Therapiedag 9: Een goede dag voor Victor

Gisteravond hadden we Victor weer in zijn eigen bed bij Veronique en Valentijn gelegd in de hoop dat de epilepsieaanvallen achterwege zouden blijven. Helaas om 2200 uur kwam Veronique ons waarschuwen dat het weer raak was. Gelukkig was het een korte aanval deze keer. Toch hebben Hermi en ik besloten om Victor niet in zijn eigen bedje terug te leggen, maar tussen ons in te leggen. Dat was maar goed ook, want om 23:30 uur was het weer raak. Dat was gelukkig ook de laatste en Victor had uiteindelijk een goede nacht slaap gepakt. Zo goed dat we het aandurfde om hem ’s ochtends even mee het zwembad in te nemen. Na een half uurtje was het genoeg en begon onze voorbereiding aan de therapie. Het was vandaag weer dokdag, wat betekende dat we als ouders weer even de therapie van achter het dok konden waarnemen.

Victor en Papito begonnen eigenlijk met hun gebruikelijke rustige rondjes. Papito werkte weer aan Victor’s linkervoet en de twee kleefden weer als lijm aan elkaar. Papito zocht veelvuldig contact met Victor door met zijn snuit dichtbij Victor’s hoofd te komen, alsof hij aanvoelde dat daar ook werk te doen was. De foto’s beneden spreken wat dat betreft voor zich.

Ricarda vertelde dat ze tijdens het eerste half uur nu ook aan Victor’s hoofd mocht komen. Ricarda is recent opgeleid in Cranio Sacraal en kon hier een aantal technieken bij Victor toepassen. Alle beetjes helpen om de afvalstoffen na een epilepsieaanval uit zijn hersenen te halen.

Waar Ricarda deze grijns van Victor aan te danken heeft weet ik niet. Victor en Papito hadden net heel intensief met elkaar gezwommen. Ik zag Papito een eindje afstand nemen en Victor zijn hoofd naar Ricarda draaien, camera klaar en toen kwam de grijns.

Onder tussen mochten we op achter het dok gaan kijken. Valentijn hadden we op een muurtje gezet en leunde lekker achteruit tegen Hermi aan. We konden naast het kijken naar Victor en Papito ook een beetje praten met dolfijntrainster Else en intern Vicky.

Ondertussen deed Victor het goed. Hij had Papito op zijn buik gedraaid en kwam lekker aan gepeddeld op zijn grote vriend.

Na afloop kreeg Victor nog een grote knuffel van Papito en wie wil dat nou niet.

Victor had de hele therapiesessie erg hard en geconcentreerd gewerkt vertelde Ricarda. Ze had Victor in de voorbereiding weer een combinatie van verschillende oefeningen laten doen. Dit ging hem beter af dan gisteren, wat ook niet zo verwonderlijk was na alle gebeurtenissen in zijn hersenen.

De cranio sacraal was in deze ook bijzonder. Victor stemde in om Ricarda zijn hoofd te laten behandelen en liet dit ook toe. Gisteren was zijn hoofd echt een no-go area, maar nu voelde hij zich kennelijk lekker.

De band met Papito is en blijft een bijzondere. Papi is ten eerste natuurlijk een fantastische therapiedolfijn. We kennen hem al 7 jaar en hebben de ontwikkeling gezien die hij heeft doorgemaakt. De rust die hij nu in zijn therapiesessies brengt is ook wel eens anders geweest. Toen wilden Papi en Victor vooral lekker keten en ze racete als zotten door het bassin. Dat was toen goed voor de ontwikkeling waarin beiden zaten. Nu zijn ze allebei wat gegroeid en werken aan hogere doelen. Heel mooi om dat te zien gebeuren als ouders.

Laten we vooral ook niet vergeten welke rol de therapeut en dolfijntrainster hier in spelen. Zij begeleiden de hele sessie en houden in het oog aan welke doelen gewerkt wordt en of de dolfijn zich ook aan de afspraken houdt.

Het was een goede dag. Morgen helaas al weer de laatste van deze sessie, alhoewel het er naar uitziet dat we de gemiste sessie van dinsdag nog kunnen inhalen.

Wordt vervolgd.