zie je ze niet zoveel bij elkaar, maar vandaag zwom iedereen een beetje vrijer door het bassin. En dan kan het gebeuren dat ze even met elkaar opzwemmen. Het blijft een leuk gezicht om zo twee therapiekinderen met hun dolfijn en therapeut langs elkaar te zien zwemmen, alsof ze een wedstrijdje doen.

Het viel ons op dat Victor vaker alleen naast Papito zwemt. Ricarda bevestigd dat ook aan ons tijdens de nabespreking. Victor zwemt zelfstandig en dan gaat dat ook. Af en toe zagen we Victor echter even bij Papito wegdraaien een beetje afstand nemen. We vroegen ernaar tijdens de nabespreking en Ricarda gaf een opmerkelijk antwoord. Behalve het zwemmen met Papito wil Victor ook graag een beetje (veel) spetteren in het water. Dit is erg onrustig voor een dolfijn als Papito naast Victor zou liggen. Dat weet Victor. Als Victor even zijn energie kwijt moet door enthousiast in het water te spetteren neemt hij zelf eerst een beetje afstand van Papito. Zodra hij klaar is, komt hij weer bij Papito. Slim, hè.

Kortom Victor heeft weer een prima therapiesessie gedaan. Hij was wel vermoeid na afloop. Valentijn heeft zich ook kranig gehouden tijdens de hele ochtend en sessie. Maar eenmaal terug in het appartement, leek het ons toch verstandig de beide heertjes even te laten rusten.

Veronique had het in het sibling programma prima naar haar zin. Ze struint onder leiding van Gabrielle samen met twee andere kinderen door het Sea aquarium en komt met de leukste dingen thuis.

Als Victor na zijn watersessie wordt omgekleed en wij op Ricarda aan het wachten zijn, komen ze allemaal naar buiten. Ze lopen in ganzenpas achter Gabrielle aan naar een plekje tegenover ons en beginnen de schildpadden te voeren. Dat was nog wat gedoe, aangezien de pelikanen ook wel van een visje houden en die van de schildpadden probeerde af te pakken.

Als klapper op de vuurpijl, mochten ze nog een paar grote vissen uitzoeken en die meenemen naar het einde van het Sea Aquarium.

Voor wie zou deze mooie makreel zijn, die Veronique zo mooi vasthoudt.

Nou, op het Sea Aquarium zwemmen nog meerdere beesten dan enkel dolfijnen. Deze makreel was bedoeld voor de haaien die er ook zwemmen:

Op de foto zie je een citroenhaai. Die zwom daar rond met een paar van zijn vriendjes, maar er zwom ook een verpleegsterhaai rond. Van die laatste wist ik wel dat die op het Sea Aquarium waren. De citroenhaai niet. Weer wat geleerd.

Victor heeft thuis een werkstuk over Curaçao gemaakt in de vorm van een powerpoint presentatie. Die gaan we morgen aan Ricarda laten zien.

Wordt vervolgd.

Hendrik-Jan

Weekend op Curacao

We hebben het weekend op Curacao net achter de rug. Alhoewel Victor dan geen therapie heeft draait het toch weer om dolfijnen. Uiteraard. Op zaterdag hebben we de family swim gehad. Hermi, Veronique, Valentijn en ik mochten nu ook met Papito zwemmen. We hadden geluk want naast Papito zwom ook dolfijn Bonnie met ons mee.

Aangezien Veronique nu goed zelf kan zwemmen, mocht die nu eindelijk los in het water meezwemmen. Valentijn zou met Heike gaan zwemmen, maar daar had Valentijn geen zin in. Zo in het water naast Papito en weg bij Papa en Mama werd het hem iets teveel. Dus heb ik Valentijn overgenomen van Heike en met hem op de arm een halve family swim gedaan. En nu heb ik een nog groter respect voor de therapeuten, die dat dagelijks 2 tot 3 keer doen met toch wel grotere en moeilijkere kinderen dan Valentijn.

Het werd weer een leuke swim. We hebben veel tussen 2 dolfijnen mogen zwemmen en hebben ons portie dolfijnen energie weer binnen. Alhoewel we zouden nog wel wat meer kunnen gebruiken. Het blijft een geweldige ervaring. Bekijk de foto's maar. Het plezier spat er vanaf. Victor heeft het vanaf de kant mogen zien.

Morgen begint de normale therapie weer voor Victor. We gaan eens kijken wat dat verder gaat brengen.

Na afloop is Victor weer helemaal in zijn hum en gaan Veronique en Valentijn lekker slapen in het grote bed.

 

Therapiedag 5: Veel sensorische integratie en op het vlot wil het niet vlotten

Sinds de vorige keer dolfijntherapie hebben we met Victor een heel traject afgelegd in zijn revalidatie. Binnen ons thuisprogramma is het essentieel dat alle disciplines geïntegreerd met elkaar werken. Dat wil zeggen dat er verschillende ergo, fysio, en logo oefeningen dwars door alle lessen en begeleiding heen verweven worden. Hierin rust ook het succes van ons programma voor Victor. Sensorische integratie is een rode draad in de revalidatie van Victor. Kort door de bocht, wordt hiermee wordt de nadruk gelegd om Victor beter in zijn lichaam te laten zitten. Hoe beter hij zijn lichaam aanvoelt, hoe beter hij tot

functioneren komt. Het kan geen toeval zijn, maar Ricarda gebruikt dit door de hele therapiesessies met Victor heen. Continu wordt Victor uitgedaagd om grenzen te verleggen en diepe druk te ervaren waar nodig. En zo maakt Victor zijn belangrijke stappen vooruit.

In de voorbereiding zagen we Victor met Ricarda het Sea Aquarium ingaan.  Ze hebben daar diverse dingen gedaan. Daarna werd het tijd voor het water. Papito was al aan het wachten. Gisteren had Ricarda aangegeven om vandaag met het vlot te willen werken. Door met Victor op het vlot te gaan zitten en dat vervolgens door Papito voort te laten bewegen, werkt ze aan Victor’s evenwichtsgevoel.

We waren benieuwd, want de enige keer dat dit succesvol gelukt was, is de keer dat hij met Steffi zwom. Onder toeziend oog van Valentijn wordt het vlot in het water gelegd en geprobeerd op alle mogelijke manieren Victor op het vlot te krijgen. Maar Victor wil niet op het vlot. Hij weet zich telkens er netjes naast te manoeuvreren.

Dan wordt besloten dat Elze, dolfijntrainster, ook op het vlot gaat zitten om te kijken of ze Victor er op kunnen zetten. En zowaar het lukt. Victor zit op de rand van het vlot naast Elze, terwijl Ricarda nog in het water ligt.

Als Papito dan het signaal krijgt om te gaan spetteren, wordt het Victor weer teveel en laat hij zich weer in het water zakken. Bedankt Papito!

Met Victor weer in het water komt Papito even kijken. Samen met Papito wordt het vlot weer terug geduwd naar het dok. Het geeft leuke beelden en ze zijn volgens mij een klein half uur met het vlot aan het stoeien geweest. Ondertussen hebben we nog wat bij staan te praten met verschillende mensen langs het bassin.

Voor Victor en Ricarda rest er niks anders dan hun gebruikelijke rondjes weer te zwemmen.

Na afloop vertelt Ricarda dat Victor deze week hard gewerkt heeft. Samen beleven ze niet alleen veel plezier, maar Victor wil ook verder leren en werken aan zijn gestel. Het zoekt grenzen op en waar het kan laat Ricarda die door hem overschrijden. Ze is blij om met Victor te mogen werken en wij zij blij dat Victor met Ricarda mag werken.

Na afloop zijn we nog een beetje gaan zwemmen in het zwembad voor ons appartement. We komen in contact met een andere therapiefamilie en spontaan beginnen we met de bal over te gooien. Veronique doet al enthousiast mee en ook Victor laat zich niet onbetuigd. We hebben toch grote stappen vooruit gemaakt sinds vorig jaar. Toen was dit nog niet mogelijk om diverse redenen.

De komende twee dagen is het ook in Curacao weekend. Dan heeft Victor even rust. Maar wij hebben de family swim! Hermi, Veronique en ik hebben er zin in. Valentijn weet het nog niet. Hij doet heel stoer, maar we zullen het morgen mee gaan maken.

Therapiedag 4: Victor vraagt een visje en voert de haaien

Deze ochtend stond Victor rond 6:30 uur bij ons aan bed. De nacht had hem goed gedaan en hij had er zin in. Ook Valentijn had goed geslapen, dus we konden er weer tegen aan. Wel hadden Hermi en ik besloten om Victor wat rustiger te houden. We zijn ’s ochtends nog wel even wezen zwemmen in het zwembad. Een gezonde jongen van 11 jaar oud, houd je met deze temperaturen niet uit het water. Tegen 13:00 uur stonden we weer op het CDTC en kwam Ricarda naar buiten om Victor op te halen.

We hebben deze therapie sessie eens lekker naar de therapie gekeken en een paar foto’s gemaakt van het spelen met de bal. Papito en Victor zwommen weer vlak naast elkaar. Op een gegeven moment lag Papito heel rustig op zijn rug met zijn kop op Victor’s schouder. Prachtig om te zien. Zoveel rust en liefde tussen die twee.

Papito heeft ook met de linkervoet van Victor gewerkt. We hebben het al vaker genoemd. Deze voet is mede door Victor’s hersenaandoening een beetje vergroeid en in een boog komen te staan. Door de voet soepel te houden en Victor met steunzolen te laten lopen, hopen we op termijn erger te voorkomen. Papito werkt hier erg aan mee. Steeds drukt hij met zijn snuit tegen de onderkant van de voet van Victor en wel op die plekken, waar de voet direct baat bij heeft. Het effect zelf is na een paar dagen al goed te zien. Nu hopen dat we dit vast kunnen houden.

Ricarda had een aantal ingewikkelde oefeningen voor hem bedacht. Al voor de watertherapie begon, kwam Victor op zijn taxi, plankje met wieltjes, naar buiten werd goed hard naar beneden gerend. Dit werd gedaan om Victor wat evenwicht prikkels te geven. Dat is goed gelukt. Ook tijdens de doktijd kreeg Victor opdrachtjes. Zo zagen we hem naar elk therapie dok gaan en aan elke dolfijntrainer een visje vragen. Een fantastische oefening. Hij moest niet alleen zelfstanding van het ene wiebelende naar het andere wiebelende dok lopen, hij moest daar aangekomen ook om een visje vragen: ‘Mag ik vis?’ Dit ging hem goed af en hij kwam met een aantal vissen terug bij Ricarda. Samen zijn ze daarna naar het bassin een eindje verder gerend, waar de verpleegsterhaaien zwemmen. Twee grote haaien kwamen aanzwemmen en Victor kon ze gaan voeren met de door hem meegenomen vissen. Stoer!

Tijdens de sessie was er ook nog even tijd om bij te praten met Paul. We hebben Paul vorig jaar leren kennen toen hij in opleiding was voor dolfijntherapeut en op dit moment is hij werkzaam als gezinspsycholoog voor de families. Hij heeft zelfs twee keer met Veronique als kindje gezwommen, net als Ricarda 4 jaar geleden. Er was het nodige gebeurd het afgelopen jaar, maar hij heeft duidelijk zijn draai gevonden.

Na afloop van hun sessie zitten Victor en Ricarda nog even op het dok.

Ricarda vertelde ons na afloop dat Victor zichtbaar beter in zijn veel zat en meer geconcentreerd was dan gisteren. Dat was voor ons niet zo verbazend. We kijken nu alweer uit naar morgen en zaterdag hebben we family swim. Dan willen we Valentijn ook zijn eerste swim met dolfijnen laten maken.

Terug in het appartement besloten we hetzelfde te doen als gisteren. De heertjes van Engelen, Victor en Valentijn, naar bed terwijl Hermi en Veronique naar het strand gingen. Heb ik tijd om de blog bij te werken.

Wordt vervolgd.